OXI

Έμεινα άφωνος όταν διαπίστωση ότι το ΚΚΕ με τη στάση του στο δημοψήφισμα θα στηρίξει αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων την ντόπια παρασιτική πλουτοκρατία και τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, αυτό το κόμμα που κατ’ εξοχήν πολέμησε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την εθνική ανεξαρτησία, που έδωσε ποταμούς αίματος για το σκοπό αυτό.

Επειδή λοιπόν το Άκυρο ψηφοδέλτιο που προτείνει το ΚΚΕ να πέσει στην κάλπη, ανεξαρτήτως περιεχομένου, παραμένει Άκυρο και πριμοδοτεί το «ναι», οι θιασώτες της επίσημης γραμμής του προσπαθούν να διαστρέψουν κάθε έννοια λογικής για να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα.

Επί του νομικού θέματος:
Η άρνηση ενός συγκεκριμένου ερωτήματος επί δημοψηφίσματος δεν συνεπάγεται την αποδοχή μιας άλλης, αν τούτο δεν περιγράφεται ρητά. Π.χ. στο δημοψήφισμα του ’74 η ουσία του ερωτήματος ήταν «θέλετε Βασιλευομένη Δημοκρατία ή Αβασίλευτη Δημοκρατία; Αν θέλετε Βασιλευομένη ψηφίζετε ναι αν θέλετε Αβασίλευτη ψηφίζετε όχι». Σ’ εκείνο το δημοψήφισμα πράγματι το «όχι» σήμαινε Αβασίλευτη Δημοκρατία και όχι Βασιλευομένη Δικτατορία, σκέτη Δικτατορία ή Λαϊκή Δημοκρατία ή Δικτατορία του Προλεταριάτου. Έτσι είχε διατυπωθεί το ερώτημα. Επομένως όποιος ψήφιζε «όχι» ψήφιζε αβασίλευτη δημοκρατία και δεν ψήφισε κάποια άλλη δημοκρατία, π.χ. λαϊκή δημοκρατία ή δικτατορία του προλεταριάτου. Παρόλα αυτά το τότε κκε κράτησε σωστή στάση και δεν είπε ότι δεν το αφορά το ζήτημα επειδή θα συνεχίζεται και με Βασιλά και χωρίς το εκμεταλλευτικό αστικό καθεστώς.

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου είναι αν εγκρίνουμε την πρόταση της τρόικα οπότε ψηφίζουμε «ναι» ή αν δεν εγκρίνουμε την πρόταση, οπότε ψηφίζουμε «όχι». Από πουθενά δεν συνάγεται ότι η μη έγκριση της πρότασης της Τρόικας σημαίνει αυτόματα έγκριση της πρότασης της Κυβέρνησης, και τούτο διότι δεν έχει διατυπωθεί κατ’ αυτό τον τρόπο το ερώτημα, δηλαδή ότι το «όχι» θα σημαίνει αποδοχή των προτάσεων της Κυβέρνησης, όπως αντιθέτως το ’74 το «όχι» σήμαινε αναγκαστικά αβασίλευτη δημοκρατία. Περαιτέρω αποτελεί και ουσιαστικό νομικό λόγο να μη συνεπάγεται πως το «όχι» στη Τρόικα σημαίνει «ναι» στην κυβερνητική πρόταση διότι η πρόταση αυτή έχει έχει τεθεί κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων κατά τις οποίες γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αποτελεί νομικό θέσφατο ότι όταν αποτυγχάνει μια διαπραγμάτευση κανένα μέρος δεν δεσμεύεται από τις προτάσεις που προέβαλε ούτε αποτελούν οι προτάσεις αυτές κάποιου είδους ομολογία ή επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν εις βάρος του προτείνοντος.

Επί του πολιτικού θέματος
Αν νικήσει το «ναι», θα εφαρμοστούν το μέτρα της τρόικας, 11 δις αυτό είναι δεδομένο και μάλλον θα οδηγηθούμε σε παραίτηση της Κυβέρνησης και εκλογές.
Αν νικήσει το ΟΧΙ με μικρή διαφορά, τότε η Κυβέρνηση δεν θα έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί κάτι άλλο εκτός από τη πρόταση που προέβαλε.
Αν νικήσει το ΟΧΙ με τεράστια διαφορά, μ΄ ένα 70%-80%, τότε τα Μνημόνια θα είναι παρελθόν. Ο Τσίπρας δεν θα μπορεί από πολιτικής απόψεως λόγω της λαϊκής πίεσης να προτείνει ούτε αυτά ούτε άλλα μέτρα· ανοίγει ο δρόμος για τη μονομερή καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, των Μνημονίων, τη στάση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, όχι επειδή το θέλει ο Τσίπρας ή επειδή θα πραγματοποιηθεί άμεσα λόγω του ερωτήματος του δημοψηφίσματος, αλλά ο λαός με την ψήφο του αυτή έχει δρομολογήσει τέτοιες εξελίξεις, δηλαδή έχει οξύνει την ταξική πάλη.
Αλλά κι αυτό να μη γίνει, ποιος είπε ότι η Κυβέρνηση δεν θα έχει την πολιτική υποχρέωση να φέρει σε νέο δημοψήφισμα τη όποια νέα συμφωνία κάνει;

Το ΚΚΕ, όμως, δυστυχώς αποφάσισε να μη στηρίξει μια ευρεία νίκη του ΟΧΙ, ώστε να απαλλαγούμε οριστικά και από Μνημόνια και από ΕΕ αλλά ψηφίζοντας άκυρο να στηρίξει τη νίκη του «ναι» ή να επέλθει μια μικρή νίκη του ΟΧΙ και μάλιστα με ψήφους της ΧΑ αν είναι κάτω από 57% με ό,τι σημαίνει αυτό, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να περάσει η ενδοτική πρόταση της Κυβέρνησης είτε ακόμη χειρότερα η πρόταση των δανειστών, αν νικήσει το «ναι».

Να λοιπόν με ποιον τρόπο στην πράξη και πέρα από τα παχιά λόγια, λύκος εν δέρματι προβάτου δυστυχώς, η επίσημη γραμμή του ΚΚΕ στηρίζει και τη ντόπια αστική τάξη και τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και στρέφεται άμεσα ενάντια στην αποτίναξη των Μνημονίων και της Τρόικας.

Όλα τ’ άλλα είναι παχιά λόγια ν’ αγαπιόμαστε, ψευτοεπαναστατικά, ψευτοκομμουνιστικά, για να χρυσώσουν το χάπι της υποταγής του επίσημου ΚΚΕ (και όχι εμάς που αποτελούμε τον πολύ κόσμο του και θα το βγάλουμε τελικά ασπροπρόσωπο ψηφίζοντας ΕΓΚΥΡΟ ΟΧΙ,) στους σχεδιασμούς της ντόπιας παρασιτικής πλουτοκρατίας και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Ευρώ και ΚΚΕ

Οπωσδήποτε έχω μεγάλο πόνο για τη θέση του ΚΚΕ σχετικά με την παραμονή της Χώρας στο Ευρώ επειδή ακριβώς το ψηφίζω κι επειδή έχω την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή λύση χωρίς το ΚΚΕ, όπωσδήποτε όμως δεν υπάρχει και φιλολαϊκή λύση με την τρέχουσα πολιτική του ΚΚΕ.

Το πρόβλημα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ δεν είναι η διατροφική επάρκεια ούτε η έξοδος από Ευρώ/ΕΕ ούτε καν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.Το πρόβλημα της πολιτικής του πρότασης είναι ότι συνδυάζει αυτά τα τρία να συμβούν ταυτόχρονα ή για την ακρίβεια πρώτα η κοινωνικοποίηση, δηλαδή σοσιαλισμός, και αμέσως μετά η έξοδος.
Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία του λαού πρέπει να συμφωνήσει για σοσιαλισμό ώστε να βγούμε απο την ΕΕ ή έστω το Ευρώ.

Αυτή τη στιγμή το τμήμα του λαού που συμφωνεί για σοσιαλισμό είναι 5,5%, δηλ. ο κόσμος που ψηφίζει ΚΚΕ. Άντε να προσθέσουμε και 1% από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και 1% από τις διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα το μπλόκ εναντίον του Ευρώ κυμαίνεται από 30% έως 50% ή και ακόμη περισσότερο, ανάλογα με τη δημοσκόπηση και το είδος του ερωτήματος, που πάει να πει ότι πιο εύκολα μπορεί να συμφωνήσει μεγάλο τμήμα του λαού για μια πολιτική νίκη εξόδου από το Ευρώ παρά για το Σοσιαλισμό. Και αυτό το ποσοστό εξόδου από το Ευρώ έχει ορθωθεί σε ένα δυσμενές περιβάλλον, όταν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου άμεσα ή έμμεσα θεωρούν ότι η έξοδος από το Ευρώ είναι καταστροφική, ένα ατρόμητο αλλά και ανομοιογενές 30% του λαού -τουλάχιστον- θέλει έξοδο. Φανταστείτε λοιπόν, πόσο θα μεγάλωνε αυτό το ποσοστό αν το ΚΚΕ προπαγάνδιζε ανοιχτά εδώ και τώρα την έξοδο, χωρίς να θέτει το πρόσκομμα της συμφωνίας του λαού για το σοσιαλισμό, μεταθέτοντας την έξοδο σ’ ένα άγνωστο κι απροσδιόριστο μέλλον. Φανταστείτε πόσο θα δυνάμωνε το ΚΚΕ και θ’ αύξανε το κύρος του σ’ αυτό το κομμάτι του λαού, που ταυτόχρονα θα το αποσπούσε από τη φασιστική επιρροή.

Αντί να βάλει ως πρώτιστο πολιτικό στόχο την έξοδο από το Ευρώ και συνακόλουθα την έξοδο από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση σε μια αλληλοδιάδοχη πορεία, χωρίς όμως να προσπαθεί να πείσει το λαό για το σοσιαλισμό γιατί τελικά ο λαός αύριο μπορεί για κάποιους λόγους ν’ αποφασίσει κοινωνικοποίηση πριν την έξοδο, οπότε δεν θα τον πισωγυρίζουμε στην έξοδο από το Ευρώ, συνδέει τον κάθε πολιτικό στόχο ως παράρτημα του κύριου (του σοσιαλισμού) και έτσι αποτρέπει τη μεγάλη μάζα του λαού που εμφορείται ακόμη από την αστική ιδεολογία να προσεγγίσει όχι μόνο το ίδιο το ΚΚΕ -αυτό είναι το λιγότερο- αλλά να αποκτήσει έναν πολιτικό στόχο για αγωνιστεί για τη σωτηρία του αποτελεσματικά.

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτό. Η υποταγή στην προπαγάνδα του ΣΕΒ και των αστικών κομμάτων ότι η έξοδος από το Ευρώ είναι καταστροφική, αρχής γενομένης από τη δήλωση της Αλέκας στα τέλη Μάη 2011 και μετά με επανειλημμένες αντίστοιχες δηλώσεις, όχι μόνο είναι ανήκουστη για ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα αλλά και απολύτως ηττοπαθής,  καθώς το ίδιο το ΚΚΕ αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να οργανώσει το λαό για να διαχειριστεί την ανώμαλη και κρίσιμη περίοδο της εξόδο από το ευρώ με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και όχι με βάση τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Δημοκρατία στην ΕΕ – Η μεγάλη απάτη

Η ΕΕ είναι ένας βαθύτατα  αντιδημοκρατικός  θεσμός και κατάφερε να περάσει το αντίθετο, ότι τάχα διευρύνει τη δημοκρατία.

-Το πραγματικά αποφασιστικό όργανο της ΕΕ είναι το Συμβούλιο (αρχηγών κρατών) και το Συμβούλιο Υπουργών, το οποίο νομοθετεί για όλη την ΕΕ με ειδικές πλειοψηφίες. Έχουμε δηλαδή σύγχυση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

-Οι υπουργοί που νομοθετούν για την ΕΕ και τους λαούς της δεν χρειάζεται καν να είναι αιρετοί. Σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά διορισμένοι (Παπαδήμος, Στουρνάρας), δεν έχουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση.

-Οι υπουργοί τοποθετήθηκαν από τους πρωθυπουργούς  τους για να κυβερνούν εσωτερικά και όχι να νομοθετούν πανευρωπαϊκά. Έτσι φτάνουμε ο μη εκλεγμένος από τον ελλ. λαό υπουργός μιας άλλης χώρας να νομοθετεί και να δεσμεύει την Ελλάδα (άρθ. 28 Συντάγματος).

-Ο Πρόεδρος της Κομισιόν μέχρι πριν λίγα χρόνια διοριζόταν απευθείας από το Συμβούλιο (αρχηγών). Σήμερα είναι σχεδόν το ίδιο χάλια ο διορισμός του: Οι υποψήφιοι προτείνονται από το Συμβούλιο και εγκρίνονται από το Ευρωκοινοβούλιο. Δηλαδή ενώ στις επιμέρους χώρες όποιος γουστάρει βάζει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός, στο υπερκράτος της ΕΕ μπορεί κάποιος να είναι υποψφήδιος μόνο αν τον προτείνουν οι αρχηγοί κρατών.

-Το ευρωκοινοβούλιο, το πιο αντιπροσωπευτικό όργανο της ΕΕ δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Δε νομοθετεί, δεν εκλέγει κυβέρνηση, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης. Η μοναδική ουσιασικά αρμοδιόητά του είναι να κάνει ερωτήσεις ελέγχου προς την Επιτροπή, δηλαδή κάτι σαν τον δικό μας κοινοβουλευτικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα διακοσμητικό όργανο που συστήθηκε μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαών ότι υπάρχει δημοκρατία στην ΕΟΚ/ΕΕ. Είναι δηλαδή σαν τους τιτουλάριους μητροπολίτες, μόνο για τα πανηγύρια.

Με δυο λόγια η «δημοκρατία» της ΕΕ είναι πολύ πιο πίσω ακόμη απ’ το Διαφωτισμό και τη διάκριση των εξουσιών. Αν αυτό ονομάζεται πρόοδος και όχι πισωγύρισμα, τότε υπάρχει πραγματικό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας. Και το κακό δεν είναι μόνο αυτό. Το κακό είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο εκπαιδεύονται οι λαοί να θεωρούν τη δικτατορία ως δημοκρατία. Δικτατορία της Αστικής Τάξης, πού ‘λεγε κι ο κατακαημένος ο Μαρξ.

Το δίδαγμα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ)

Κάποιοι που ονομάζουν τους εαυτό τους πρωτοπορία της εργατικής τάξης επιχαίρουν για τον άμεσο κίνδυνο να σταματήσει το εγχείρημα αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, που λειτουργεί εδώ και 3 χρόνια και διέσωσε για το διάστημα αυτό τους εργαζόμενούς της από την ανεργία. Πολλοί λένε ότι φταίνει οι εργάτες που άκουσαν τις φωνές των οπορτουνιστών και μπήκαν σ’ αυτή τη διαδικασία, διακηρύσσοντας με όλους τους τόνους πως οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ έπρεπε αντί να επενδύσουν στην αυτοδιαχείριση να επενδύσουν στο ΚΚΕ.

To βλέπουμε ανάποδα. Αυτοί λένε ότι οι εργάτες πρέπει να επενδύσουν στο ΚΚΕ. Μα το σωστό είναι πως το ΚΚΕ πρέπει να επενδύσει στους εργάτες, δηλαδή να δείξει εμπιστοσύνη στο αυθόρμητό τους για να το οδηγήσει στο συνειδητό, να καλλιεργήσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με την εργατική τάξη και το λαό και να αποτρέψει την ευρεία αποσυσπείρωσή του και τη λεηλασία του από το ΣΥΡΙΖΑ.

Αν λοιπόν στηριζόταν το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ -και στήριξη σημαίνει όχι μόνο η λειτουργική κατάληψη, που απαντά κυρίως στο πρόβλημα της ανεργίας και όχι του σοσιαλισμού, αλλά και επέκταση και σ’ άλλες επιχειρήσεις, αρχικά αυτές που παράτησαν τ’ αφεντικά τους, κατόπιν αυτές που δεν πληρώνουν τους μισθούς και στη συνέχεια τις υπόλοιπες, όσο γίνεται πιο πολλές- και όλα αυτά σε ορίζονα ενός έτους (γι’ αυτό θεωρώ ότι και πολύ κράτησε η ΒΙΟΜΕ) το πολύ ενάμισυ έτους με δημιουργία εκ περιτροπής ομάδων περιφρούρησης για τη διακίνηση των προϊόντων (ενάντια δηλαδή στην αστυνομία και την εφορία που θα είχε αφορμή να τη σταματήσει και στις κατασχέσεις) και συντονισμό της παραγωγής των κατειλημμένων επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός κυκλώματος κατανάλωσης των παραγόμενων προϊόντων και την πιθανή χρηματοδότηση του εγχειρήματος συνολικά από την κοινωνία -άρα έξω κι οι τράπεζες- με πραγματικό ή λογιστικό χρήμα καθώς θα δρούσαν σε συνθηκες καπιταλισμού, τότε δεν θα μιλούσαμε για αποτυχημένο εγχείρημα αλλά για επαναστατική κατάσταση, τότε θα αναπτυσσόταν διαλεκτικά η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της τάξης και του κόμματός της, τότε το αυθόρμητο θα γινόταν συνειδητό και θ’ αποφεύγαμε και την εκδήλωσή χαιρεκακίας του τύπου «εγώ σου τά ‘λεγα» (και έκανα ό,τι μπορούσα για ν’ αποτύχεις).

Ταυτόχρονα η δημιουργία ομάδων περιφρούρησης της παραγωγής εναντίον της κρατικής καταστολής σηματοδοτεί τα πρώτα κύτταρα δημιουργίας εργατικής εξουσίας, δηλαδή κάτι σαν τα σοβιέτ, χωρίς να μεταφέρουμε  μηχανιστικά τη λειτουργία τους, δηλαδή τον ένοπλο λαό που θ’ αναμετρηθεί με την αστική τάξη.

Όμως, ακόμη περισσότερο από τα κύτταρα εργατικής εξουσίας πιο σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους εγχειρήματα οι εργαζόμενοι δείχνουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν την παραγωγική διαδικασία χωρίς αφεντικά και αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παιδαγωγικός παράγοντας ώστε ν’ αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους για να κάνουν το μεγάλο βήμα. Έτσι θα πειστούν ότι μπορούνε να κάνουν και χωρίς αφεντικα από την εξάπλωση του εγχειρήματος από εργοστάσιο σ’ εργοστάσιο κι όχι από παχιά επαναστατικά λόγια.

Εν αρχή ην η πράξη.

Το λάθος λοιπόν στη ΒΙΟΜΕ ήταν ότι λοιδορήθηκε το αυθόρμητο αντί να τραβηχτεί παραπέρα και να γίνει συνειδητό και μάλιστα η επενέργεια του αυθόρμητου ήταν τελικά ακόμη κι έτσι καλύτερη λύση για τους εργαζόμενους, σε σχέση με αυτό που τους πρότεινε το κόμμα τους, διότι τους έδωσε δουλειά για 3 χρόνια και ολόκληρο μισθό σε αντίθεση με το επίδομα ανεργίας που θα τους δινόταν για ένα χρόνο και με το μισό του μισθού.

Βέβαια, το τμήμα της πρότασης τους ΚΚΕ, πέραν του επιδόματος ανεργίας, για επανάσταση (για την ακρίβεια: λαϊκή οικονομία – λαϊκή εξουσία που είναι ακριβώς η επανάσταση) ώστε να επιλυθεί το βιοτικό πρόβλημα των εργαζομένων, που αφορά όλη την τάξη και όχι μεμονωμένους εργαζόμενους ενός, πέντε, δέκα ή πενήντα εργοστασίων, δεν μπορούμε να το πάρουμε στα σοβαρά διότι διαψεύστηκε και στην πράξη. Μεταξύ 2012-13, αν ακολουθούσαν οι εργαζόμενοι την πρόταση του κόμματος για επίδομα ανεργίας και επανάσταση, καμία επανάσταση δεν έγινε, η πολιτική του κόμματος διαψεύστηκε ως προς την πρότασή του στους εργαζόμενους για επίλυση του άμεσου βιοτικού τους προβλήματος και ευτυχώς τελικά οι εργαζόμενοι δεν άκουσαν το κόμμα τους (εννοείται το κόμμα που εκφράζει τα ιστορικά συμφέροντά τους και όχι το κόμμα που ψηφίζουν) κρατήθηκαν εκτός ανεργίας για 3 χρόνια, αντί για ένα έτος με επίδομα ανεργίας. Δυστυχώς το κόμμα τους ούτε αυτό το επίτευγμα των εργαζομένων θέλει αναγνωρίσει.

Κάπως έτσι χτίζεται και κλιμακώνεται η σχέση εμπιστοσύνης του λαού και του κόμματος, διαλεκτικά, έτσι χτίζεται η ίδια η επανάσταση και όχι με το χαπάκι που θα πάρουν από βραδίς οι εργαζόμενοι για να ξυπνήσουν την άλλη μέρα επαναστάτες να πάνε να πάρουν τα όπλα (από ποιους και από πού;) και να πολεμήσουν τους αστούς.

Γι’ αυτό κι η ΒΙΟΜΕ μπορεί να πεθάνει αλλά το εγχείρημά της, μαζί με αυτό της ΕΡΤ open,  έδειξε κάτι πολύ σπουδαίο που αποτελεί το 1/2 της επαναστατικής διαδικασίας:

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Και μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι το εγχείρημα πέφτει όχι επειδή δεν άντεξε στον καπιταλισμό αλλά με δικαστικές αποφάσεις του αστικού (εχθρικού εκ φύσεως) κράτους υπό την επίφαση του σφετερισμού ξένης περιουσίας.Ακόμη δηλαδή τίποτε δεν τέλειωσε ούτε για τους εργαζόμενους ούτε για το κόμμα της εργ. τάξης που του δίνεται μια ύστατη ευκαιρία να αντισταθεί στους κρατικούς θεσμούς, σε αυτούς που θα πάνε να πετάξουν στο δρόμο τους εργάτες, μια ύστατη ευκαιρία για να συγκρουστεί corpore και όχι animo με το αστικό κράτος.

Ενδιαφέρον λινκ για την εποχή της επανάστασης στη Ρωσία. Στο κεφάλαιο «Εσωτερικές επιτροπές στα εργοστάσια» μπορεί κάποιος να δει πώς λειτουργούσε η αυτοδιαχείριση εκείνη την εποχή.