Μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι;

Μα στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει ούτε ένας καλός μπάτσος;
Πώς κάνουμε άραγε τέτοιες ανεπίτρεπτες γενικεύσεις;
Κι όμως του πείραμα του Στάνφορντ (πατήστε εδώ για το ελληνικό κείμενο) απέδειξε ακριβώς αυτό, ότι η συγκεκριμένη γενίκευση ισχύει, ότι οι φύλακες, όσο καλοί κι ανθρώπινοι κι αν είναι ή φαίνονται στην ιδιωτική τους ζωή (όπως άλλωστε φαίνονταν και οι SS όταν έστελναν γεμάτα τρυφερότητα γράμματα στην οικογένειά τους από το μέτωπο), όσο κι αν πρόκειται για ανθρώπους με αισθήματα, συναισθήματα, ευαισθησίες, οικογένεια, καθημερινότητα, όταν ασκούν τα καθήκοντά τους ενσωματώνονται πλήρως στο ρόλο του φύλακα, ένα ρόλο που τους επιβάλλει να βλέπουν ως προσωπικούς τους εχθρούς όσους στρέφονται ενάντια στην κοινωνία της μισθωτής εργασίας, στην κοινωνία των αφεντικών. Κι όταν, λοιπόν, έχουν μάθει να βλέπουν τους κοινωνικούς αγωνιστές ως προσωπικούς τους εχθρούς, τότε τι πιο φυσικό από το να σηκώσουν όπλο;
Αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτα μπροστά στο γενικευμένο μένος που καλλιεργείται «ενδοϋπηρεσιακά» εναντίον όλων όσων αμφισβητούν την κοινωνία των αφεντικών.