Ώριμη η ρήξη με την ΟΝΕ/ΕΕ

Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα κάτι πολύ σημαντικό: Οι Έλληνες είναι έτοιμοι για ρήξη με το Ευρώ πρωτίστως και την ΕΕ δευτερευόντως, παρά τους προβληματισμούς που έχουν για το πώς θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες.

Σήμερα ένας γνωστός μου, μια ζωή δεξιός από παράδοση, έντιμος άνθρωπος, με υποβάθμιση του εισοδήματός του λόγω της κρίσης, ζήτησε τη γνώμη μου για τη διέξοδο απ’ αυτή τη λαίλαπα. Σίγουρα δεν ήταν έτοιμος ν’ ακούσει για σοσιαλισμό. Είναι εργαζόμενος αλλά δεξιός. Μισεί το σοσιαλισμό, τον θεωρεί τυραννικό καθεστώς. Έτσι έμαθε από τα μικράτα του. Όχι μόνο δεν ήταν έτοιμος ν’ ακούσει για σοσιαλισμό αλλά θ’ αντιδρούσε και αρνητικά και δεν θ’ άκουγε τίποτε απ’ αυτά που θα τού ‘λεγα. Ήταν όμως πανέτοιμος ν’ ακούσει για την έξοδο από το Ευρώ, για την ανάγκη ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, για την αναδιάταξη της παραγωγής, για την ανασυγκρότηση της βιομηχανίας.

Είχε όμως, και δικαίως, όλους αυτούς του προβληματισμούς που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει, τι θα γίνει με τα τρόφιμα, τα φάρμακα, το πετρέλαιο, με την αντίδραση των δανειστών σε περίπτωση που σταματήσουμε να πληρώνουμε το δημόσιο χρέος.

Και πράγματι ρούφηξε σα σφουγγάρι μόλις του εξήγησα αυτό που ήδη βαθιά μέσα του ήξερε ή υποψιαζόταν, ότι το Ευρώ λειτουργεί ως ένας μηχανισμός ακραίας φτωχοποίησης του ελλ. λαού και καταλήστευσης του πλούτου, αποβιομηχάνισης της Χώρας και αποσάθρωσης της αγροτικής παραγωγής, ένας μηχανισμός παραγωγής δημοσίου και ιδιωτικού χρέους αφ’ εαυτού, που θα μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στη φτώχεια.

Αυτόν, λοιπόν, το εργαζόμενο, τον ιδεολογικά δεξιό τον παίρνουμε εύκολα μαζί μας για τη ρήξη με το Ευρώ. Σε καμία περίπτωση δεν τον παίρνουμε μαζί μας αυτή την περίοδο αν του μιλήσουμε για άμεση ρήξη με τον καπιταλισμό: Τον στέλνουμε στη ΧΑ. Δεν έχει πειστεί ακόμη για την αναγκαιότητα ανατροπής, οπότε τι κάνουμε; Θα τον αφήσουμε να κάθεται στα αβγά του, ή ακόμη χειρότερα στα χρυσά αβγά;

Η άποψη αυτού του εργαζόμενου για ρήξη με τον καπιταλισμό και όχι απλώς με την κορυφή του παγόβουνου, δηλ. το Ευρώ και την ΕΕ, θα ωριμάσει ακριβώς μέσα από τη διαδικασία ανάκτησης της εθν. ανεξαρτησίας, μέσα από εκείνο τον αγώνα που ενώ θα προσπαθεί να στεριώσει την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια θα τον εμποδίζει η ΕΕ κι οι μηχανισμοί της. Μόνο του έρχεται. Και μπορεί στο κάτω – κάτω να μη θελήσει να προχωρήσει παραπέρα. Μπορούμε όμως μαζί μ’ αυτόν και τους σαν κι αυτόν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να μην είμαστε σκλάβοι της ΕΕ, έστω ακόμη και υπ’ αυτές τις σχέσιες παραγωγής. Κι αν αυτός κι η πλειοψηφία του λαού τελικά δεν θέλουν σοσιαλισμό, ε τι να γίνει, δεν επιβάλλεται από τα πάνω και με το ζόρι. Θα κερδίσουμε όμως την ανεξαρτησία της Χώρας κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Το ζήτημα είναι ότι εμείς:
1. Θεωρούμε την εθνική ανεξαρτησία απαραίτητο όρο για να πάμε παραπέρα, αν καταφέρουμε να πείσουμε το λαό γι’ αυτό το σοσιαλιστικό περαπέρα. Δεν σπεκουλάρουμε πάνω στο συναίσθημα για εθνική ανεξαρτησία, η πρόθεσή μας είναι σοβαρή και αληθινή διότι έτσι κερδίζεται και η επόμενη μάχη.
2. Θεωρούμε ότι μέσα από την πάλη για εθνική ανεξαρτησία και αναδιάταξη της παραγωγικής βάσης οι εργαζόμενοι που σήμερα επηρεάζονται από την ιδεολογία του ατομικισμού θα κατανοήσουν στην πράξη πως για να διατηρήσουν τις κατακτήσεις τους, δηλαδή την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και το ξεπέρασμα της φτώχειας πρέπει να προχωρήσουν και παραπέρα, ένα βήμα στο σοσιαλισμό, ένα βήμα στο όνειρο.