Ακραίος βιγκανισμός

Σε όλα τα κινήματα υπάρχουν ακραίοι που δεν έχουν έρθει ακόμη σε θέση ή αρνούνται επί τούτου να κατανοήσουν την κοινωνική και ιστορική κίνηση. Τα οικόσιτα ζώα είναι μέρος του πολιτισμού μας. Έχει μεταβληθεί ο γενετικός τους κώδικας δια της τεχνητής επιλογής και αυτό συνέβη τα τελευταία 6000 χρόνια. Πιο πριν δεν υπήρχαν ούτε τα γελάδια ούτε τα πρόβατα με τη μορφή που τα ξέρουμε σήμερα. Τα οικόσιτα ζώα είναι πλέον διαφορετικά ζώα από τους προγόνους τους και δεν μπορούν καν να ζευγαρώσουν με αυτούς (π.χ. το πρόβατο με το αγριοκρίαρο δηλ. το γνου της αφρικανικής σαβάνας). Τα ζώα εξημερώθηκαν, άλλαξε ο γενετικός τους κώδικας και μπήκαν στη δούλεψη του ανθρώπου, χάρη σ’αυτά ο άνθρωπος δημιούργησε τον πολιτισμό. Φέρθηκε ο άνθρωπος βάναυσα σε οικόσιτα ζώα; Πράγματι φέρθηκε, όπως φέρθηκε βάναυσα και σε ανθρώπους που τους κατέστησε δούλους. Όμως παρά τη βαναυσότητα του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο δεν άλλαξε ο γενετικός κώδικας του δούλου, σε αντίθεση με το γενετικό κώδικα του οικόσιτου ζώου, το οποίο πλέον δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ανθρώπινη προστασία, δεν έχει την ικανότητα να βρει τροφή ούτε να προστατέψει τον εαυτό του από τα σαρκοφάγα. Το γεγονός ότι τα οικόσιτα ζώα έχουν ανάγκη τον άνθρωπο για να επιβιώσουν είναι τελείως διαφορετικό από τη βιομηχανική εκμετάλλευσή τους, η οποία είναι βάναυση. Επειδή τα ζώα της βιομηχανικής εκμετάλλευσης βασανίζονται και υποφέρουν δεν σημαίνει καθόλου ότι θα μπορέσουν να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση, χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου. Ας το πούμε σχηματικά, η σύζευξη ανθρώπων και οικόσιτων ζώων βασίζεται στην εξής συμφωνία: Ο άνθρωπος οφείλει να προστατεύει το ζώο από τα σαρκοβόρα και να διασφαλίζει την τροφή του και το ζώο αναλαμβάνει να δουλεύει στον άνθρωπο και να του δίνει τα προϊόντα του. Ευτυχώς ή δυστυχώς αν δεν υπήρχε αυτή η «σύμβαση» δεν θα υπήρχε και ανθρώπινος πολιτισμός. Ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να βλέπουμε τα ζώα με ιδιαίτερη αγάπη. Οι παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες πάντα έβλεπαν με αγάπη τα ζώα. Η σημερινή σκληρότητα της βιομηχανικής εκτροφής τους οδηγεί ορισμένους βίγκαν σε λάθος συμπεράσματα. Μπορούμε να περάσουμε ξανά σε μια κοινωνία που τα ζώα θα μας δίνουν τα προϊόντα τους αβίαστα και με παραδοσιακές μεθόδους, χωρίς να υποφέρουν, αυτό όμως σημαίνει ότι η ανθρωπότητα θα πρέπει ν’ αλλάξει διατροφικές συνήθειες, ενδεχόμενο που είναι πολύ μακρινό. Μέχρι 5 ετών μεγάλωσα σε χωριό, στο σπίτι του παππού μου με σταύλο, αγελάδες, κότες και γάτα. Σας διαβεβαιώνω ότι τα ζώα ήταν μέρος της οικογένειας και σε καμία περίπτωση δεν αισθάνονταν ως σκλάβοι. Πού το ξέρω; Μα επέστρεφαν στο σπίτι. Όταν έχεις την ευκαιρία να δραπετεύσεις αλλά επιστρέφεις, δεν είσαι σκλάβος. Ο παππούς μου είχε 5-6 αγελάδες που τις χρησιμοποιούσε εναλλάξ στις αγροτικές εργασίες. Όταν έπρεπε να πάει να οργώσει, ή να θερίσει ή να μεταφέρει οτιδήποτε έζευε τις 2 αγελάδες μπροστά να τραβάνε το κάρο και έπαιρνε τις άλλες 2 για να τις αλλάξει στα μισά του «μεροκάματου». Αυτό συνέβαινε όταν υπήρχαν αγροτικές εργασίες στο χωράφι, δηλαδή περίπου 40 – 50 μέρες το χρόνο και μάλιστα δεν είχαν όλες το ίδιο βάρος, άλλες ήταν πιο λάιτ. Όλες τις υπόλοιπες μέρες του έτους οι αγελάδες του παππού μου και οι αγελάδες όλου του χωριού έφευγαν το πρωί από το σπίτι και πήγαιναν στον ουβά, ένα παραποτάμιο λιβάδι. Ο παππούς μου άνοιγε και την πόρτα του σταύλου και την πόρτα της αυλής για να φύγουν. Αυτό γινόταν πρωί – πρωί μόλις χάραζε και γινόταν όλες τις μέρες, δηλαδή τις υπόλοιπες 300-320 του έτους που δεν είχαμε αγροτικές εργασίες που απαιτούσαν τη σύμπραξη των ζώων. Η Κοινότητα προσλάμβανε έναν αγελαδάρη που  πρόσεχε όλες τις αγελάδες του χωριού που καθημερινά έβοσκαν στον ουβά. Μόλις νύχτωνε οι αγελάδες επέστρεφαν μόνες τους , η κάθε μια στο σπίτι της, στο σταύλο της. Μόνες τους. Τότε ο παππούς μου τις πότιζε, μια κι ο γελαδάρης δεν τις άφηνε να πιουν νερό από το ποτάμι για να μη πνιγούν, έβαζε χόρτο στα παχνιά και καληνύχτα. Στον ουβά υπήρχε κι ένα περιφραγμένο μέρος με τον μπουγά του χωριού, δηλ. τον ταύρο. Αυτόν επίσης έπρεπε να φυλάει ο γελαδάρης, γιατί άμα τό ‘σκαγε από την περίφραξη μπορεί να σκότωνε και άνθρωπο. Ο μπουγάς ζευγάρωνε συνεχώς με τις αγελάδες, τυχερός άνθρωπος, οπότε έτσι λυνόταν και το ζήτημα της αναπαραγωγής. Ο γελαδάρης έπρεπε νά ‘χει το νου του ώστε ο μπουγάς να ζευγαρώσει με όλες τις αγελάδες. Όταν οι αγελάδες γεννούσαν άρχισαν να παράγουν και γάλα. Ποτέ ο παππούς μου και οι άλλοι δεν έπαιρναν το γάλα των μοσχαριών παρά μόνο το περίσσευμα. Μάλιστα ο ίδιος ο πολιτισμός μας όρισε τις νηστείες ακριβώς στις περιόδου που γεννούσαν τα οικόσιτα θηλαστικά, ώστε να μη στερούνται το γάλα τους τα παιδιά τους. Το γάλα έπρεπε να βγεί όλο από το μαστό της αγελάδας (ή της προβατίνας γι’αυτούς που είχαν και πρόβατα) για να μη πετρώσει και έτσι δεν μπορεί να ταΐσει το παιδί της την επόμενη μέρα. Αν το γάλα πέτρωνε το μοσχαράκι θα πέθαινε από ασιτία. Το ζήτημα λοιπόν ήταν τι θα γινόταν αυτό το γάλα που περίσσευε, θα το πετούσαμε?? Ο άνθρωπος, λοιπόν αποφάσισε να το τυροκομήσει. Και στο χωριό μου τυροκομούσαν και το αγελαδινό (τελεμές) και το πρόβειο (φέτα) στις περιόδους των νηστειών ενώ τυροκομούσαν και έπιναν (μπλιαχ! εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να πιω γάλα με ευχαρίστηση μετά τον απογαλακτισμό μου) στις περιόδους που δεν είχαμε νηστείες. Όπως είναι προφανές, λοιπόν, δεν τρώγαμε κάθε μέρα τυροκομικά, δεν τρώγαμε κάθε μέρα γάλα, τρώγαμε μόνο από το περίσσευμα της αγελάδας. Η σημερινή ληστρική εκμετάλλευση των ζώων οφείλεται ακριβώς στην πλεονεξία και έλλειψη εγκράτειας του ανθρώπου να τρώει κάθε μέρα γαλακτοκομικά, αβγά και κρέας. Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε καλά όλα αυτά αλλά κάποια μοσχαράκια ή αγελάδες τα έσφαζαν. Πράγματι έτσι γινόταν. Η αγροτική μας οικονομία ήταν παμφάγος, που σημαίνει ότι έτρωγε και κρέας. Κακώς? Κακώς! Παρόλα αυτά έτρωγε κρέας, οπότε μερικά ζώα την πατούσαν, η μειοψηφία όμως των οικοσίτων. Ακόμη όμως και αυτό το θέμα το αντιμετώπιζαν στα χωριά μας πιο ανθρώπινα. Ποτέ δεν έπαιρναν το μοσχαράκι ή το πρόβατο από τη μητέρα του. Πρώτα απογαλακτιζόταν και μετά (το καημένο το αρσενικό) πουλιόταν στον ζωέμπορο. Έτσι η μητέρα δεν πονούσε από την αφαίρεση του παιδιού της, αφού το πιο πιθανό ήταν ότι την ενδιέφερε η νέα φυσική εγκυμοσύνη της και η σφαγή γινόταν μακριά από το χωριό και τα μάτια και της μάνας και του αγρότη. Κακώς? Κακώς! Φυσικά και είναι δράμα ένα ζώο με επίγνωση του περιβάλλοντος να οδηγείται στη σφαγή. Παρόλα αυτά όμως η κρεοφαγία ήταν περιορισμένη στις αγροτικές μας κοινωνίες και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί ιδιαίτερα από το βίγκαν κίνημα· ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι ότι οι 200 από τις 360 ημέρες του έτους είναι ημέρες νηστείας, οπότε ήταν περιορισμένες και οι σφαγές και η κατανάλωση του κρέατος. Ακόμη κι έτσι θα ήταν ευχής έργον και σωτήριο για τα ζώα να επανερχόμασταν στις διατροφικές συνήθειες της 10ετίας του 50 μέχρι και τα μέσα του 70 που έζησα στο χωριό είτε μόνιμα είτε ως επισκέπτης, σ’ ένα μεσοδιάστημα για τη πλήρη επικράτηση της χορτοφαγίας. Αυτός ο περιορισμός της κρεοφαγίας συμβαίνει μόνο στον παραδοσιακό ορθόδοξο κόσμο, οι καθολικοί νηστεύουν μόνο τις Παρασκευές και το Μ. Σάββατο κι οι Προτεστάντες δεν νηστεύουν καθόλου. Οι Καθολικοί νηστεύουν μόνο από κρέας, όχι από ψάρι ή γαλακτοκομικά, εξ ου και η έκφραση «βαφτίζω το κρέας ψάρι». Αυτή η αντίληψη της διαρκούς κρεοφαγίας που μέμφεται το βίγκαν κίνημα στις δυτικές χώρες έχει μεταφερθεί μηχανιστικά και στην Ελλάδα που ακόμη και σήμερα η νηστεία είναι τρόπος ζωής για πολλούς χριστιανούς, οπωσδήποτε δε απολύτως κυρίαρχη στη κουλτούρα μας μέχρι πριν 40 χρόνια. Γιατί επιτρέπει, λοιπόν, ο ορθόδοξος χριστιανισμός το κρέας αν και το αποστρέφεται τόσο; Θ’ απαντήσω με τα ίδια λόγια που απάντησε ο Χριστός για το διαζύγιο: Διά την σκληροκαρδίαν υμών. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ορισμένες αντιδράσεις συναγωνιστών βίγκαν είναι πολύ ακραίες και αδικαιολόγητες σχετικά με τα ζωικά προϊόντα, όταν αποκαλούν το γάλα ή τα αβγά ή το μέλι απεκκρίματα ή εμετό ή περίοδο, λες και είναι κόπρανα,· δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα (οι εκ φύσεως βίγκαν γορίλες και χιμπατζήδες τρώνε μέλι και αβγά πουλιών όταν τα βρούνε, όχι όμως ξένο γάλα). Προσωπικά θα έτρωγα σε περιορισμένη έκταση, επειδή έτσι κι αλλιώς τα ζωικά βλάπτουν την υγεία, αβγά ή γαλακτομικά (το γάλα το σιχαίνομαι) αν γνώριζα ότι προέρχεται από το περίσσευμα ενός ζώου που είναι ελεύθερο κατά τον τρόπο που σας περιέγραψα ανωτέρω. Δεν τρώω όμως γιατί δεν υπάρχει σήμερα αυτή η ελευθερία στα οικόσιτα ζώα. Απ’ τη άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τροφή στη φύση, δυστυχώς, είναι ένας διαρκής θάνατος, ο θάνατος του ζώου που εμάς μας συγκλονίζει να το βλέπουμε γιατί είμαστε εκ φύσεως χορτοφάγοι ασχέτως που μοιράζεται σε μπριζόλες και έτσι  απενοχοποιείται, ο θάνατος του φυτού που τον θεωρούμε τελείως φυσιολογικό γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε της πείνας, ο θάνατος τρισεκατομμυρίων εντόμων προκειμένου να μη βλάψουν τις καλλιέργειές μας, είτε με βιολογικές παγίδες είτε με χημικά, η «δουλική» εργασία των ζώων (ανέλυσα παραπάνω γιατί δεν υπήρχε σκλαβιά τότε σε αντίθεση με σήμερα που όντως είναι σκλαβωμένα λόγω της βιομηχανικής παραγωγής) μέχρι πριν 40 χρόνια στα χωράφια προκειμένου να παραχθούν τα φυτικά προϊόντα που κατανάλωνε η κοινωνία.

Μονομερής διαγραφή, δίκαιη και νόμιμη

Να γιατί το δημόσιο χρέος πρέπει να διαγραφεί πλήρως και αυτό είναι απολύτως νόμιμο και ηθικό:

Η ιστορία του ελληνικού χρέους συνοπτικά μοιάζει με την προσπάθεια ενός κολίγα που απέσπασε ένα κομμάτι γης από τον τσιφλικά του και προσπαθεί να χτίσει το σπίτι του. Ενώ προσπαθεί,  έρχεται  ένας άλλος τσιφλικάς, πλούσιος τσιφλικάς και ανταγωνιστής του παλιού ιδιοκτήτη και βάζει φωτιά στο σπίτι πριν αυτός καλά – καλά σηκώσει τους τοίχους του, προκειμένου να εξαναγκάσει τον κολίγα να δανειστεί απ’ αυτόν, για να το ξαναχτίσει, με σχέδια όμως του νέου τσιφλικά. 

Υπάρχουν πέντε μεγάλοι σταθμοί στη δημιουργία του ελληνικού δημοσίου χρέους:

1. Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας: Προκειμένου οι Βρετανοί να ελέγξουν την επαναστατική διαδικασία και ν’ αποκτήσουν σταθερή βάση ελέγχου στη Μεσόγειο, συγκρότησαν με το Μαυροκορδάτο το Αγγλικό Κόμμα, με αποκλειστικό σκοπό να γίνει Πρωθυπουργός (έγινε) και με τη σειρά του να ζητήσει δάνεια από τις τράπεζες του Λονδίνου για τη χρηματοδότηση του Αγώνα. Ως εγγύηση υποθηκεύτηκαν όλες οι (μελλοντικές) Δημόσιες Γαίες. Τα δάνεια αυτά κατά τα 3/4 εξαντλήθηκαν σε προμήθειες μεσαζόντων και παρακρατήσεις μελλοντικών τόκων και έτσι έχουμε την πρώτη ληστρική επέμβαση της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα. Κατόπιν οι Άγγλοι προκάλεσαν εμφύλιο πόλεμο στον οποίο αναλώθηκε το υπολοιπο ποσό των δανείων της Ανεξαρτησίας. Κι έτσι η Χώρα κέρδισε την πολιτική της ανεξαρτησία, χάνοντας την οικονομική της. Η δολιότητα της Μ. Βρετανίας έγκειται ακριβώς ότι επεδίωκε τη δημιουργία μιας Χώρας – Προτεκτοράτου και γι’ αυτό πυροδότησε τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο.

1.2. Μεταξύ του 1830 και 1897 η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να λάβει δάνεια προκειμένου ν’ αποπληρώσει τις δόσεις των δανείων της Ανεξαρτησίας, Τα δάνεια αυτά δεν είναι ουσιαστικά αυτοτελή διότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία χρησιμοποιήθηκαν για τις οφειλόμενες δόσεις. Ένα μικρό τμήμα τους χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των σιδηροδρόμων των οποίων εκχωρήθηκαν οι εισπράξεις στους δανειστές  και γι’ αυτό δεν μπορούν να θεωρηθούν και αυτά αυτοτελή.

2. Τα δάνεια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου: Το 1893 ο Τρικούπης αναφώνησε το περίφημο «δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν», μια πτώχευση προερχόμενη από την αδυναμία πληρωμής των δόσεων των δανείων που ελήφθησαν για να πληρωθούν οι δόσεις των δανείων της Ανεξαρτησίας. Παρόλα αυτά και τούτο δεν ήταν αρκετό στους δανειστές. Γι’ αυτό οι μεγάλοι βρετανικοί, γαλλικοί και γερμανικοί τραπεζικοί οίκοι σε αγαστή συνεργασία με το Παλάτι και τον τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρό εξώθησαν την Ελλάδα στον πόλεμο του 1897 με σκοπό να χάσει τον πόλεμο. Το Παλάτι επένδυσε οικονομικά στον πόλεμο αυτό, μόνο που τό ‘κανε από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: Αγόρασε ομόλογα του Οθωμανικού Δημοσίου προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος πριν καν αρχίσει με τεράστιο επιτόκιο της τάξης του 15%. Γιατί ο Σουλτάνος συναίνεσε στο επιτόκιο αυτό; Έλα μου ντε; Κάτι θά ‘ξερε ο άνθρωπος! Για να κερδίσει επομένως το Παλάτι και οι δανειστές, η Ελλάδα έπρεπε να χάσει αυτό τον πόλεμο. Και πράγματι τον έχασε. Έτσι προσδιορίστηκε ως αποζημίωση στην Οθ. Αυτοκρατρία το ποσό των 4 εκ. τουρκικών χρυσών λιρών.
Για να διασφαλιστεί η πληρωμή του καθώς και αποπληρωμή των δανείων της πτώχευσης του 1893 ήρθε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο οποίος διακανόνισε την πληρωμή των οφειλών μέσω της ληστρικής δημιουργίας μονοπωλίων των οποίων τα έσοδα ήταν απευθείας έσοδα των δανειστών: Φυσικά το Παλάτι κι ο Συγγρός, καθώς και δανειστές κέρδισαν λόγω της ήττας στην οποία οδήγησαν τη Χώρα τεράστια ποσά από τα ομόλογα του Σουλτάνου. Απ’ την άλλη, οι δανειστές του δημοσίου χρέους, ξένοι και ντόπιοι, αφού σχεδίασαν να σύρουν την Ελλάδα σ’ έναν πόλεμο προκειμένου να τον χάσει, έβαλαν μ’ αυτή την ευκαιρία χέρι στο φυσικό της πλούτο και διασφάλισαν την πληρωμή των δανείων της Ανεξαρτησίας και της τρικουπικής περιόδου, χορηγώντας δάνειο αστρονομικού ύψους 170 εκ. χρυσών φράγκων και ουσιαστικώς εξοφλώντας όλα τα προηγούμενα δάνεια.

3. Τα δάνεια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Με το δέλεαρ της προσάρτησης εδαφών η Αντάντ επέβαλε την έξοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προκάλεσε τον Εθνικό Διχασμό με τα δύο κράτη, του ένα του Βασιλιά και τ’ άλλο του Βενιζέλου. Η έξοδος δεν επιβλήθηκε οικειοθελώς αλλά με την πολιτική των κανιοφόρων και το ναυτικό αποκλεισμό και βομβαρδισμό της Αθήνας από τους Αγγλογάλλους.
Ενώ η Ελλάδα ήταν απαραίτητη σύμμαχος για την Αντάντ, τόσο απαραίτητη που η τελευταία προκάλεσε διαμελισμό του κράτους, αντί να χρηματοδοτηθεί δωρεάν για την έξοδό της στον πόλεμο, καθώς εξυπηρετούσε συμφέροντα της Αντάντ, εξαναγκάστηκε να λάβει και πάλι δάνεια για να χρηματοδοτήσει την πολεμική προσπάθεια. Προφανώς και έπρεπε να σκοτωθούμε για τα συμφέροντά τους και έπρεπε να τους πληρώσουμε που σκοτωθήκαμε.
Στη συνέχεια επιβλήθηκε από την Αντάντ στην Ελλάδα ο ρόλος Χωροφύλακα στην περιοχή της Σμύρνης, ως μέσο πίεσης στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να διασφαλιστεί από τους Αγγλογάλλους η εκμετάλλευση των πετρελαίων της Μ. Ανατολής, χώρος που μέχρι τότε ήταν τμήμα της Αυτοκρατορίας. Εξαναγκάστηκε, λοιπόν, η Ελλάδα από τους Αγγλογάλλους να προελάσει στη Μ. Ασία, να κηρύξει πόλεμο στην υπό σύσταση Τουρκική Δημοκρατία και τελικά να υποστεί τη Μικρασιατική Καταστροφή όταν οι Αγγλογάλλοι διασφάλισαν τη Μ. Ανατολή από τη νέα τουρκική ηγεσία και άφησαν στην τύχη της την ελληνική ληστρική εκστρατεία της Μ. Ασίας, της Μεγάλης Ιδέας και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ξεριζώνοντας μια για πάντα έναν πολιτιστικό χώρο 3000 ετών.
Για τη χρηματοδότηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας επιβλήθηκε νέος δανεισμός στην Ελλάδα και στη συνέχεια για την αποκατάσταση των προσφύγων νεώτερος. Το 1932, αδυνατώντας να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, η Κυβέρνηση Βενιζέλου κήρυξε την 4η πτώχευση του ελληνικού κράτους.

3.1. Αξίζει να σημειωθεί ότι με τη Συνθήκη της Λωζάνης για τις περιοχές που απέσπασαν από την Οθ. Αυτοκρατορία η Ελλάδα και οι άλλες βαλκανικές χώρες συνεπεία των βαλκανικών και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τους καταλογίστηκε το αντίστοιχο οθωμανικό δημόσιο χρέος, ενώ αντίθετα για τη Μέση Ανατολή που απέσπασαν Μ. Βρετανία και Γαλλία δεν έγινε αντίστοιχος καταλογισμός. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε να πληρώνει και τα κερατιάτικα του Σουλτάνου στους δανειστές αυτού.

4. Δόγμα Τρούμαν – Σχέδιο Μάρσαλ: Οι Βρετανοί για δεύτερη φορά οδήγησαν την Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο το 1946 και αφού ηττήθηκαν, παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Αμερικάνους το 1947. Κατά την πολιτική αντίληψη των ΗΠΑ ο ελληνικός εμφύλιος δεν ήταν απλά ένας τοπικός πόλεμος αλλά ένας πόλεμος από την έκβαση του οποίου θα εξαρτιόταν η ύπαρξη του λεγόμενου Ελεύθερου Κόσμου δηλ. του Κόσμου της «ελεύθερης» οικονομίας, του κόσμου της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό κράτος που μαχόταν ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, προκειμένου όχι μόνο να διασωθεί η Ελλάδα από την «αρπάγη του κομμουνισμού» αλλά ολόκληρος ο Δυτικός Κόσμος.
Φυσικά και σ’ αυτή την περίπτωση θα ανέμενε κάποιος, αφού η Ελλάδα αγωνιζόταν και έχυνε αίμα για την ύπαρξη όλου του Δυτικού Κόσμου, να μην επιβαρυνθεί οικονομικά από τον πόλεμο αυτό ή έστω ο καθένας που διασώζεται να επιβαρυνθεί ανάλογα με το μέγεθός του. Κι όμως, η Ελλάδα επιβαρύνθηκε πλήρως το κόστος του εμφυλίου πολέμου, με δυο λόγια «και σας σώσαμε και σας πληρώσαμε που σας σώσαμε»!

4.1. Όλο το χρονικό διάστημα από την πτώχευση του 1932 έως το 1964 η Ελλάδα δεν κατέβαλε καμία δόση για τα προπολεμικά της δάνεια. Οι δανειστές επεδίωκαν την καταβολή. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία διαμήνυσαν ότι θα παραιτούνταν από τη διεκδίκηση των προπολεμικών τους δανείων, αν το ίδιο έκανε και η Μ. Βρετανία, η οποία όμως αρνήθηκε κι έτσι συνεχίστηκε η διαπραγμάτευση αλλά χωρίς πληρωμή δόσεων. Μια διαπραγμάτευση που φυσικά θα μπορούσε να καταλήξει και στην άρνηση πληρωμής του προπολεμικού χρέους. Όμως, τον Οκτώβρη του 1964 με κυβέρνηση Ένωσης Κέντρου, πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και Υπουργό Οικονομικών Κων/νο Μητσοτάκη, επήλθε όχι συμβιβασμός ούτε διευθέτηση αλλά πλήρης αναγνώριση του προπολεμικού χρέους και των εν τω μεταξύ διαρρευσάντων τόκων. Γι’ αυτό δεν πρέπει να είναι απορίας άξιος ο δεσμός των δύο αυτών οικογενειών με τους δανειστές της Χώρας, η αντιπροσώπευσή τους στο εσωτερικό και τελικά η υποδούλωση της Χώρας με τα Μνημόνια από τους απογόνους των οικογενειών αυτών, το Γιωργάκη ως προεξάρχοντα και τη Ντόρα ως εξαπτέρυγο που μέχρι και την πολιτική της καριέρα διακινδύνεψε για να υπερψηφίσει μόνη αυτή από τη Νέα Δημοκρατία, το 1ο Μνημόνιο χωρίς να της αρκεί απλά να τιμήσει την υπογραφή της Ελλάδας, όπως πονηρώς έπραξε ο Σαμαράς, που μας τίμησε αρκούντως.

5. Μνημόνια 2010-2012: Η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να μπει στο Ευρώ, ώστε με τη δημιουργία της ΟΝΕ να υπάρξει ένας προνομιακός χώρος εντός της ΕΕ στον οποίο θα είχαν τεράστια κέρδη οι βιομηχανικές της χώρες, με τη διεύρυνση των αγορών και την καταστροφή της εγχώριας οικονομικής βάσης. Αυτό επιτεύχθηκε με τις λοβιτούρες του Σημίτη και την απόκρυψη του πραγματικού χρέους μέσω των εικονικών ανταλλαγών του (swap). Έτσι η Ελλάδα έχασε και τυπικά ένα σημαντικό τμήμα της εθνικής της ανεξαρτησίας, χάνοντας το δικαίωμα στην έκδοση του εθνικού κρατικού νομίσματος. Στο εξής η Ελλάδα θα εξαναγκαζόταν να δανείζεται ούτως ή άλλως, αφού το Ευρώ εξέρχεται από την ΕΚΤ μόνο με τη μορφή δανείου.
Το κόλπο ήταν το εξής: Όλες οι χώρες δανείζονται για να εκτελέσουν τον προϋπολογισμό τους. Απαγορεύεται όμως να δανειστούν απευθείας από την ΕΚΤ αλλά μπορούν μόνο από τις λεγόμενες αγορές, δηλαδή τις Κοινοπραξίες χρηματιστικών και τραπεζικών ομίλων, οι οποίοι δανείζονταν από την ΕΚΤ με σταθερό επιτόκιο. Εκ του καταστατικού της η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να δανείζει σ’ αυτές τις Κοινοπραξίες μ’ ένα γελοίο επιτόκιο της τάξης του 0,05% έως 0,5% και αυτές με τη σειρά τους δανείζουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Το επιτόκιο διαμορφωνόταν ανάλογα με την αξιοπιστία κάθε οικονομίας. Όμως στην ΕΕ υπήρχαν ήδη χώρες με βαριά βιομηχανία και επομένως πιο αξιόπιστη οικονομία και ξεκινούσαν από καλύτερη θέση, οι λεγόμενες Χώρες του Βορρά. Αυτές λοιπόν χρηματοδοτούσαν τις κρατικές ανάγκες τους μέσω του χαμηλού επιτοκίου και έβγαζαν (συνεχίζουν να βγάζουν) τη ζημιά τους την προερχόμενη από τη φύση του Ευρώ ως δανείου – χρεωστικού ομολόγου από τον δανεισμό που προσέφεραν στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Π.χ.: Η Ντόιτσε Μπανκ δανείζεται από την ΕΚΤ με 0,05%. Το Γερμανικό Δημόσιο δανείζεται στη συνέχεια από Ντόιτσε Μπανκ (δηλαδή από τον εαυτό του αλλά ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός) με 0,1%. Κέρδος της Ντόιτσε Μπανκ 100% κατ’ έτος από την αιτία αυτή. Το Γερμανικό Δημόσιο και η Ντόιτσε Μπανκ φτιάχνουν μια Κοινοπραξία και δανείζουν στην Ελλάδα με ποσοσό 2,5%. Κέρδος για τη μεν Ντόιτσε Μπανκ 5.000% (πέντε χιλιάδες τοις εκατό και όχι 5 τοις εκατό) για το δε Γερμανικό Δημόσιο 2.500%. Εννοείται πως για τον υπολογισμό του κέρδους δεν λαμβάνεται υπόψη το δανειζόμενο κεφάλαιο από την ΕΚΤ αφού δεν αποτελεί ίδιο πόρο. Όμως αν το κεφάλαιο δεν επιστραφεί από τον αρχικό οφειλέτη, δηλ. την Κοινοπραξία, τότε όχι μόνο χάνεται το ληστρικό επιτόκιο δανεισμού αλλά και το κεφάλαιο μετατρέπεται σε ίδιον της Κοινοπραξίας και είναι αυτή που πρέπει να το αποδώσει στην ΕΚΤ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η πτώχευση της Ελλάδας το 2010 έπρεπε να είναι ελεγχόμενη. Ήταν ένας πολύ καλός πελάτης και ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος. Έτσι η Ελλάδα εξαναγκάστηκε από τους δανειστές της να μπει στα Μνημόνια, να απολέσει για 2η φορά τυπικά την πολιτική Ανεξαρτησία της, μετά το 1897, να παραιτηθεί από τις διεθνείς της ασυλίες (πεμτουσία της κρατικής κυριαρχίας) και να υπαγάγει όλα τα δάνειά της στο Αγγλικό Δίκαιο με βάση το οποίο μπορεί να κατασχεθεί όχι μόνο η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, π.χ. το κτήριο του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και η δημόσια περιουσία αυτού, δηλαδή το Κοινοβούλιο, η Πρεσβεία στο Λονδίνο, τα πολεμικά αεροσκάφη και πλοία, τα νοσοκομεία, τα φάρμακα των ασθενών κλπ. Θα πεθάνει κόσμος; Ούτε που τους νοιάζει. Να ψοφήσει!

Μέχρι το 2010 ο μεγάλος όγκος του δημοσίου χρέους οφειλόταν σε ιδιώτες. Με τα Μνημόνια αποπληρώθηκαν οι ιδιώτες και το χρέος ανέλαβαν τα κράτη της ΕΕ. Ελεύθερη Οικονομία κατά τ’ άλλα! Το κράτος διασώζει τον ιδιώτη. Όχι όμως όποιον όποιον. Σωστά; Για τη ληστεία του PSI θα τα γράψω σε άλλο άρθρο. Και σα να μην έφτανε αυτό, ισοπεδώθηκαν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, με απώλειες ζωών εδώ και παραπάνω από έναν αιώνα.

Είναι λοιπόν, καταφανής η δολιότητα των δανειστών σε όλη την οικονομική ιστορία της Ελλάδας να προκαλέσουν την καταστροφή της για να την εξαναγκάσουν σε δανεισμό και γι’ αυτό δημιούργησαν μια μεταπραττική – παρασιτική αστική τάξη που ο μοναδικός της ρόλος ήταν να πρακτορεύει τα συμφέροντα των δανειστών και των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ελλάδα, παρόλο που κι αυτή κάποια στιγμή ονειρεύτηκε να γίνει ιμπεριαλιστική για να διατρανώσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη της· μα πάει όνειρο ήταν και μας έμεινε αμανάτι το τροτσκιστικό ερώτημα αν υπάρχει ιμπεριαλιστική πυραμίδα κι αν η Ελλάδα αποτελεί μέρος της. Κι αυτή φυσικά η πολιτική δεν περιορίστηκε μόνο στην Ελλάδα. Η Χώρα μας απλά φέρει τον πιο παλιό εξωτερικό δανεισμό και συνεπώς πρώτα σ’ αυτή δημιουργήθηκε το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι δίκαιο πολιτικά να μη πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Όχι επειδή είμαστε μπαταχτσήδες αλλά επειδή δεν το οφείλουμε. Επειδή μας επέβαλαν την καταστροφή, προκειμένου να εξαναγκαστούμε σε δανεισμό, ώστε με τον τρόπο αυτό να απομυζούν τον πλούτο μας.

Εκτός από δίκαιη, όμως, η διαγραφή του χρέους είναι και νόμιμη. Το χρέος έχει πληρωθεί διπλά και τρίδιπλα. Αυτό συμβαίνει διότι το επιτόκιο δανεισμού της Χώρας ήταν πολύ υψηλό σε σχέση με τις βιομηχανικές χώρες. Όμως ένα επιτόκιο που είναι υψηλό είναι τέτοιο επειδή λαμβάνει υπόψη του τον κίνδυνο πτώχευσης του οφειλέτη. Εφόσον λοιπόν καταβάλλεται τέτοιο επιτόκιο, είναι απολύτως θεμιτό για τον οφειλέτη να αρνηθεί να καταβάλει τα οφειλόμενα διότι απλά ο δανειστής περιέλαβε στο επιτόκιο και τον κίνδυνο πτώχευσης. Εφόσον όμως ο οφειλέτης πληρώνει στο διηνεκές στο δανειστή το υψηλό επιτόκιο, όπως στην ελληνική περίπτωση, χωρίς να επέρχεται πραγματικού τύπου πτώχευση, δηλαδή αμετάκλητη άρνηση πληρωμής και μη αναγνώριση του χρέους, τότε δημιουργείται ανισοτελής σχέση με κείνον που δανείστηκε με χαμηλό επιτόκιο επειδή δεν υπήρχε προοπτική πτώχευσής του.
Απ’ την άλλη, ποια είναι η λογική εκείνη με βάση τη οποία ένας επενδυτής, είτε μπακάλης είτε εφοπλιστής, να θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να χάνει την επένδυσή του στα πλαίσια της άσκησης επιχειρηματικότητας ενώ ένας άλλος επενδυτής που δεν αποφασίζει να γίνει μπακάλης ή εφοπλιστής αλλά ομολογιούχος δημοσίου χρέους, δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την επένδυσή του; Καμιά λογική δεν το λέει αυτό, εκτός από τη λογική των κανονιοφόρων. Ούτε η ίδια η λογικής της «αγοράς» το λέει, γι’ αυτό καθορίζει και το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με τον κίνδυνο πτώχευσης.
Στην πραγματικότητα το υψηλό επιτόκιο αποτελεί ταυτόχρονα ασφάλιστρο του δανείου. Γι’ αυτό και είναι απολύτως νόμιμο και θεμιτό όταν το επιτόκιο είναι υψηλό, όπως αυτά που δανείστηκε σε όλη την ιστορική διαδρομή της η Ελλάδα, και λαμβάνει υπόψη του τον κίνδυνο πτώχευσης, να επέλθει επιτέλους ο κίνδυνος και για το δανειστή και όχι μονομερώς ο οφειλέτης να επωμίζεται το ληστρικό επιτόκιο κινδύνου. Όπως ακριβώς, δηλαδή συμβαίνει με τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά δάνεια: Μόνο που τα δάνεια του ελληνικού κράτους έχουν επιτόκιο καταναλωτικού με εξασφάλιση στεγαστικού. Δεν είναι δίκαιο. Σωστά;