Το δίδαγμα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ)

Κάποιοι που ονομάζουν τους εαυτό τους πρωτοπορία της εργατικής τάξης επιχαίρουν για τον άμεσο κίνδυνο να σταματήσει το εγχείρημα αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, που λειτουργεί εδώ και 3 χρόνια και διέσωσε για το διάστημα αυτό τους εργαζόμενούς της από την ανεργία. Πολλοί λένε ότι φταίνει οι εργάτες που άκουσαν τις φωνές των οπορτουνιστών και μπήκαν σ’ αυτή τη διαδικασία, διακηρύσσοντας με όλους τους τόνους πως οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ έπρεπε αντί να επενδύσουν στην αυτοδιαχείριση να επενδύσουν στο ΚΚΕ.

To βλέπουμε ανάποδα. Αυτοί λένε ότι οι εργάτες πρέπει να επενδύσουν στο ΚΚΕ. Μα το σωστό είναι πως το ΚΚΕ πρέπει να επενδύσει στους εργάτες, δηλαδή να δείξει εμπιστοσύνη στο αυθόρμητό τους για να το οδηγήσει στο συνειδητό, να καλλιεργήσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με την εργατική τάξη και το λαό και να αποτρέψει την ευρεία αποσυσπείρωσή του και τη λεηλασία του από το ΣΥΡΙΖΑ.

Αν λοιπόν στηριζόταν το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ -και στήριξη σημαίνει όχι μόνο η λειτουργική κατάληψη, που απαντά κυρίως στο πρόβλημα της ανεργίας και όχι του σοσιαλισμού, αλλά και επέκταση και σ’ άλλες επιχειρήσεις, αρχικά αυτές που παράτησαν τ’ αφεντικά τους, κατόπιν αυτές που δεν πληρώνουν τους μισθούς και στη συνέχεια τις υπόλοιπες, όσο γίνεται πιο πολλές- και όλα αυτά σε ορίζονα ενός έτους (γι’ αυτό θεωρώ ότι και πολύ κράτησε η ΒΙΟΜΕ) το πολύ ενάμισυ έτους με δημιουργία εκ περιτροπής ομάδων περιφρούρησης για τη διακίνηση των προϊόντων (ενάντια δηλαδή στην αστυνομία και την εφορία που θα είχε αφορμή να τη σταματήσει και στις κατασχέσεις) και συντονισμό της παραγωγής των κατειλημμένων επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός κυκλώματος κατανάλωσης των παραγόμενων προϊόντων και την πιθανή χρηματοδότηση του εγχειρήματος συνολικά από την κοινωνία -άρα έξω κι οι τράπεζες- με πραγματικό ή λογιστικό χρήμα καθώς θα δρούσαν σε συνθηκες καπιταλισμού, τότε δεν θα μιλούσαμε για αποτυχημένο εγχείρημα αλλά για επαναστατική κατάσταση, τότε θα αναπτυσσόταν διαλεκτικά η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της τάξης και του κόμματός της, τότε το αυθόρμητο θα γινόταν συνειδητό και θ’ αποφεύγαμε και την εκδήλωσή χαιρεκακίας του τύπου «εγώ σου τά ‘λεγα» (και έκανα ό,τι μπορούσα για ν’ αποτύχεις).

Ταυτόχρονα η δημιουργία ομάδων περιφρούρησης της παραγωγής εναντίον της κρατικής καταστολής σηματοδοτεί τα πρώτα κύτταρα δημιουργίας εργατικής εξουσίας, δηλαδή κάτι σαν τα σοβιέτ, χωρίς να μεταφέρουμε  μηχανιστικά τη λειτουργία τους, δηλαδή τον ένοπλο λαό που θ’ αναμετρηθεί με την αστική τάξη.

Όμως, ακόμη περισσότερο από τα κύτταρα εργατικής εξουσίας πιο σημαντικό είναι πως με τέτοιου είδους εγχειρήματα οι εργαζόμενοι δείχνουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν την παραγωγική διαδικασία χωρίς αφεντικά και αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παιδαγωγικός παράγοντας ώστε ν’ αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους για να κάνουν το μεγάλο βήμα. Έτσι θα πειστούν ότι μπορούνε να κάνουν και χωρίς αφεντικα από την εξάπλωση του εγχειρήματος από εργοστάσιο σ’ εργοστάσιο κι όχι από παχιά επαναστατικά λόγια.

Εν αρχή ην η πράξη.

Το λάθος λοιπόν στη ΒΙΟΜΕ ήταν ότι λοιδορήθηκε το αυθόρμητο αντί να τραβηχτεί παραπέρα και να γίνει συνειδητό και μάλιστα η επενέργεια του αυθόρμητου ήταν τελικά ακόμη κι έτσι καλύτερη λύση για τους εργαζόμενους, σε σχέση με αυτό που τους πρότεινε το κόμμα τους, διότι τους έδωσε δουλειά για 3 χρόνια και ολόκληρο μισθό σε αντίθεση με το επίδομα ανεργίας που θα τους δινόταν για ένα χρόνο και με το μισό του μισθού.

Βέβαια, το τμήμα της πρότασης τους ΚΚΕ, πέραν του επιδόματος ανεργίας, για επανάσταση (για την ακρίβεια: λαϊκή οικονομία – λαϊκή εξουσία που είναι ακριβώς η επανάσταση) ώστε να επιλυθεί το βιοτικό πρόβλημα των εργαζομένων, που αφορά όλη την τάξη και όχι μεμονωμένους εργαζόμενους ενός, πέντε, δέκα ή πενήντα εργοστασίων, δεν μπορούμε να το πάρουμε στα σοβαρά διότι διαψεύστηκε και στην πράξη. Μεταξύ 2012-13, αν ακολουθούσαν οι εργαζόμενοι την πρόταση του κόμματος για επίδομα ανεργίας και επανάσταση, καμία επανάσταση δεν έγινε, η πολιτική του κόμματος διαψεύστηκε ως προς την πρότασή του στους εργαζόμενους για επίλυση του άμεσου βιοτικού τους προβλήματος και ευτυχώς τελικά οι εργαζόμενοι δεν άκουσαν το κόμμα τους (εννοείται το κόμμα που εκφράζει τα ιστορικά συμφέροντά τους και όχι το κόμμα που ψηφίζουν) κρατήθηκαν εκτός ανεργίας για 3 χρόνια, αντί για ένα έτος με επίδομα ανεργίας. Δυστυχώς το κόμμα τους ούτε αυτό το επίτευγμα των εργαζομένων θέλει αναγνωρίσει.

Κάπως έτσι χτίζεται και κλιμακώνεται η σχέση εμπιστοσύνης του λαού και του κόμματος, διαλεκτικά, έτσι χτίζεται η ίδια η επανάσταση και όχι με το χαπάκι που θα πάρουν από βραδίς οι εργαζόμενοι για να ξυπνήσουν την άλλη μέρα επαναστάτες να πάνε να πάρουν τα όπλα (από ποιους και από πού;) και να πολεμήσουν τους αστούς.

Γι’ αυτό κι η ΒΙΟΜΕ μπορεί να πεθάνει αλλά το εγχείρημά της, μαζί με αυτό της ΕΡΤ open,  έδειξε κάτι πολύ σπουδαίο που αποτελεί το 1/2 της επαναστατικής διαδικασίας:

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Και μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι το εγχείρημα πέφτει όχι επειδή δεν άντεξε στον καπιταλισμό αλλά με δικαστικές αποφάσεις του αστικού (εχθρικού εκ φύσεως) κράτους υπό την επίφαση του σφετερισμού ξένης περιουσίας.Ακόμη δηλαδή τίποτε δεν τέλειωσε ούτε για τους εργαζόμενους ούτε για το κόμμα της εργ. τάξης που του δίνεται μια ύστατη ευκαιρία να αντισταθεί στους κρατικούς θεσμούς, σε αυτούς που θα πάνε να πετάξουν στο δρόμο τους εργάτες, μια ύστατη ευκαιρία για να συγκρουστεί corpore και όχι animo με το αστικό κράτος.

Ενδιαφέρον λινκ για την εποχή της επανάστασης στη Ρωσία. Στο κεφάλαιο «Εσωτερικές επιτροπές στα εργοστάσια» μπορεί κάποιος να δει πώς λειτουργούσε η αυτοδιαχείριση εκείνη την εποχή.