Ηττοπάθεια

Όλος ο ελληνικός λαός απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη κι όσοι ψηφίζουν μνημονιακά κόμματα θεωρούν ότι «πάει η Ελλαδίτσα μας», ότι η εθνική ανεξαρτησία έχει απολεστεί. Ακριβώς γι’ αυτό δεν εμφανίζεται και ως ερώτημα στις δημοσκοπήσεις, αφού θ’ αποκαλύψει τις πραγματικές διαθέσεις του λαού και θα δώσει στον καθένα από μας να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος.

Το ζήτημα είναι ότι ενώ τούτο το κατανοεί ο λαός, πώς να μη το κατανοήσει αφού το ζει στο πετσί του, οι κοινοβουλευτικές πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς -φυσικά δε μιλάμε για το κυβερνητικό μπλοκ που επέβαλε την άρση της εθνικής ανεξαρτησίας ούτε για το μακρύ βραχίονα της κρατικής τρομοκρατίας, τη ΧΑ- που ενώ στα λόγια αγωνίζονται για την απελευθέρωση του λαού από την εκμετάλλευση, στην  πράξη δεν κάνουν τίποτε για ν’ απαλυνθεί η δυστυχία του.

Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας μας ότι πλέον τίθεται θέμα αποτίναξης των αποικιακών ληστρικών δεσμών που επέβαλε ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα, δηλαδή ότι πλέον ο αντικαπιταλιστικός αγώνας περνάει μέσα από τον αντιμπεριαλιστικό και αυτό στην τρέχουσα περίοδο είναι πολύ καλύτερο διότι συσπειρώνει πιο εύκολα μεγαλύτερα τμήματα του λαού, του εργαζόμενου λαού, της εργατικής τάξης, που είναι εμποτισμένα με την ιδεολογία της «εθνικής ανεξαρτησίας σ’ ένα τίμιο αστικό κράτος» (αν και η εθνική ανεξαρτησία είναι απαραίτητη για την αυτοδιάθεση ενός λαού, τίμιο αστικό κράτος δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ).

Είναι πρόκληση πλέον να αναδείξουμε την εργατική τάξη ως ηγέτιδα τάξη του έθνους, κατά πώς λένε οι Μαρξ & Σπένσερ στο Μανιφέστο, να την πείσουμε να προχωρήσει πέρα από τον αντιμπεριαλιστικό αγώνα και ν’ αποτινάξει τα καπιταλιστικά δεσμά. Λόγω ακριβώς της ιμπεριαλιστικής επιδρομής και της ανατροπής των ονείρων της ελληνικής αστικής τάξης να μπει στον σκληρό πυρήνα του ιμπεριαλισμού που είχε ως συνέπεια να βολευτεί στο ρόλο του yesmen μεταπράττη, η κατάσταση για τη μεταστροφή της λαϊκής συνείδησης με την απαγκίστρωσή της από την αστική ιδεολογία του αμερικάνικου όνειρου ειναι πολύ πιο εύκολη.

Υπάρχουν όμως και οι ηττοπαθείς, ντεφετιστές κατά την ξύλινη μαρξιστική ορολογία που την είχαν εισαγάγει τα παλιά χρόνια αυτοί που ήθελαν να κάνουν τον ξύπνιο παντογνώστη. Αυτοί αποκηρύσσουν τον αντιμπεριαλιστικό αγώνα προκρίνοντας αντ’ αυτού τον αντικαπιταλιστικό διότι θεωρούν πως η αντιμπεριαλιστική στρατηγική ωφελεί εκείνα τα τμήματα της αστικής τάξης που έρχονται σε αντίθεση με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Είναι μια παλιά αναρχοτροτσκιστική αντίληψη του ’30 που δεν την αποδέχονται πλέον ούτε οι πιο πολλοί έλληνες τροτσκιστές και είναι απορίας άξιον πώς ανασύρθηκε από την αφάνεια και έλαβε επισημότητα (καμία απορία: όποιος δεν θέλει να ζυμώσει νέες θεωρίες βγάζει). Αυτοί οι σύντροφοι δεν πιστεύουν ούτε ότι η εργατική τάξη μπορεί να ηγηθεί του αντιμπεριαλιστικού αγώνα και να τον πάει παραπέρα παίρνοντας μαζί της και τον υπόλοιπο λαό που χειμάζεται από την κρίση, πιστεύουν ότι θα πάρει το πάνω χέρι το τμήμα της αστικής τάξης που αντιμάχεται τον ιμπεριαλισμό (ποιο συγκεκριμένα είναι αυτό, όμως, δεν μας το ‘χουν πει, έστω και χωρίς ονόματα & διευθύνσεις) και φυσικά δεν πιστεύουν ούτε στον εαυτό τους ότι μπορούν να διατηρήσουν την ηγεσία στο αντιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο (γι’ αυτό και το αποφεύγουν ως ο διάολος το λιβάνι) ούτε ν’ αποτρέψουν το πιθανό (απίθανο!) καπέλωμα του αγώνα από τα τμήματα της αστικής τάξης που τυχόν θα συμμαχήσουν με τους εργαζόμενους στην αντιμπεριαλιστική προοπτική. Οι σύντροφοι αυτοί πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν κι η «εθνική» αστική τάξη θα τους νικήσει και θα διαπραγματευτεί με τους ιμπεριαλιστές από καλύτερη θέση, όπως συνέβη και με τον αγώνα του ΕΑΜ.

Φυσικά δεν αξίζει ν’ ασχοληθεί κανείς με κείνους τους ηττοπαθείς της Αριστεράς που λένε ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται γι’ αυτό πρέπει να καρυκεύσουμε λιγάκι τη σούπα του. Αυτοί είναι ήδη ΠΑΣΟΚ. Ο πόνος είναι γι’ αυτούς που διακηρύσσουν την ανατροπή στα λόγια αλλά η πράξη τους οδηγεί ακριβώς στα αντίθετα.

Βέβαια είναι ζήτημα αν υπάρχει στην Ελλάδα «εθνική» αστική τάξη ή έστω αντιμπεριαλιστικά τμήματά της. Ακόμη και αν υπήρχαν τμήματα με «εθνική» ή έστω αντιμπεριαλιστική συμπεριφορά, αυτά είναι πλέον παραδομένα στον ιμπεριαλισμό και τη λαγνεία του ευρώ, που για να διασωθούν αρκέστηκαν στο ρόλο του μεταπράττη, κλασικό ρόλο της ελληνικής πλουτοκρατίας από το 1824 που ξεκοκκάλισε τα δάνεια του Αγώνα παρέα με τους ξένους πάτρονές της (μη ξεχνάμε, δάνεια που πληρώναμε μέχρι το 1978, μαζί με τα ξεκοκκαλισμένα).

Το μόνο κομμάτι της αστικής τάξης που σήμερα μπορεί να ταχθεί επί κοινωνικής βάσης ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι όσοι από τους μικροαστούς πλήττονται βάναυσα από την κρίση με απειλή εξαφάνισης. Αυτά τα τμήματα όμως δεν είναι αστική τάξη τελικά. Είναι λαουτζίκος σαν και μας τους υπόλοιπους εργαζόμενους και παρά τις αστικές ονειρώξεις τους είναι όχι μόνο ζήτημα κρίσιμης μάχιμης μάζας αλλά και ανθρωπιάς να επιβιώσουν βιολογικά, πρόκειται για το 30% της ελληνικής κοινωνίας, είναι ζήτημα πολιτικής ευθυκρισίας των εργατικών κομμάτων να κατανοήσουν ότι ΔΙΑΟΛΕ δεν μπορούν υπ’  αυτές τις συνθήκες να σου πάρουν την ηγεσία οι μικροαστοί μέσα σ’ ένα δημοκρατικό – αντιμπεριαλιστικό – αντιφασιστικό μέτωπο  για να διασώσουν τον καπιταλισμό.
Δεν είναι πια ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ, είναι ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΙΟΙ!
Η εποχή που οι κομμουνιστές θα τους έπαιρναν τα σπίτια και τα μαγαζιά έχει παρέλθει. Τους τα πήραν οι τράπεζες ήδη (το μόνο που έχουν να χάσουν είναι τις γυναίκες τους που κινδυνεύουν από τον Τατσόπουλο, αλλά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς χάρη θα τους κάνει).

Γι’ αυτό και στην πράξη ο αντιμπεριαλιστικός αγώνας, ενώ φαίνεται πως μπορεί να κινείται μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, παρόλο που φαίνεται πως μπορεί να διασώσει τον καπιταλισμό, και αυτό προβάλλεται ως επιχείρημα από τους ηττοπαθείς, στην πραγματικότητα επιχείρημα της ανεπάρκειάς τους, στην ουσία ο αγώνας αυτός στηριζόμενος στο πατριωτικό συναίσθημα του λαού οδηγεί αναγκαίως στην ανατροπή του καπιταλισμού. Αντίθετα οι ηττοπαθείς απόψεις απορρίπτονας τον αντιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό (και φυσικά αντιφασιστικό) αγώνα προκρίνοντας δήθεν τον αντικαπιταλιστικό, αποτυγχάνουν να συσπειρώσουν τον κόσμο της εργασίας και έτσι, εκούσες άκουσες, γίνονται τα καλύτερα στηρίγματα του καπιταλισμού και το αριστερό του άλλοθι.

Είναι χρέος των πολιτικών ηγεσιών της Αριστεράς να ξεπεράσουν την ηττοπάθειά τους, να διαπιστώσουν, επιτέλους, ότι η Χώρα βρίσκεται σε κατάσταση όχι μόνο πραγματικής αλλά και νομικής απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας (Μνημόνιο1 – Ν. 3845/10 – άθρ. 14 §5 Δανειακής Σύμβασης) και να άρουν την εκτεταμένη ηττοπάθεια του λαού που αυτή είναι δικαιολογημένη σε αντίθεση με αυτή των πολιτικών ηγεσιών μας που είναι αδικαιολόγητη, να δώσουν ελπίδα στο λαό ηγούμενες του αγώνα αποτίναξης των ιμπεριαλιστικών δεσμών εξάρτησης την οποία θ’ ακολουθήσει εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση όλων των προσδεμένων με τον ιμπεριαλισμό επιχειρήσεων, ως αρχή για το πέρασμα σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.