O αγώνας των εκπαιδευτικών, αγώνας όλων

Όταν ήμουν στη Στ’ Δημοτικού, κανά-δυο χρόνια που είχε πέσει η Χούντα οι δάσκαλοι είχαν απεργία με μια τεράστια συμμετοχή, μόνο ένας ακροδεξιός δάσκαλος της Ε’ Δημοτικού δεν είχε απεργήσει. Είχαμε μια συμμαθήτρια, κόρη Συνταγματάρχη του Πυροβολικού. Ο δάσκαλός μας απεργούσε. Εμείς παίζαμε στην αυλή του σχολείου. Φεύγει κι αυτή η καημένη και πάει στο σπίτι και την φέρνει πίσω ο πατέρας της, φουλ στα χρυσά αστέρια, πανύψηλος κι επιβλητικός, και της λέει: Θα κάτσεις μέσα στην τάξη. Ακόμη κι δάσκαλος να μην είναι, εσύ θα είσαι μέσα στην τάξη. Κατάλαβες; Κατάλαβε πολύ καλά η Κατερίνα και έμεινε μόνη της στην τάξη, ξέχωρα απ’ τ’ άλλα παιδιά που παίζαμε και χαιρόμασταν την «δεν είν’ αργία είν’ απεργία». Τότε, όμως, οι εκπαιδευτικοί πετύχαιναν τα αιτήματά τους γιατί είχαν συμμετοχή 90% στις απεργίες κι ας αντιμετώπιζαν το βαθύ κράτος της Χούντας που επιβίωνε και τα πρώτα καραμανλικά χρόνια, κι ας υπήρχε διάχυτος ο φόβος – το θυμάμαι που το λέγαν οι μεγάλοι- πώς κάτι θα γινόταν και οι στρατός θά ‘ριχνε τον Καραμανλή, ενώ συνέχιζε να υπάρχει η αυτολογοκρισία λόγω της ακροδεξιάς τρομοκρατίας που ‘χε γραφτεί στη μνήμη του λαού, αυτή την τρομοκρατία που θέλουν να ξαναφέρουν οι ναζιστές και μάλιστα στη χειρότερη μορφή της, ως τρομοκρατία μαφίας & υποκόσμου με χυδαίο λεξιλόγιο προαγωγού, καμπαρετζή, διακινητή, μια τρομοκρατία που δεν ξεχνιέται: -Μαμά, τι θα πει ΚΚΕ; -Μη ξαναπείς αυτή τη λέξη γιατί θα μ’ απολύσουν!