Ακραίος βιγκανισμός

Σε όλα τα κινήματα υπάρχουν ακραίοι που δεν έχουν έρθει ακόμη σε θέση ή αρνούνται επί τούτου να κατανοήσουν την κοινωνική και ιστορική κίνηση. Τα οικόσιτα ζώα είναι μέρος του πολιτισμού μας. Έχει μεταβληθεί ο γενετικός τους κώδικας δια της τεχνητής επιλογής και αυτό συνέβη τα τελευταία 6000 χρόνια. Πιο πριν δεν υπήρχαν ούτε τα γελάδια ούτε τα πρόβατα με τη μορφή που τα ξέρουμε σήμερα. Τα οικόσιτα ζώα είναι πλέον διαφορετικά ζώα από τους προγόνους τους και δεν μπορούν καν να ζευγαρώσουν με αυτούς (π.χ. το πρόβατο με το αγριοκρίαρο δηλ. το γνου της αφρικανικής σαβάνας). Τα ζώα εξημερώθηκαν, άλλαξε ο γενετικός τους κώδικας και μπήκαν στη δούλεψη του ανθρώπου, χάρη σ’αυτά ο άνθρωπος δημιούργησε τον πολιτισμό. Φέρθηκε ο άνθρωπος βάναυσα σε οικόσιτα ζώα; Πράγματι φέρθηκε, όπως φέρθηκε βάναυσα και σε ανθρώπους που τους κατέστησε δούλους. Όμως παρά τη βαναυσότητα του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο δεν άλλαξε ο γενετικός κώδικας του δούλου, σε αντίθεση με το γενετικό κώδικα του οικόσιτου ζώου, το οποίο πλέον δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την ανθρώπινη προστασία, δεν έχει την ικανότητα να βρει τροφή ούτε να προστατέψει τον εαυτό του από τα σαρκοφάγα. Το γεγονός ότι τα οικόσιτα ζώα έχουν ανάγκη τον άνθρωπο για να επιβιώσουν είναι τελείως διαφορετικό από τη βιομηχανική εκμετάλλευσή τους, η οποία είναι βάναυση. Επειδή τα ζώα της βιομηχανικής εκμετάλλευσης βασανίζονται και υποφέρουν δεν σημαίνει καθόλου ότι θα μπορέσουν να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση, χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου. Ας το πούμε σχηματικά, η σύζευξη ανθρώπων και οικόσιτων ζώων βασίζεται στην εξής συμφωνία: Ο άνθρωπος οφείλει να προστατεύει το ζώο από τα σαρκοβόρα και να διασφαλίζει την τροφή του και το ζώο αναλαμβάνει να δουλεύει στον άνθρωπο και να του δίνει τα προϊόντα του. Ευτυχώς ή δυστυχώς αν δεν υπήρχε αυτή η «σύμβαση» δεν θα υπήρχε και ανθρώπινος πολιτισμός. Ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να βλέπουμε τα ζώα με ιδιαίτερη αγάπη. Οι παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες πάντα έβλεπαν με αγάπη τα ζώα. Η σημερινή σκληρότητα της βιομηχανικής εκτροφής τους οδηγεί ορισμένους βίγκαν σε λάθος συμπεράσματα. Μπορούμε να περάσουμε ξανά σε μια κοινωνία που τα ζώα θα μας δίνουν τα προϊόντα τους αβίαστα και με παραδοσιακές μεθόδους, χωρίς να υποφέρουν, αυτό όμως σημαίνει ότι η ανθρωπότητα θα πρέπει ν’ αλλάξει διατροφικές συνήθειες, ενδεχόμενο που είναι πολύ μακρινό. Μέχρι 5 ετών μεγάλωσα σε χωριό, στο σπίτι του παππού μου με σταύλο, αγελάδες, κότες και γάτα. Σας διαβεβαιώνω ότι τα ζώα ήταν μέρος της οικογένειας και σε καμία περίπτωση δεν αισθάνονταν ως σκλάβοι. Πού το ξέρω; Μα επέστρεφαν στο σπίτι. Όταν έχεις την ευκαιρία να δραπετεύσεις αλλά επιστρέφεις, δεν είσαι σκλάβος. Ο παππούς μου είχε 5-6 αγελάδες που τις χρησιμοποιούσε εναλλάξ στις αγροτικές εργασίες. Όταν έπρεπε να πάει να οργώσει, ή να θερίσει ή να μεταφέρει οτιδήποτε έζευε τις 2 αγελάδες μπροστά να τραβάνε το κάρο και έπαιρνε τις άλλες 2 για να τις αλλάξει στα μισά του «μεροκάματου». Αυτό συνέβαινε όταν υπήρχαν αγροτικές εργασίες στο χωράφι, δηλαδή περίπου 40 – 50 μέρες το χρόνο και μάλιστα δεν είχαν όλες το ίδιο βάρος, άλλες ήταν πιο λάιτ. Όλες τις υπόλοιπες μέρες του έτους οι αγελάδες του παππού μου και οι αγελάδες όλου του χωριού έφευγαν το πρωί από το σπίτι και πήγαιναν στον ουβά, ένα παραποτάμιο λιβάδι. Ο παππούς μου άνοιγε και την πόρτα του σταύλου και την πόρτα της αυλής για να φύγουν. Αυτό γινόταν πρωί – πρωί μόλις χάραζε και γινόταν όλες τις μέρες, δηλαδή τις υπόλοιπες 300-320 του έτους που δεν είχαμε αγροτικές εργασίες που απαιτούσαν τη σύμπραξη των ζώων. Η Κοινότητα προσλάμβανε έναν αγελαδάρη που  πρόσεχε όλες τις αγελάδες του χωριού που καθημερινά έβοσκαν στον ουβά. Μόλις νύχτωνε οι αγελάδες επέστρεφαν μόνες τους , η κάθε μια στο σπίτι της, στο σταύλο της. Μόνες τους. Τότε ο παππούς μου τις πότιζε, μια κι ο γελαδάρης δεν τις άφηνε να πιουν νερό από το ποτάμι για να μη πνιγούν, έβαζε χόρτο στα παχνιά και καληνύχτα. Στον ουβά υπήρχε κι ένα περιφραγμένο μέρος με τον μπουγά του χωριού, δηλ. τον ταύρο. Αυτόν επίσης έπρεπε να φυλάει ο γελαδάρης, γιατί άμα τό ‘σκαγε από την περίφραξη μπορεί να σκότωνε και άνθρωπο. Ο μπουγάς ζευγάρωνε συνεχώς με τις αγελάδες, τυχερός άνθρωπος, οπότε έτσι λυνόταν και το ζήτημα της αναπαραγωγής. Ο γελαδάρης έπρεπε νά ‘χει το νου του ώστε ο μπουγάς να ζευγαρώσει με όλες τις αγελάδες. Όταν οι αγελάδες γεννούσαν άρχισαν να παράγουν και γάλα. Ποτέ ο παππούς μου και οι άλλοι δεν έπαιρναν το γάλα των μοσχαριών παρά μόνο το περίσσευμα. Μάλιστα ο ίδιος ο πολιτισμός μας όρισε τις νηστείες ακριβώς στις περιόδου που γεννούσαν τα οικόσιτα θηλαστικά, ώστε να μη στερούνται το γάλα τους τα παιδιά τους. Το γάλα έπρεπε να βγεί όλο από το μαστό της αγελάδας (ή της προβατίνας γι’αυτούς που είχαν και πρόβατα) για να μη πετρώσει και έτσι δεν μπορεί να ταΐσει το παιδί της την επόμενη μέρα. Αν το γάλα πέτρωνε το μοσχαράκι θα πέθαινε από ασιτία. Το ζήτημα λοιπόν ήταν τι θα γινόταν αυτό το γάλα που περίσσευε, θα το πετούσαμε?? Ο άνθρωπος, λοιπόν αποφάσισε να το τυροκομήσει. Και στο χωριό μου τυροκομούσαν και το αγελαδινό (τελεμές) και το πρόβειο (φέτα) στις περιόδους των νηστειών ενώ τυροκομούσαν και έπιναν (μπλιαχ! εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να πιω γάλα με ευχαρίστηση μετά τον απογαλακτισμό μου) στις περιόδους που δεν είχαμε νηστείες. Όπως είναι προφανές, λοιπόν, δεν τρώγαμε κάθε μέρα τυροκομικά, δεν τρώγαμε κάθε μέρα γάλα, τρώγαμε μόνο από το περίσσευμα της αγελάδας. Η σημερινή ληστρική εκμετάλλευση των ζώων οφείλεται ακριβώς στην πλεονεξία και έλλειψη εγκράτειας του ανθρώπου να τρώει κάθε μέρα γαλακτοκομικά, αβγά και κρέας. Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε καλά όλα αυτά αλλά κάποια μοσχαράκια ή αγελάδες τα έσφαζαν. Πράγματι έτσι γινόταν. Η αγροτική μας οικονομία ήταν παμφάγος, που σημαίνει ότι έτρωγε και κρέας. Κακώς? Κακώς! Παρόλα αυτά έτρωγε κρέας, οπότε μερικά ζώα την πατούσαν, η μειοψηφία όμως των οικοσίτων. Ακόμη όμως και αυτό το θέμα το αντιμετώπιζαν στα χωριά μας πιο ανθρώπινα. Ποτέ δεν έπαιρναν το μοσχαράκι ή το πρόβατο από τη μητέρα του. Πρώτα απογαλακτιζόταν και μετά (το καημένο το αρσενικό) πουλιόταν στον ζωέμπορο. Έτσι η μητέρα δεν πονούσε από την αφαίρεση του παιδιού της, αφού το πιο πιθανό ήταν ότι την ενδιέφερε η νέα φυσική εγκυμοσύνη της και η σφαγή γινόταν μακριά από το χωριό και τα μάτια και της μάνας και του αγρότη. Κακώς? Κακώς! Φυσικά και είναι δράμα ένα ζώο με επίγνωση του περιβάλλοντος να οδηγείται στη σφαγή. Παρόλα αυτά όμως η κρεοφαγία ήταν περιορισμένη στις αγροτικές μας κοινωνίες και αυτό πρέπει να εκτιμηθεί ιδιαίτερα από το βίγκαν κίνημα· ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι ότι οι 200 από τις 360 ημέρες του έτους είναι ημέρες νηστείας, οπότε ήταν περιορισμένες και οι σφαγές και η κατανάλωση του κρέατος. Ακόμη κι έτσι θα ήταν ευχής έργον και σωτήριο για τα ζώα να επανερχόμασταν στις διατροφικές συνήθειες της 10ετίας του 50 μέχρι και τα μέσα του 70 που έζησα στο χωριό είτε μόνιμα είτε ως επισκέπτης, σ’ ένα μεσοδιάστημα για τη πλήρη επικράτηση της χορτοφαγίας. Αυτός ο περιορισμός της κρεοφαγίας συμβαίνει μόνο στον παραδοσιακό ορθόδοξο κόσμο, οι καθολικοί νηστεύουν μόνο τις Παρασκευές και το Μ. Σάββατο κι οι Προτεστάντες δεν νηστεύουν καθόλου. Οι Καθολικοί νηστεύουν μόνο από κρέας, όχι από ψάρι ή γαλακτοκομικά, εξ ου και η έκφραση «βαφτίζω το κρέας ψάρι». Αυτή η αντίληψη της διαρκούς κρεοφαγίας που μέμφεται το βίγκαν κίνημα στις δυτικές χώρες έχει μεταφερθεί μηχανιστικά και στην Ελλάδα που ακόμη και σήμερα η νηστεία είναι τρόπος ζωής για πολλούς χριστιανούς, οπωσδήποτε δε απολύτως κυρίαρχη στη κουλτούρα μας μέχρι πριν 40 χρόνια. Γιατί επιτρέπει, λοιπόν, ο ορθόδοξος χριστιανισμός το κρέας αν και το αποστρέφεται τόσο; Θ’ απαντήσω με τα ίδια λόγια που απάντησε ο Χριστός για το διαζύγιο: Διά την σκληροκαρδίαν υμών. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ορισμένες αντιδράσεις συναγωνιστών βίγκαν είναι πολύ ακραίες και αδικαιολόγητες σχετικά με τα ζωικά προϊόντα, όταν αποκαλούν το γάλα ή τα αβγά ή το μέλι απεκκρίματα ή εμετό ή περίοδο, λες και είναι κόπρανα,· δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα (οι εκ φύσεως βίγκαν γορίλες και χιμπατζήδες τρώνε μέλι και αβγά πουλιών όταν τα βρούνε, όχι όμως ξένο γάλα). Προσωπικά θα έτρωγα σε περιορισμένη έκταση, επειδή έτσι κι αλλιώς τα ζωικά βλάπτουν την υγεία, αβγά ή γαλακτομικά (το γάλα το σιχαίνομαι) αν γνώριζα ότι προέρχεται από το περίσσευμα ενός ζώου που είναι ελεύθερο κατά τον τρόπο που σας περιέγραψα ανωτέρω. Δεν τρώω όμως γιατί δεν υπάρχει σήμερα αυτή η ελευθερία στα οικόσιτα ζώα. Απ’ τη άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τροφή στη φύση, δυστυχώς, είναι ένας διαρκής θάνατος, ο θάνατος του ζώου που εμάς μας συγκλονίζει να το βλέπουμε γιατί είμαστε εκ φύσεως χορτοφάγοι ασχέτως που μοιράζεται σε μπριζόλες και έτσι  απενοχοποιείται, ο θάνατος του φυτού που τον θεωρούμε τελείως φυσιολογικό γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε της πείνας, ο θάνατος τρισεκατομμυρίων εντόμων προκειμένου να μη βλάψουν τις καλλιέργειές μας, είτε με βιολογικές παγίδες είτε με χημικά, η «δουλική» εργασία των ζώων (ανέλυσα παραπάνω γιατί δεν υπήρχε σκλαβιά τότε σε αντίθεση με σήμερα που όντως είναι σκλαβωμένα λόγω της βιομηχανικής παραγωγής) μέχρι πριν 40 χρόνια στα χωράφια προκειμένου να παραχθούν τα φυτικά προϊόντα που κατανάλωνε η κοινωνία.