Τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ

Πολλοί που πίστεψαν στο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα νιώθουν προδομένοι, θεωρούν ότι έπρπε να γίνει στάση πληρωμών με το που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, το Γενάρη του 15. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το παρεάκι του, τους ΑΝΕΛ, δεν μπορούσε να κάνει καμία στάση πληρωμών & άρνηση – μονομερή διαγραφή του χρέους.

Αν έχουμε σωστή ταξική ανάλυση για τα κοινωνικά συμφέροντα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει καθόλου να μας διαφύγουν τα εξής:

=Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν ήταν το κόμμα της μεγαλοαστικής τάξης. Ήταν κόμμα των μεσαίων αστικών στρωμάτων που πλήττονταν βάναυσα από τη κρίση.

=Τα στρώματα αυτά δεν ήταν της δυναμικότητας της αστικής μας τάξης, δηλ. τύπου Μαρινάκη, Βαρδινογιάννη ή Φιλίππου, που παίζουν με δισεκατομμύρια. Είναι στρώματα οικονομικής επιφάνειας μερικών εκατομμυρίων ευρώ, όπως φάνηκε και από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ.

=Τα στρώματα αυτά συνθλίβονται από την κρίση αλλά ουδόλως επιδιώκουν ανατροπή το καπιταλισμού. Αυτό που θέλουν είναι μια δικαιότερη γι’ αυτά αναδιανομή της πίτας και μετακύλιση των βαρών της κρίσης κατά ένα μέρος και στο μεγαλοαστικό κεφάλαιο, που όχι μόνο διαχειρίστηκε την κρίση για να διασώσει τα κέρδη του αλλά ξεπουλώντας τη Χώρα -φυσικό πλούτο μαζί με τους ανθρώπους της- πλούτισε ακόμη περισσότερο.

=Επομένως τα στρώματα αυτά είναι σαφέστατα προσανατολισμένα στην ΕΕ, δεν θέλουν με τίποτα να μετατραπούν οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί σε εθνικό νόμισμα, το οποίο όση ισχύ και να έχει δεν θα μπορεί να αποτελέσει για ένα χρονικό διάστημα αντικείμενο διεθνών συναλλαγών· τούτο δε επιφέρει τεράστια ζημιά στα στρώματα αυτά.

=Τα στρώματα αυτά θα κάνουν το παν να χτυπήσουν τους εργαζόμενους προκειμένου να διατηρήσουν την Ελλάδα μέσα στο Ευρώ. Και το έχουν κάνει με τα μνημόνια που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ.

=Τα μεσοαστικά στρώματα μέχρι τον καιρό της κρίσης βρίσκονταν σε πολιτική συμμαχία με την αστική τάξη και εκφράζονταν πολιτικά από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ανάλογα με τον ιδιαίτερο προσανατολισμό τους, Π.χ. οι μεσοαστοί επιχειρηματίες εκφράζονταν κυρίως μέσα από τη ΝΔ ενώ οι μεσοαστοί ΕΣΠΑτζήδες, διανοούμενοι και εργατοπατέρες εκφράζονταν κυρίως μέσα από το ΠΑΣΟΚ.

=Η συμμαχία των μεσαίων αστικών στρωμάτων με την αστική τάξη είναι ουσιώδης για τη ανεμπόδιστη εκμετάλλευση της εργ. τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων. Η αστική τάξη, καταλαμβάνοντας ένα 2% του πληθυσμού δεν έχει αρχικά κανένα κοινωνικό έρεισμα για να κυβερνήσει. Γι’ αυτό εφηύρε τα κόμματα, ώστε πραγματοποιεί τις κοινωνικές της συμμαχίες, δηλαδή να εξασφαλίζει τη συναίνεση των κατώτερων στρωμάτων ως προς τη λειτουργία του καπιταλισμού.

=Η μεσαία αστική τάξη καταλαμβάνει περίπου ένα 10-15% του πληθυσμού και αποτελεί την κοινωνική ραχοκοκκαλιά του καπιταλισμού (ο Αντρέας δεν έπαψε όσο ζούσε να το διακηρύσσει), καθώς υλοποιεί και τους δεσμούς εξάρτησης με τα φτωχότερα στρώματα, το πελατειακό σύστημα, τη εξαγορά ψήφου κλπ.

=Λόγω της κρίσης η συμμαχία της μεσαίας αστικής τάξης με τη μεγαλοαστική  έσπασε και αυτή η διάρρηξη εκφράστηκε πολιτικά μέσα από την σημαντική υποχώρηση της εκλογικής και οργανωτικής δύναμης της ΝΔ, τον σχεδόν εκμηδενισμό του ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ως των κυριότερων εκφραστών των μεσαίων στρωμάτων, προοδευτικότερων και πιο αντιδραστικών αντίστοιχα, εξ ου και η ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία.

=Όπως κι η μεγαλοαστική τάξη έτσι κι η μεσαία χρειαζόταν μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία από το 10-15% που αντιστοιχεί στην πραγματική της κοινωνική δύναμη. Τι έκανε λοιπόν? Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Υποσχέθηκε λαγούς με τα πετραχήλια στα φτωχότερα στρώματα, την εργατική τάξη, την άπορη διανόηση, την άνεργη επιστημονική νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους κλπ., ότι θα τους λύσει όλα τους τα προβλήματα, ότι Μνημόνια Τέλος κλπ. Κι όλοι αυτοί που τους πίστεψαν έχουν βεβαίως και τη δική τους ευθύνη γιατί δεν κάθισαν να αναλύσουν αν αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εφικτά, δηλαδή και μέσα σε Ευρώ & ΕΕ και χωρίς Μνημόνιο (για άλλονε χτυπά η καμπάνα Δημητράκη!) και να μη ξεκουνηθούμε από τον καναπέ και πού να τρέχεις τώρα στους δρόμους. Όμως αυτή η ευθύνη είναι η ευθύνη του θύματος που δεν προφυλάχτηκε καλά απέναντι στο θύτη, δεν είναι ευθύνη πρωτογενής

=Αυτήν ακριβώς τη νωθρότητα του εργατικού και λαϊκού κινήματος έλαβε υπόψη της η μεσαία αστική τάξη και, δε βαριέσαι, υποσχέθηκε τα αδύνατα. Εξάλλου η πλειοψηφία δεν βάζει το μυαλό της να δουλέψει, λειτουργεί με βάση το θυμικό.

=Τώρα που ήρθε ο καιρός να εκφραστούν στην πράξη τα ταξικά συμφέροντα της μεσαίας αστικής τάξης και η διαρκής συμμαχία της με τη μεγαλοαστική, οι περισσότεροι κάνουν λες και πέφτουν από τα σύγνεφα και δεν περίμεναν έτσι το ΣΥΡΙΖΑ κλπ. κλπ.

Viva Cuba!

Χαίρονται οι αστοί διανοούμενοι με τις υποχωρήσεις της κουβανέζικης κυβέρνησης σε σχέση με την «επιχειρηματικότητα». Περιφέρουν την υποχώρηση αυτή ως την τελειωτική αποτυχία των φτωχών να διαφεντέψουν τη δική τους κοινωνία, ελεύθεροι από τα δεσμά της φτώχειας και της πείνας, ελεύθεροι από την εκμετάλλευση της εργασίας τους.

Η Κυβέρνηση της Κούβας προβάλλει σαν αιτία το εμπάργκο για ό,τι δεν πάει καλά στο Νησί. Το εμπάργκο μάλλον είναι μια κακοστημένη δικαιολογία για ό,τι κάτι δεν πάει καλά. Σήμερα ο καθείς μπορεί να προμηθευτεί τα πάντα από την Κίνα, δεν έχει ανάγκη τις ΗΠΑ.

Όμως:
Υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα εξωτερικού εμπορίου για μια σοσιαλιστική Χώρα και αποτελεί τεράστιο ζήτημα το πώς θα τα ξεπεράσει.
Παρένθεση: Δίνω στους τροτσκιστές ένα θεωρητικό -και μόνο- δίκιο, άλλωστε όλα τα δόγματα έχουν στηρίγματα στις «Γραφές»,  αλλά από την ανάποδη (καθώς ο πρακτικός σκοπός της θεωρίας τους ήταν να ρίξουν την ΕΣΣΔ και όχι να βοηθήσουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση). Έχουν κι αυτοί κάπου μια θεωρητική βάση να κριτικάρουν την ανάπτυξη του «σοσιαλισμού σε μία μόνο Χώρα», μόνο που ως προς την ΕΣΣΔ η κριτική τους ήταν τελείως αβάσιμη. Το πρόβλημα του περιορισμού του σοσιαλισμού σε μια μόνο Χώρα είναι το ζήτημα της αυτάρκειας σε πρώτες ύλες και είδη διατροφής. Η ΕΣΣΔ καταλαμβάνοντας το 1/5 της επιφάνειας της Γης τέτοιο πρόβλημα δεν είχε. Είχε όλους εκείνους τους πόρους που χρειαζόταν μια σοσιαλιστική οικονομία για ν’ αναπτυχθεί και τα κατάφερε δυο φορές, μια φορά στα ’30 και μια φορά μετά τον πόλεμο.

Επομένως η ΕΣΣΔ δεν είχε ανάγκη το εξωτερικό εμπόριο εκτός από ορισμένες περιπτώσεις εισαγωγής τεχνογνωσίας. Το πρόβλημα το έλυσε από τα ορυχεία χρυσού και χαλκού. Δεν είχε καμία σημασία που δεν κατείχε συνάλλαγμα, δολάρια και στερλίνες· ο χρυσός δεν έπαυε να αποτελεί παγκόσμιο μέσο συναλλαγής.

Έτσι η ΕΣΣΔ όταν χρειάστηκε να εισαγάγει τεχνογνωσία για την παραγωγή φορτηγών αυτοκινήτων έκανε σύμπραξη με το Φορντ -ναι αυτόνανε τον ναζί- και τον πλήρωσε σε χρυσό ή σε συνάλλαγμα που προερχόταν από την εκποίηση χρυσού -δηλαδή τον χρυσοπλήρωσε- και εν γνώσει των εργαζομένων -υπάρχει και και σχετικός λόγος του Στάλιν σχετικά με τους κινδύνους!!!- ότι στη συγκεκριμένη επένδυση λειτουργεί ο νόμος της (υπερ)αξίας και μεταφέρεται σοβιετική υπεραξία στο εξωτερικό, αλλά τα ωφέλη θα ήταν πιο πολλά, καθώς θα μπορούσαν οι σοβιετικοί να αναπτύξουν περαιτέρω την τεχνολογία, όπως και έκαναν.

Πάμε τώρα στην Κούβα.

Η Κούβα δεν είναι αυτάρκης σε πρώτες ύλες ούτε κι έχει χρυσό για να αποκτήσει ένα διεθνές μέσο συναλλαγής. Πρέπει να κάνει εισαγωγή βασικών αγαθών, όπως το πετρέλαιο, μέταλλα, πολεμικό υλικό -προφανώς είναι ασύμφορο να χτίσει πολεμική βιομηχανία, βιομηχανία αυτοκινήτων, Η/Υ- κλπ. κλπ., οπότε εξαρτά την προμήθειά τους από άλλς Χώρες, πρακτικώς την Κίνα, που σήμερα παράγει τα πάντα εκτός από πετρέλαιο.

Συνεπώς η Κούβα, όσο καλή θέληση και νά ‘χει ο λαός της και οι κομμουνιστές της, περιορίζονται από τις αντικειμενικές δυνατότητες της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Εξάλλου δεν διαφέρει και πολύ η σοσιαλιστική νησίδα από το σοσιαλιστικό νησί! Πού θα βρει λοιπόν συνάλλαγμα η Κούβα για να προμηθευτεί όλα τα παραπάνω; Για να το βρει πρέπει κάτι να εξαγάγει κάτι.

Κάνει ό,τι μπορεί με τις εξαγωγές: Εξάγει ζάχαρη, πούρα, ιατρικά επιτεύγματα και επίσης εισάγει τουρισμό -που ουσιαστικώς είναι εξαγωγή αφού φέρνει συνάλλαγμα- και κάνει τα στραβά μάτια στην πορνεία, που επίσης φέρνει συνάλλαγμα -οπωσδήποτε η Κούβα δεν είναι το πορνείο της εποχής Μπατίστα όπου η μόνη διέξοδος της γυναίκας από το χωράφι του γαιοκτήμονα ήταν η πορνεία.

Αλλά όπως βλέπουμε, η εξαγωγή αγροτικών προϊόντων και η εισαγωγή βιομηχανικών -αν εξαιρέσουμε τα φάρμακα- είναι χαρακτηριστικό της καθυστερημένης οικονομίας που αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον ιμπεριαλισμό.

Θα μπορούσε ν’ αποκτήσει η Κούβα βιομηχανική βάση, ώστε να μπορεί να καρπώνεται συνάλλαγμα, άρα να έχει πρόσβαση στις παγκόσμιες πρώτες ύλες ώστε να βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο του λαού; Θα μπορούσε. Δυστυχώς επαναπαύτηκε στη βοήθεια της ΕΣΣΔ, εκμεταλλεύτηκε τη γεωγραφική της θέση για ν’ απομυζεί την ΕΣΣΔ και δεν προχώρησε καθόλου στην ανάπτυξη βιομηχανίας, πλην αυτής των τροφίμων.

Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ ήταν πλέον αργά: Δεν είχε το απαραίτητο συνάλλαγμα για να εισαγάγει τεχνογνωσία και πρώτες ύλες και να χτίσει τη βιομηχανική της βάση ούτε και τους απαραίτητους εσωτερικούς πόρους ώστε να μη χρειαστεί το συνάλλαγμα.

Συνεπώς αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή η αστικοποίηση, είναι αποτέλεσμα εκείνης της παλιάς και θα έλεγα πλήρως αντισοσιαλιστικής αντίληψης οικονομικής ανάπτυξης, η οποία δεν κρίνεται μόνο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αλλά και τον προγραμματισμό για ισόρροπη ανάπτυξη της βαριάς και της ελαφράς βιομηχανίας, ήτοι της παραγωγής Μέσων Παραγωγής και της παραγωγής Ειδών Κατανάλωσης.

Δεν έλεγε τυχαία ο Μουστάκιας «εξηλεκτρισμός + κολλεκτιβοποίηση = σοσιαλισμός».

Κι έτσι φτάνουμε 60 χρόνια μετά την επανάσταση να χρειάζεται η Κουβα ΝΕΠ για να μπορέσει να ορθοποδήσει, δηλαδή ν’ αποκτήσει βιομηχανική βάση, καθόσον οι φυσικοί της πόροι δεν επαρκούν για να είναι αυτάρκης, με όλους τους κινδύνους μιας ΝΕΠ.

Κανένα παιχνίδι δεν έχει χαθεί.
Πράγματι ο Λένιν έγραφε πως «Η μικρή παραγωγή γεννά τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα», αλλά ο ίδιος εισηγήθηκε τη ΝΕΠ σε μια κρίσιμη στιγμή πείνας για την ΕΣΣΔ. Βέβαια η ΝΕΠ τέλειωσε με την κολλεκτιβοποίηση, που ήταν μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση -όταν ο προβοκάτορας Τρότσι μιλούσε για Διαρκή, η ΕΣΣΔ την έκανε ήδη! Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές της Κούβας αν σχεδιάσουν το τι θέλουν να κάνουν και πώς να διαχειριστούν την κρίσιμη αυτή στιγμή, μπορεί να αποτελέσουν και σοσιαλιστικό φάρο. Αν όμως ψάχνουν αφορμή για να ρίξουν το σοσιαλισμό, όπως έγινε και στην ΕΣΣΔ επειδή έχουν καταστεί ελίτ της Χώρας, τότε τα πράματα είναι ζόρικα και μόνο ο κουβανέζικος λαός με την πρωτοπορία του την εργατική τάξη και τους πραγματικούς κομμουνιστές μπορούν να σταματήσουν αυτή την κατηφόρα.

Θα κλείσω, αναφερόμενος στη λειτουργία του εποικοδομήματος το οποία εξαρτάται μεν αλλά επιδρά εξίσου στην οικονομική βάση: Το μονοκομματικό σύστημα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης -που κατ΄ εξαίρεση εισήχθη αρχικά στην ΕΣΣΔ αλλά τελικά πήρε θεωρητική μορφή στο σχήμα μία τάξη άρα μόνο ένα κόμμα- δεν αποκλείει καθόλου -όπως αποδείχτηκε στην πράξη- την πολιτική έκφραση των αστικών στρωμάτων μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας μέσα από το κυβερνών ΚΚ. Και το κακό είναι ότι τα στρώματα αυτά, ανερχόμενα στην ιεραρχία και έχοντας τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις αποφάσεις, ενδύουν τα ταξικά τους συμφέροντα με εργατικό – κομμουνιστικό μανδύα, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα την κάθε είδους αντιπολίτευση ως οπορτουνισμό και αστικό δάκτυλο, ενώ όχι απλώς ο δάκτυλος αλλά το αστικό σώμα είναι αυτά τα ίδια. Έτσι ενσωματούμενα εντός του ΚΚ καθίστανται κατά το γραφικόν «λύκοι εν δέρματι προβάτου», ενώ το μονοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης αποτρέπει τους πραγματικούς κομμμουνιστές να φτιάξουν ένα νέο ΚΚ για να διεκδικήσουν την παραμονή της εργατικής τάξης στην εξουσία και τη διάσωση του σοσιαλισμού, καταλήγοντας, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ, το ΚΚ από κόμμα της εργατικής τάξης να γίνει κόμμα καθαρμάτων.

Και η αντιπολίτευση κυβερνά!

Και η αντιπολίτευση κυβερνά!

Πώς;

Οργανώνοντας το λαό ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση.

Πώς ακριβώς; Παραδείγματος χάριν:

Διαλύοντας τους σέρβερ του Υπουργείου Οικονομικών, ώστε να μην είναι δεκτικοί στην πληρωμή φόρων.

Οργανώνοντας κίνημα ανυπακοής και απειθαρχίας πρώτα – πρώτα με τη μη πληρωμή φόρων.

Οργανώνοντας μονάδες που θα χτυπάνε το ΣΔΟΕ σε περίπτωση που κάνουν έλεγχο στους επαγγελματίες που θα συμμετέχουν στη φορολογική ανυπακοή.

Επανασυνδέοντας με δικά της εργατικά συνεργεία (η αντιπολίτευση) και όχι με παρακάλια στον εκάστοτε Διευθυντή της ΔΕΗ ή της ύδρευσης για κατ’ εξαίρεση επανασύνδεση στις έτσι κι αλλιώς δικαιούμενες αναξιοπαθούσες οικογένειες.

Αποτρέποντας τους πλειστηριασμούς στα Ειρηνοδικεία.

Απενεργοποιώντας τα φυλάκια των διοδίων.

Αποσυνδέοντας το ρεύμα από τις τράπεζες ώστε να αποτραπεί η πληρωμή των δόσεων από τους οφειλέτες.

Στηρίζοντας όλες τις προσπάθειες κατάληψης και αυτοδιαχείρισης των εγκαταλελειμμένων από τα αφεντικά τους επιχερήσεων και στηρίζοντας τις αντίστοιχες εργατικές πολιτοφυλακές που θα διαφυλάσσουν τη διακίνηση των προϊόντων.

Δημιουργώντας δίκτυα αλληλοεξυπηρέτησης των εργαζομένων για πιο φθηνά ή δωρεάν προϊόντα.

Οργανώνοντας κοινωνικά φαρμακεία και φροντιστήρια έξω από τις επίσημες κρατικές δομές (δήμοι κλπ.).

Αποσυνδέοντας το ρεύμα από βασικούς καταπιεστικού μηχανισμούς του κράτους όπως το Μαξίμου, τη Βουλή, τα Υπουργεία, την Αστυνομία.

Μια τέτοια αντιπολίτευση όχι μόνο θα την ψήφιζα με χίλια χέρια αλλά θα συμμετείχα ενεργά, καθώς έχω βαρεθεί το «Συγκέντρωση-Ομιλία-Διαμαρτυρία-Πορεία-Καφετέρια».
Έτσι είναι η αντιπολίτευση. Μόνο μια τέτοια αντιπολίτευση αξίζει ψήφο, εφόσον θέλει να παραμείνει αντιπολίτευση μαχητική για το λαό χωρίς να έχει άμεσο κυβερνητικό στόχο, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να είναι ο στόχος της κάθες αντιπολίτευσης.

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ.

Η αναγκαιότητα εξόδου από Ευρώ/ΟΝΕ

Η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί μόνο ανατροπή του στρατηγικού στόχου της ελληνικής αστικής τάξης για πρόσδεσή της με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Δεν φέρνει μόνο σε καλύτερη θέση μάχης  το λαό αλλά αποτελεί και ύψιστο διεθνιστικό καθήκον καθώς χτυπά τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην καρδιά του και δίνει το έναυσμα και στους λαούς των υπόλοιπων χωρών της ΕΕ να περάσουν στην αντεπίθεση.

Όποιος θεωρεί ότι η έξοδος από το Ευρώ σήμερα είναι καταστροφική για την εργατική τάξη και το λαό συνολικά:
1. Παραβλέπει ότι η ΟΝΕ αποτελεί στρατηγικό στήριγμα και ζωτικό προσανατολισμό της αστικής μας τάξης, παραβλέπει ότι ο εξαναγκασμός σε έξοδο από την ΟΝΕ της στερεί τα οικονομικά μέσα αποτελεσματικού χτυπήματος του λαού και κλονίζει τις διεθνείς της συμμαχίες,
2. Επιδιώκει της διατήρηση της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης (και ας διαβάσει και το Α΄ γράμμα Ζαχαριάδη για να δει γιατί η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση πρέπει να πάψει),
3. Θεωρεί ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την ταξική πάλη και τις διεκδικήσεις του λαού υπέρ αυτού,
4. Έχει περάσει στην πράξη με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό ανεξαρτήτων των καλών προθέσεών του, που ως γνωστόν με αυτές είναι στρωμένος ο δρόμος προς την Κόλαση.

Να γιατί η έξοδος από το Ευρώ/ΟΝΕ και συνακόλουθα από την ΕΕ (λόγω παραβίασης των κανόνων της που επιφέρει η αναγκαία εθνικοποίηση των τραπεζών) είναι αναγκαίος όρος στο δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Να γιατί η συμμετοχή στην ΕΕ εμποδίζει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Γι’ αυτό όποιος λέει πρώτα επανάσταση και μετά έξοδος ουσιαστικά λέει «ποτέ επανάσταση». Κι αν τελικά η επανάσταση δεν πετύχει επειδή ο λαός θα θελήσει κάτι άλλο, τουλάχιστον θα μας μείνουν οι φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που θα χρειαστούν χρόνια για να τις πάρει πίσω το κεφάλαιο.

Είναι και πολλά άλλα, καραμπινάτα αντεπαναστατικά και φιλοϊμπεριαλιστικά στη γραμμή της αριστερής καταστροφολογίας περί εξόδου από το ευρώ τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα που καταστροφολογούν (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ):
α. Αν είμαστε στην ΕΕ η κυβέρνηση έχει το νόμιμο δικαίωμα να καλέσει ξένα στρατεύματα για να μας χτυπήσουν.
β. Η έξοδος από την ΟΝΕ (και συνακόλουθα από την ΕΕ) συνεπάγεται την αναζωογόνηση της βιομηχανίας υπό αστικές συνθήκες. Είναι κακό αυτό; Κοιτάξτε πώς λοιδορούν την καπιταλιστική ανάπτυξη οι Κουτσουμπίστας! Την ξορκίζουν σε όλους τους τόνους. Όμως μετά την επανάσταση, που πιθανόν ν’ αντιμετωπίσουμε εμπάργκο, θα χρειαστούμε να υπάρχει η υλικοτεχνική υποδομή της βιομηχανίας, ώστε να έχουμε κάτι να εθνικοποιήσουμε για να μη πεινάσει ο λαός. Αν η βιομηχανία έχει ήδη καταστραφεί, πώς θα δημιουργήσουμε βιομηχανία σε συνθήκες εμπάργκο;
γ. Η αποχώρηση σπό την ΟΝΕ μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση θα φέρει την ανάγκη κυκλοφορίας ενός νέου νομίσματος, καθώς δεν πρόκειται να καταργηθεί την επόμενη μέρα η εμπορευματική παραγωγή. Η κυκλοφορία νέου νομίσματος χρειάζεται σχέδιο, σχεδιασμό, εκτυπώσεις, συντονισμό του (εθνικοποιημένου με διάταγμα αλλά στην πράξη;) τραπεζικού συστήματος, το οποίο κατά τη λενινιστική πρακτική  ενδεχομένως να συγχωνευτεί σε ένα νομικό πρόσωπο. Πώς θα γίνονται οι συναλλαγές μέχρι τότε; Προφανώς με Ευρώ! Πώς θα πληρώνουν οι εθνικοποιημένες και μη επιχειρήσεις τους εργαζόμενούς και τους προμηθευτές τους; Είναι άραγε κατανοητό ότι έστω και 10 μέρες να μείνουμε χωρίς νόμισμα θ’ αρχίσει το πλιάτσικο; Κι αυτό δεν είναι, μήπως, χτύπημα στην ίδια την επανάσταση; Ή μήπως η επανάσταση θα στραφεί εναντίον του λαού που πλιατσικολογεί γιατί δεν θα έχει να φάει;
δ. Η μονομερής διαγραφή του χρέους σημαίνει εφαρμογή του αγγλικού δικαίου σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία εκτός Ελλάδας. Στην Ελλάδα προφανώς δεν θα αφήσουμε να μας κατασχέσουν αφού θα έχουμε την στρατιωτική δύναμη αποτροπής. Στο εξωτερικό όμως οι δανειστές θ’ αρχίσουν να κατάσχουν τις πρεσβείες μας ανά το κόσμο, τις εξωτερικές καταθέσεις του  ελλ. Δημοσίου για το διπλωματικό του προσωπικό, το εξωτερικό εμπόριο, το υπό παράδοση πολεμικό υλικό, θα καταπέσουν εγγυητικές επιστολές κλπ. Αυτά τα θέματα δεν είναι προτιμότερο ν’ αντιμετωπιστούν από μια αστική (την οποία θα σύρει το εργ. κίνημα σε έξοδο από ΟΝΕ) ή μετωπική εργατική κυβέρνηση ενώπιον των διεθνών οργάνων και εν γνώσει της σύνθεσής τους, πριν την επανάσταση, ώστε μετά απ’ αυτή να είναι λυμένες τέτοιες εκκρεμότητες και να κανονιστεί η διεθνής πολιτική της μετεπαναστατικής Ελλάδας με βάση το ήδη διαμορφωθέν διεθνές περιβάλλον;
ε. Η έξοδος από την ΟΝΕ/ΕΕ δημιουργεί διεθνείς συμμαχίες του ελλ. λαού με το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης. Αυτή η διεθνής συμμαχία πρέπει να δημιουργηθεί πριν την επανάσταση για να τη στηρίξει και η δημιουργία της μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από πραγματικά γεγονότα και εξελίξεις, όπως έξοδος από την ΟΝΕ/ΕΕ και όχι με ευχολόγια.
στ. Η εκ των προτέρων δήλωση αδυναμίας από τα κοινοβουλευτικά εργατικά κόμματα να διαχειριστούν (δεν εννοώ καπιταλιστική διαχείριση αλλά διαχείριση συνειδήσεων και αγώνα) προς όφελος του λαού την έξοδο από το ευρώ δείχνει απεριόριστη ηττοπάθεια, άρνηση ανάληψης ευθύνης για την καθοδήγηση του λαού και άρνηση της ταξικής πάλης, άρνηση δηλαδή της ουσίας της ιστορικής κίνησης.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο αντεπαναστατική, αντιδραστική, αντεργατική, αντιλαϊκή και φιλοϊμπεριαλιστική θέση είναι η άποψη ότι η έξοδος από το Ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες αποτελεί καταστροφή.

Ώριμη η ρήξη με την ΟΝΕ/ΕΕ

Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα κάτι πολύ σημαντικό: Οι Έλληνες είναι έτοιμοι για ρήξη με το Ευρώ πρωτίστως και την ΕΕ δευτερευόντως, παρά τους προβληματισμούς που έχουν για το πώς θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες.

Σήμερα ένας γνωστός μου, μια ζωή δεξιός από παράδοση, έντιμος άνθρωπος, με υποβάθμιση του εισοδήματός του λόγω της κρίσης, ζήτησε τη γνώμη μου για τη διέξοδο απ’ αυτή τη λαίλαπα. Σίγουρα δεν ήταν έτοιμος ν’ ακούσει για σοσιαλισμό. Είναι εργαζόμενος αλλά δεξιός. Μισεί το σοσιαλισμό, τον θεωρεί τυραννικό καθεστώς. Έτσι έμαθε από τα μικράτα του. Όχι μόνο δεν ήταν έτοιμος ν’ ακούσει για σοσιαλισμό αλλά θ’ αντιδρούσε και αρνητικά και δεν θ’ άκουγε τίποτε απ’ αυτά που θα τού ‘λεγα. Ήταν όμως πανέτοιμος ν’ ακούσει για την έξοδο από το Ευρώ, για την ανάγκη ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, για την αναδιάταξη της παραγωγής, για την ανασυγκρότηση της βιομηχανίας.

Είχε όμως, και δικαίως, όλους αυτούς του προβληματισμούς που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει, τι θα γίνει με τα τρόφιμα, τα φάρμακα, το πετρέλαιο, με την αντίδραση των δανειστών σε περίπτωση που σταματήσουμε να πληρώνουμε το δημόσιο χρέος.

Και πράγματι ρούφηξε σα σφουγγάρι μόλις του εξήγησα αυτό που ήδη βαθιά μέσα του ήξερε ή υποψιαζόταν, ότι το Ευρώ λειτουργεί ως ένας μηχανισμός ακραίας φτωχοποίησης του ελλ. λαού και καταλήστευσης του πλούτου, αποβιομηχάνισης της Χώρας και αποσάθρωσης της αγροτικής παραγωγής, ένας μηχανισμός παραγωγής δημοσίου και ιδιωτικού χρέους αφ’ εαυτού, που θα μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στη φτώχεια.

Αυτόν, λοιπόν, το εργαζόμενο, τον ιδεολογικά δεξιό τον παίρνουμε εύκολα μαζί μας για τη ρήξη με το Ευρώ. Σε καμία περίπτωση δεν τον παίρνουμε μαζί μας αυτή την περίοδο αν του μιλήσουμε για άμεση ρήξη με τον καπιταλισμό: Τον στέλνουμε στη ΧΑ. Δεν έχει πειστεί ακόμη για την αναγκαιότητα ανατροπής, οπότε τι κάνουμε; Θα τον αφήσουμε να κάθεται στα αβγά του, ή ακόμη χειρότερα στα χρυσά αβγά;

Η άποψη αυτού του εργαζόμενου για ρήξη με τον καπιταλισμό και όχι απλώς με την κορυφή του παγόβουνου, δηλ. το Ευρώ και την ΕΕ, θα ωριμάσει ακριβώς μέσα από τη διαδικασία ανάκτησης της εθν. ανεξαρτησίας, μέσα από εκείνο τον αγώνα που ενώ θα προσπαθεί να στεριώσει την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια θα τον εμποδίζει η ΕΕ κι οι μηχανισμοί της. Μόνο του έρχεται. Και μπορεί στο κάτω – κάτω να μη θελήσει να προχωρήσει παραπέρα. Μπορούμε όμως μαζί μ’ αυτόν και τους σαν κι αυτόν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να μην είμαστε σκλάβοι της ΕΕ, έστω ακόμη και υπ’ αυτές τις σχέσιες παραγωγής. Κι αν αυτός κι η πλειοψηφία του λαού τελικά δεν θέλουν σοσιαλισμό, ε τι να γίνει, δεν επιβάλλεται από τα πάνω και με το ζόρι. Θα κερδίσουμε όμως την ανεξαρτησία της Χώρας κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Το ζήτημα είναι ότι εμείς:
1. Θεωρούμε την εθνική ανεξαρτησία απαραίτητο όρο για να πάμε παραπέρα, αν καταφέρουμε να πείσουμε το λαό γι’ αυτό το σοσιαλιστικό περαπέρα. Δεν σπεκουλάρουμε πάνω στο συναίσθημα για εθνική ανεξαρτησία, η πρόθεσή μας είναι σοβαρή και αληθινή διότι έτσι κερδίζεται και η επόμενη μάχη.
2. Θεωρούμε ότι μέσα από την πάλη για εθνική ανεξαρτησία και αναδιάταξη της παραγωγικής βάσης οι εργαζόμενοι που σήμερα επηρεάζονται από την ιδεολογία του ατομικισμού θα κατανοήσουν στην πράξη πως για να διατηρήσουν τις κατακτήσεις τους, δηλαδή την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και το ξεπέρασμα της φτώχειας πρέπει να προχωρήσουν και παραπέρα, ένα βήμα στο σοσιαλισμό, ένα βήμα στο όνειρο.

Ρευστότητα

Υπάρχει τεχνική λύση σε περίπτωση χρηματοπιστωτικής ασφυξίας; Φυσικά και υπάρχει. Και μέσα στο ευρώ, για όσον καιρό η πλειοψηφία του λαού θέλει να είμαστε μέσα στο ευρώ. Ο χρήσιμος ΗΛΙΘΙΟΣ, βέβαια, που επιδιώκει να παραμείνει ο κόσμος σε πανικό θα φέρει αντιρρήσεις ρωτώντας: Ποια τάξη θα έχει την εξουσία. Ας τον προσπεράσουμε. Χρήσιμος εξάλλου είναι για τον ιμπεριαλισμό.

Αφιερώστε τρία λεπτά σας παρακαλώ:

1. Διατήρηση ορίου ανάληψης από τα ΑΤΜ για ένα ακόμη 10ήμερο.

2. Μετατροπή των κρατικών μετοχών των συστημικών τραπεζών (δηλ. αυτών που υπάγονται απευθείας στην ΕΚΤ) σε κοινές από προνομιούχες ώστε ν’ αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου προκειμένου ν’ ανασυντεθούν τα Διοικητικά Συμβούλια και να επιβληθεί κρατική πλειοψηφία, ανάλογη με τη μετοχική σύνθεση.

3. Έκδοση μαγνητικών καρτών σε όσους δεν έχουν και σύνδεσή τους με τους λογαριασμούς τους στις τράπεζες.

4. Εφοδιασμός όλων των καταστημάτων που δεν έχουν ακόμη, με μηχανάκια αποδοχής μαγνητικών καρτών (είναι αυτά που δέχονται πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες). Ο εφοδιασμός θα γίνει από το κράτος με παρακράτηση ποσοστού, π.χ. 2%, σε κάθε συναλλαγή μέχρι την εξόφληση του μηχανήματος. Μη πανικοβάλλεστε. Τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα έχουν ήδη μηχανάκια. Δεν έχουν οι φούρνοι, τα ψιλικατζίδικα, τα περίπτερα κι οι ταξιτζήδες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, δικηγόροι γιατροί και άλλα αμαρτωλά επαγγέλματα που δεν τα χρειαζόμαστε καθημερινά. Επείγει το θέμα με τους ταξιτζήδες που πρέπει να εφοδιαστούν πρώτοι. Αυτούς τους χρειαζόμαστε καθημερινά.

5. Νομοθετική υποχρέωση να δέχονται όλοι οι επαγγελματίες μαγνητική κάρτα εφόσον τους προταθεί. Φυσικά οι συναλλαγές σε φυσικό χαρτονόμισμα ευρώ θα είναι επίσης έγκυρες.

6. Απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων. Απαγόρευση δηλαδή στο Lidl, στον Ελ. Βενιζέλο κλπ. που μας δημιουργούν πρόβλημα ρευστότητας. Κατ’ εξαίρεση για φάρμακα, πετρέλαιο, φοιτητικό συνάλλαγμα, τουριστικό μέχρι 2500 κατ’ έτος, καθώς και το εμπορικό συνάλλαγμα για τις εισαγωγές, πάντοτε με όριο. Λυπάμαι φιλελέδες μου, τα γκατζετάκια ξεχάστε τα μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση. ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΦΠΑ, π.χ. στο 10%.

7. Μείωση ή αύξηση ορίου ανάληψης φυσικού χαρτονομίσματος από ΑΤΜ ανάλογα με τη ρευστότητα με υπουργική απόφαση που θα εξετάζει τις εκάστοτε συνθήκες.

8. Πληρωμή όλων των δαπανών χωρίς έγκριση μέχρι ένα ποσό, π.χ. 12.000 που είναι σήμερα, και με έγκριση για το υπερβάλλον μέσω των μαγνητικών καρτών, δηλαδή από απλή συναλλαγή στο φούρνο μέχρι τη συναλλαγή με την Εφορία. Εφόσον η Εφορία δέχεται την πίστωση από τον συναλλασσόμενο με αντίστοιχη χρέωση του τραπεζικού του λογαριασμού, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: πληρώνονται κανονικά και οι φόροι.

9. Συναλλαγές με μεγάλη ταχύτητα και ουρές, όπως φούρνοι, ψιλικατζίδικα, περίπτερα κλπ. ενδεχομένως να ρυθμιστούν ώστε να μη δίνεται PIN από τη μαγνητική κάρτα μέχρι ένα ποσό, π.χ. 10 Ευρώ ανά συναλλαγή και έως ενός ορίου, π.χ. 50 Ευρώ συνολικά χωρίς ΡΙΝ. Δηλαδή ο υπάλληλος απλά θα περνά την κάρτα από το μηχανάκι, θα πατά το ΟΚ και θα γίνεται η χρέωση.

10. Μ’ αυτό τον τρόπο, καθώς τα λεφτά θα μένουν εντός Ελλάδας και οι συναλλαγές θα γίνονται στο σύνολό τους αλλά θα καταπολεμηθεί τελείως και η φοροδιαφυγή, οπότε μπορούν να μειωθούν γενικά και οι φορολογικοί συντελεστές.

11. Το κυριότερο όμως είναι ότι επειδή δεν φεύγει χρήμα έξω δεν θα χρειάζεται να δανειζόμαστε ευρώπουλα από την ΕΚΤ (για την ακρίβεια κάποια στιγμή θα μπλοκάρει αλλά δεν είναι του άμεσου παρόντος). Επομένως γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και τις λεγόμενες αγορές.

12. Διασύνδεση των κεντρικών υπολογιστών των αλυσίδων λιανικής και καυσίμων με το ελεγκτικό μηχανισμό του Υπουργείου Εμπορίου ώστε να παρακολουθούνται οι τιμές και να επιβάλλεται πλαφόν σε περίπτωση κερδοσκοπίας.

Πολύ ειδυλλιακά τα περιγράφω, σωστά;

Σωστά! Υπάρχουν δυο τεράστια προβλήματα:

Α. Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι λογαριασμοί που είναι συνδεμένοι με τις μαγνητικές κάρτες έχουν και χρήμα (φτώχεια καταραμένη). Ας κάνει λοιπόν το κράτος μια δωρεά 5000 Ευρώ κατ’ άτομο (εργαζόμενο, άνεργο, συνταξιούχο), ώστε να κινηθεί η αγορά. Εξάλλου θα τα πάρει και πάλι με τη φορολογία.

Β. Να αποκόψει η ΕΚΤ τις ελληνικές τράπεζες από το διεθνές σύστημα ηλεκτρονικών πληρωμών, οπότε δεν θα μπορούμε να κάνουμε online συναλλαγές και να μεταφέρουμε πιστώσεις για το εξωτερικό εμπόριο. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να γίνονται συναλλαγές με φυσικά χαρτονόμισμα ή με κλίρινγκ που όμως απαγορεύεται από τη Συνθήκη ΕΕ.

Ακόμη επιμένεις ότι μετά και από τον αλλη μια φορά γενόμενο εκβιασμό της ΕΚΤ. να αποκόψει την Ελλάδα από τις ηλεκτρονικές διεθνείς συναλλαγές και ν’ απαγορέψει τη φυσική ανταλλαγή προϊόντων με διακρατικές συμφωνίες, πρέπει να παραμείνουν στο Ευρώ και την ΕΕ;