Τώρα πια ξέρουμε την αιτία της ανεργίας.

Επιτέλους οι βολεμένοι της ΓΣΕΕ μάς εξήγησαν το λόγο της ανεργίας: Δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά η αγραμματοσύνη, που πάει να πει για να βρεις στα σίγουρα δουλειά «μάθε παιδί μου γράμματα».

Ξεχνάνε όμως οι εργατοπατέρες ότι πολλοί απ’ όσους έμαθαν γράμματα, πάλι άνεργοι είναι ή με μισθούς πείνας. Κάποτε όποιος τέλειωνε πανεπιστήμιο είχε σίγουρη δουλειά. Σήμερα όποιος το τελειώνει έχει σίγουρη ανεργία (περιλαμβανομένης και της υποαπασχόλησης) για μια δεκαετία τουλάχιστον. Κάποτε όποιος κατείχε το Lower εθεωρείτο ότι είχε σπουδαίο επαγγελματικό πλεονέκτημα. Σήμερα ακόμη και αν κάποιος κατέχει το Proficiency, αυτό δεν λογαριάζεται από την εργοδοσία ούτε για χαρτί τουαλέτας, ενώ το ΑΣΕΠ δίνει περισσότερα μόρια στη συνέντευξη!

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΩΝ 1.400 ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ!

Εκεί που οι εργαζόμενοι συμμετέχουν μαζικά στα σωματεία τους, υιοθετώντας το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, γυρνάνε την πλάτη στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και πετυχαίνουν αξιοπρεπείς μισθούς:

Πίνακας ημερομισθίων μεταλλεργατών όλων των ειδικοτήτων				Μηνιαίος Μισθός
	2007	2008	Ποσοστό Αύξησης	Εξαήμερης εβδομάδας	Πενθήμερης εβδομάδας
Α1 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Τεχνίτες: Λεβητοποιοί, Ηλεκτροσυγκολλητές, Ελασματουργοί Σωληνουργοί, Οξυγονιστές, Φλογοχειριστές	83 ευρώ	90 ευρώ	8,43%	2.340€	1.980€
Βοηθοί αυτών	69 ευρώ	75 ευρώ	8,70%	1.950€	1.650€
Α2 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Τεχνίτες: Εφαρμοστές, Μηχανοτεχνίτες, Μηχανουργοί, Λαμαρινάδες Φανοποιοί, Σκαλωσατζήδες	80 ευρώ	87 ευρώ	8,75%	2.262€	1.914€
Βοηθοί αυτών	64 ευρώ	70 ευρώ	9,38%	1.820€	1.540€
Σκαλωσατζήδες Δευτερόκλειδα	72 ευρώ	78,50 ευρώ	9,03%	2.041€	1.727€
Μονωτές τεχνίτες	75,50 ευρώ	87 ευρώ	15,23%	2.262€	1.914€
Βοηθοί αυτών	57,50 ευρώ	70 ευρώ	21,74%	1.820€	1.540€
Μανουβραδόροι	75,50 ευρώ	83 ευρώ	9,93%	2.158€	1.826€

Κι αυτή είναι η απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι η μαχητική πολιτική ενάντια στα συμφέροντα της εργοδοσίας και στον εργοδοτικό συνδικαλισμό μεταθέτει την επίλυση των άμεσων βιοτικών προβλημάτων στο απώτατο μέλλον.

Πηγή: Ριζοσπάστης 20-1-2008, σελ. 2 – Πίνακας

Για την ενότητα της Αριστεράς και τις συμμαχίες

Θα αναφερθώ σε κάτι που ίσως σοκάρει όσους δεν βλέπουν τη δράση της Αριστεράς ως αποτέλεσμα των ιστορικών συνθηκών:
Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της ισότιμης συνεργασίας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς!!!

Συνεργασία όμως με ποιο σκοπό; Αυτό είναι το σημαντικό.
Τι είναι η Αριστερά; Τούτη τη διευκρίνιση πρέπει να κάνουμε πρώτα απ’ όλα. Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε ότι «Αριστερά» ονομάζονται εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν ως στόχο τους το πέρασμα από την εμπορευματική στην διανεμητική παραγωγή, δηλ. στην μετατροπή της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από ατομική σε κοινωνική και την παραπέρα δημιουργία της αταξικής κοινωνίας. Περιλαμβάνονται ακόμη κι αυτές οι δυνάμεις που προσπαθούν να μην αναφέρουν ούτε καν στο πρόγραμμά τους την προοπτική του σοσιαλισμού, αντιθέτως στα καταστατικά τους και τις ιδεολογικές τους θέσεις αναγκάζονται να κάνουν αντίστοιχη αναφορά, έστω και να τηρήσουν τα προσχήματα. Αναφέρομαι στο πέρασμα από την εμπορευματική στην διανεμητική παραγωγή ακριβώς για να διαχωρίσω την Αριστερά από τη σοσιαλδημοκρατία.

Ο Μάκης Κοψίδης πάει στο ρεύμα Βενιζέλου (κλείστε καμιά πόρτα, πουντιάσαμε)

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Βενιζέλος ετοιμάζει καινούργιο κόμμα που θα καλύψει το 10% που έβγαλε ο ΣΥΝ στην τελευταία δημοσκόπηση και μαζεύει κράχτες, αλλά δε θα σχολιάσω αυτό το γεγονός, παρότι μια τέτοια κίνηση δημιουργείται όχι τόσο για να χτυπήσει το ΣΥΝ (που τον χτυπάει) όσο για να χτυπήσει το ΚΚΕ, αφού ΣΥΝ και σοσιαλδημοκρατία είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Αυτός ο άνθρωπος, ο Μάκης, έζησε τη σύγκρουση μέσα στο ΚΚΕ το 92 και διάλεξε να ασπαστεί μια συγκεκριμένη αντίληψη σοσιαλιστικής ανάπτυξης, σε μια εποχή που πολύ πιο εύκολα και αβασάνιστα θα δεχόταν την πτώχευση αυτού του μοντέλου, όπως έκαναν οι μισοί περίπου του 13ου συνεδρίου (και γω μαζί μ’ αυτούς αφού αμέσως μετά, το 93, ψήφισα ΠΑΣΟΚ -εντάξει μη βαράτε όλοι δικαιούμαστε να κάνουμε ένα λάθος στη ζωή μας, κανείς δεν είναι τέλειος-). Ως εκπρόσωπος τύπου του ΚΚΕ θεωρούσε το άλλο μοντέλο (του ΣΥΝ) οπορτουνιστικό, φαντάζομαι. Σκυλοέβριζε τον ΣΥΝ για μια 10ετία, και μετά, χωρίς να υπάρξουν κάποιες συνταρακτικές πολιτικές εξελίξεις, που να δικαιολογούν την αλλαγή στάσης, αποφάσισε να πιει από κει που κατουρούσε. Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε κομμουνιστής, υποτίθεται. Υποτιθεται πως ήταν ένας ψημένος μαρξιστής που πέρασε κι απ’ το καμίνι της διάσπασης, επιλέγοντας, συνειδητά και ύστερα από βασανιστική διαδικασία, το μαρξισμό ως εργαλείο κοινωνικής ανάλυσης και αλλαγής του κόσμου, οπότε, λογικά, θα έπρεπε να έχει σταθερές απόψεις, να ταχθεί δηλαδή είτε με τον μαρξισμό είτε με την αναθεώρησή του. Για να ‘ναι και μέλος της ΚΕ πάει να πει πως ήταν κι αρχικομμουνιστής, άμεσος καθοδηγητής ευρέων κομματικών σχηματισμών κλπ, χωρίς πάντα να ξεχνάμε πως ακόμη κι από ανώτερες θέσεις απ’ αυτή του μέλους της ΚΕ πέρασαν οι Γέλτσιν και Γκορμπατσιόφ.