Μια φωτογραφία αντι-Κατύν

Σε συνέχεια παλιότερης δημοσίευσης για το Κατύν, αχ πόσο δίκιο είχα, αντιγράφω την παρακάτω φωτογραφία, η οποία δείχνει τον τρόπο εκτέλεσης σοβιετικών πολιτών από Ναζί· ίδιος κι απαράλλαχτος με τα ευρήματα του Κατύν: Οι εκτελεσμένοι δεμένοι πισθάγκωνα και πυροβολισμός πάνω από το σβέρκο. Καθώς δεν είμαι στρατιωτικός δεν ξέρω αν και το πιστόλι αντιστοιχεί στο διαμέτρημα των γερμανικών σφαιρών που βρέθηκαν εκεί.

Το ξανάπαμε: Οι Ναζί είχαν την ιδεολογία και τη θεωρητική θεμελίωση περί κατώτερων εθνών που έπρεπε να σβηστούν από το χάρτη, είχαν τα μέσα, είχαν τη δυνατότητα και τέλος είχαν και την ευκαιρία να κάνουν πραγματικότητα την απάνθρωπη ιδεολογία τους, που δεν είναι άλλη από την ακραία μορφή αντίδρασης του καπιταλισμού για τη διάσωσή του.

Σήμερα που το ΝΑΤΟ έχει βάλει σκοπό του να εξομοιώσει τους θύτες με τα θύματα προκειμένου να αποσείσει το ενδεχόμενο να πάρουμε εμείς που είμαστε στον πάτο τις τύχες μας στα χέρια μας, σήμερα που διαστρεβλώνεται η ιστορική πραγματικότητα εξαιτίας της προσωρινής ήττας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος που αδυνατεί να υπερασπιστεί σε διεθνές επίπεδο την ιστορία του, σήμερα προβάλλει ακόμη πιο αναγκαίος ο αγώνας ενάντια σ’ αυτούς που προετοιμάζουν την καταστροφή της ανθρωπότητας.

ΥΓ1: Όπως μπορεί να διακρίνει κανείς, οι εκτελεστές δεν είναι SS αλλά υπαξιωματικοί της Βέρμαχτ ενώπιον των φαντάρων τους που χασκογελάνε· έτσι για να μη περνάει το παραμύθι ότι η Βέρμαχτ ήταν η αθώα και απλώς εκτελούσε εντολές στα πλαίσια του στρατιωτικού καθήκοντος· ναι, ναι, στη Βαλκυρία αναφέρομαι.

ΥΓ2: Το ατύχημα είναι ότι παρά τη σωρεία στοιχείων που συνηγορούν στο γεγονός ότι το έγκλημα τελέστηκε από τους Ναζί, διάφοροι που δηλώνουν αριστεροί και ριζοσπάστες αποδέχονται, και το χειρότερο διαδίδουν με πάθος, την γκεμπελική εκδοχή των γεγονότων. Το κρατάνε γινάτι απ’ την Ισπανία, φαίνεται. Νέα άποψη: Το γινάτι ως κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Τι λέγαμε για την 5η φάλαγγα;

ΥΓ3: Μια τροτσκιστική οργάνωση, αποχώρησε, λέει, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ γιατί, λέει, στο κοινό πολιτικό κείμενό τους έγραψαν, λέει, ότι οι καταβολές τους ανάγονται και στην κινέζικη πολιτιστική επανάσταση παρά την αντίθετη συμφωνία να μην αναφερθούν σταλινικές καταβολές. Συμφωνίες κορυφής από αυτούς που τάζουν την άμεση δημοκρατία, θα έλεγε κανείς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Πράγματι αυτό το ‘γραψαν οι ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ στο πολιτικό κείμενό τους, όμως οι τροτσκιστές πέρασαν ό,τι χειρότερο μπορούσαν σ’ αυτό το κείμενο, αφού δεν περιλήφθηκε καθόλου, άκουσον άκουσον, η επαναστατική κληρονομιά του παγκόσμιου εργατικού κινήματος από την πάλη του στον Β΄ΠΠ κατά του φασισμού. Εντάξει, ο ρόλος των τροτσκιστών στο Β΄ΠΠ ήταν γνωστός (αδέλφια μας ναζήδες δε θα πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας τους εργάτες, μα πιο πολύ απ’ την ανάποδη: αδέρφια μας ναζήδες δε θα πυροβολήσουμε αδέρφια μας  εργάτες) χωρίς να αντιληφθούν ότι η νικηφόρα πορεία της εργατικής τάξης στο Β΄ΠΠ ήταν ένα βήμα προς την παγκόσμια επανάσταση που κατά τη γνώμη των τροτσκιστών την πούλησαν οι σταλινικοί. Όμως όλοι οι υπόλοιποι της ΑΝΤΑΡΣΥΑς πώς δέχτηκαν να αποποιηθούν αυτή την κληρονομιά, όταν μάλιστα παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τους συνεπέστερους αλλά πιο αδικημένους κληρονόμους της; Η απουσία αναφοράς στην επαναστατική κληρονομιά του Β΄ΠΠ δεν αποτελεί άραγε ύβρη προς το Σοβιετικό Λαό που σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου; Δεν αποτελεί ύβρη στους δυο αγωνιστές της φωτογραφίας και τα εκατομμύρια των άλλων που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για να μη νικήσει το τέρας του φασισμού;

Τι σου είναι τα ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ και οι δημοσκόποι, που πίσω τους βρίσκονται οι κυρίαρχοι επιχειρηματικοί όμιλοι, έφτασαν τους «οικολόγους – πράσινους» ως τρίτο κόμμα! Μια χαρά το έφτιαξαν τον ανάχωμα για την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Κυριλάτα πράματα, καμιά αμφισβήτηση για τα «καλά» πράσινα αφεντικά που τάχα νοιάζονται για το μέλλον της ανθρωπότητας, 5-10 προσωπικότητες κύρους, ένας διεθνούς κι ένας εθνικής εμβέλειας καλλιτέχνης, άφθονη προβολή από τα ΜΜΕ, κανενός είδους οργάνωση και διαδικασίες, μακριά από τη μαζικότητα με οπαδούς μόνο τους ψηφοφόρους του καναπέ· να πώς φτιάχνεται ένα κόμμα.

Μα το πιο σπουδαίο για την ανάδειξη του κόμματος των «οικολόγων – πράσινων» ήταν η συμπερίληψή τους στις δημοσκοπήσεις ως αυτοτελές ερώτημα, δηλαδή κοντά στα κόμματα του Κοινοβουλίου έμπαιναν ως ερώτημα ψήφου οι «οικολόγοι». Ε, αν τους βλέπεις σαν επιλογή κι είσαι μπουχτισμένος αλλά δεν αμφισβητείς ή δε γνωρίζεις την αιτία της φτώχειας σου, τους επιλέγεις. Άρχισαν με 1%, κάποιοι φτωχούληδες άρχισαν να το σκέφτονται πιο σοβαρά, πήγαν στο 1,5% και σταδιακά πέρασαν το 3% και τώρα φτάνουν (δημοσκοπικά) στο 6,5%! Ποιο; Το κόμμα – φάντασμα! Το ανύπαρκτο, το χωρίς καμία κοινωνική παρέμβαση για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, χωρίς, κι αυτό είναι το σημαντικό, κανενός είδους κινητοποίηση στα πραγματικά ζωντανά οικολογικά ζητήματα.

Ο Γιωργάκις στην Κίνα

Ο Γιωργάκις πάει Κίνα
Πάει να κουβεντιάσει τις σχέσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνους με το ΚΚ Κίνας, που τελευταία πολύ συγκινείται από τις δράσεις της Σ.Δ. για το περιβάλλον, για την οικονομία και για την κρίση. Από εχθροί αδελφάκια, λοιπόν. Καθώς η Κίνα άνοιξε τα σύνορα για την εκμετάλλευση της εργατικής της τάξης και από το διεθνή ιμπεριαλισμό, εκτός από το ντόπιο κεφάλαιο που ποτέ δε πέθανε εκεί, όλες οι κατηγορίες για διάφορες παραβιάσεις, που δεν σημαίνει ότι ήταν κι αλληθινές, σίγασαν. Ξεχάστηκε ότι υπάρχει η θανατική ποινή, ξεχάστηκαν οι κατηγορίες για εμπορία οργάνων των εκτελεσμένων, ξεχάστηκε η ανελευθερία του μονοκομματικού καθεστώτος, ξεχάστηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι, ξεχάστηκε η αστυνομική αυθαιρεσία, όλα αυτά δηλαδή που γίνονται και στη Δύση και δε λέγονται. Έμεινε, βέβαια, το Θιβέτ για να πιέσει όταν η Κίνα δε συμπλεύσει με τη Μεγάλη μας Φίλη, αλλά έτσι είναι η πολιτική, πάντα κρατά εφεδρείες, άλλωστε κι η Κίνα γι’ αυτό τρελλάθηκε ν’ αγοράζει δολάρια.

Η Κίνα πιστοποιεί καθημερινά όχι μόνο ότι είναι το καλό παιδί του ιμπεριαλισμού αλλά ότι κι η ίδια έχει μετατραπεί σε ιμπεριαλιστική χώρα, με ανάπτυξη των μονοπωλίων και του τραπεζικού κεφαλαίου στο εσωτερικό, με εξαγωγές κεφαλαίων στο εξωτερικό και με ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, όχι μόνο της κινέζικης αλλά και και άλλων χωρών, όπως της Ελλάδας στην περίτωση του λιμανιού του Πειραιά.

Γι’ αυτό και πάει εκεί ο Γιωργάκις, ως εκπρόσωπος του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, του συστήματος υποδούλωσης των Λαών, του συστήματος της έντασης της παγκόσμιας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, του συστήματος που δε σταμάτησε ποτέ να προκαλεί πολέμους και να σφάζει τα παιδιά του εργαζόμενου Λαού στα πεδία των μαχών.

Τώρα που το ΚΚ Κίνας έχει εισέλθει ουσιαστικά (αν και όχι τυπικά, εξάλλου αυτή είναι η ουσία του καιροσκοπισμού) στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ήρθε η ώρα να αλλάξει και η σημαία της Κίνας, να έρθει στα ίσα της, να δείχνει ότι πραγματικά αντιπροσωπεύει τ’ αφεντικά και όχι τους εργαζόμενους:

Σύντροφοι, με γεια σας!

Τιμή και Δόξα στον Κόκκινο Στρατό

Σαν σήμερα πριν από 64 χρόνια ο Κόκκινος Στρατός, ο στρατός της παγκόσμιας εργατικής τάξης, ολοκλήρωσε τη συντριβή του τέρατος του φασισμού. Η τεράστια θυσία του σοβιετικού λαού με τους 20 εκ. νεκρούς, που σήκωσε το κύριο βάρος του Β’ ΠΠ, δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Η ήττα του φασισμού οδήγησε στην απελευθέρωση ολόκληρης της ανθρωπότητας όχι απλώς από τα δεσμά της σκλαβιάς αλλά από τα δεσμά της ιδεολογίας των ανώτερων & κατώτερων φυλών, από αυτούς που είχαν σκοπό να καταστήσουν σκλάβους ή να δολοφονήσουν όλους όσους δεν ανήκαν στην «ένδοξη» αρία φυλή τους.

Παρά τη λυσσαλέα προπαγάνδα των Δυτικών ενάντια στο σοσιαλισμό, με κύριο στόχο το πρόσωπο του Στάλιν, ενάντια στα επιτεύγματα της σοβιετικής εργατικής τάξης, που μέσα στο ιλιγγιωδώς σύντομο χρονικό διάστημα των 25 ετών κατάφερε να ξεπεράσει δύο ολοκληρωτικές καταστροφές και να καταστήσει την ΕΣΣΔ υπερδύναμη (ας σκεφτεί κανείς πόσα χρόνια παιδεύονται τα αφεντικά στην Ελλάδα για «οικονομική ανάπτυξη και ανάκαμψη»), οι σοβιετικοί λαοί δεν ξεχνούν την ιστορία τους, δεν προδίδουν την διαδρομή τους, δεν ξεπουλάνε το αίμα που έχυσαν. Οι κυρίαρχες αστικές τάξεις των περισσότερων χωρών που προέκυψαν από το διαμελισμό της ΕΣΣΔ αναγκάζονται να συμπλεύσουν με την λαϊκή ιστορική μνήμη για να έχουν ένα ελάχιστο λαϊκό έρεισμα ώστε να κυβερνούν και επιπλέον ο εκ μέρους τους σφετερισμός των τεχνικών υποδομών της σοβιετικής εργατικής τάξης αποτελεί ένα διαπραγματευτικό τους χαρτί στη σημερινή διεθνή πολιτική σκακιέρα.

Η κόκκινη σημαία μας συνεχίζει να παρευλαύνει μπροστά, έστω και δεύτερη μετά την προσωρινή ήττα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος· το «τυραννικό» σοσιαλιστικό καθεστώς και τα σύμβολά του εξακολουθούν να δοξάζονται για μια φορά το χρόνο από τους αστούς επιγόνους του, οι φαντάροι ξαναφορούν για μια μέρα το πηλίκιο με το αστέρι και το σφυροδρέπανο, και η εργατική τάξη της Ρωσίας συνεχίζει ν’ ακούει τον ίδιο ύμνο, τον ύμνο της ΕΣΣΔ, κάνοντας τις αναμνηστικές δόσεις της, αναπολώντας την Αλεξάνδρεια που έχασε και παίρνοντας δύναμη για να την κατακτήσει ξανά, παρά το λυσσαλέο αγώνα των αφεντικών της Δύσης να συκοφαντήσουν τον αγώνα του σοβιετικού λαού, παρά τη συνεχώς ανήθικη (τι άλλο!) προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την απελευθέρωση της Ευρώπης από τα δεσμά του φασισμού ως ξενική κατάκτηση. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν τ’ αφεντικά της Δύσης, αφού στην πραγματικότητα φασισμό τραβάει η ψυχούλα τους και σίγουρα το ‘χουν μετανιώσει που την πάτησαν κι αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με την ΕΣΣΔ και όχι με τους Ναζί και δεν μπόρεσαν να σπάσουν τη συμμαχία αυτή για να επιτεθούν όλοι μαζί εναντίον της.

Σήμερα που ο φασισμός αρχίζει να σηκώνει και πάλι κεφάλι εκμεταλλευόμενος τη φτώχια, την ανεργία και κυρίως την αδυναμία του εργατικού κινήματος να περιφρουρήσει τις κατακτήσεις του, σήμερα που ο φασισμός αρχίζει να χύνει το δηλητήριο του ρατσισμού στους εργαζόμενους για να τους διαιρέσει και να διαιωνίσει την κυριαρχία των αφεντικών, την ύπαρξη των οποίων ποτέ δεν αμφισβήτησε, προβάλλει πολύ πιο φωτεινό το μεγαλείο του Κόκκινου Στρατού μας που ανάγκασε τους φασίστες να κρυφτούν στις τρύπες τους για τα επόμενα 60 χρόνια και τους καπιταλιστές να τον λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη στις σχέσεις τους με την παγκόσμια εργατική τάξη.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΟ ΜΑΣ

ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Ευτυχώς που το Καπιτώλιο είναι αρχαιοπρεπές κι έτσι δε θα χρειαστεί να σπάσουμε ούτε ένα τζάμι, όχι σαν τον παλιό-Κόκκινο Στρατό που τα έκανε λαμπόγυαλο στο Ράιχσταγκ.

1η Μάη στην Αλεξ/πολη

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ γεμάτη με παλμό και δυναμισμό και κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Ο φετινός γιορτασμός ήταν αφιερωμένος στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, που οι περισσότεροι αρέσκονται να τον ονομάζουν ποιητή της Ρωμιοσύνης, μα στην πραγματικότητα ήταν ο ποιητής της Επανάστασης και του πόνου της Εξορίας, τιμώντας τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ποίηματά του απήγγειλαν η Νίκη, ο Σάββας κι η Αλεξάνδρα, κι αν ξέχασα κάποιον ακόμη ζητώ ταπεινά συγνώμη (5 πόντοι για το γκουλάγκ, για να μάθω να μη ξεχνώ, στους 1000 είμαι μέσα -έχω μαζέψει ήδη 969-).
Κάποιος διάβασε και ένα περίεργο πρωτομαγιάτικο μήνυμα που απέστειλαν κάτι συνδικαλιστές, μήνυμα που έκανε όλη τη συγκέντρωση να παγώσει αλλά καλά που μετά έγινε η πορεία και ήρθε στα ίσα της (η συγκέντρωση, λέμε).
Στη συνέχεια, στους δρόμους της πόλης, βροντοφωνάξαμε τα συνθήματά μας. Παρά τη βροχή κανείς δεν πτοήθηκε, τόσο μεγάλη συμμετοχή στα συνθήματα πρώτη φορά είχαμε.
Φυσικά, ο οπορτουνιστής antrikos δε φώναζε τα συνθήματα ακριβώς όπως η ντουντούκα αλλά ξέφυγε λιγουλάκι από τη γραμμή,