Δημοκρατία στην ΕΕ – Η μεγάλη απάτη

Η ΕΕ είναι ένας βαθύτατα  αντιδημοκρατικός  θεσμός και κατάφερε να περάσει το αντίθετο, ότι τάχα διευρύνει τη δημοκρατία.

-Το πραγματικά αποφασιστικό όργανο της ΕΕ είναι το Συμβούλιο (αρχηγών κρατών) και το Συμβούλιο Υπουργών, το οποίο νομοθετεί για όλη την ΕΕ με ειδικές πλειοψηφίες. Έχουμε δηλαδή σύγχυση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

-Οι υπουργοί που νομοθετούν για την ΕΕ και τους λαούς της δεν χρειάζεται καν να είναι αιρετοί. Σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά διορισμένοι (Παπαδήμος, Στουρνάρας), δεν έχουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση.

-Οι υπουργοί τοποθετήθηκαν από τους πρωθυπουργούς  τους για να κυβερνούν εσωτερικά και όχι να νομοθετούν πανευρωπαϊκά. Έτσι φτάνουμε ο μη εκλεγμένος από τον ελλ. λαό υπουργός μιας άλλης χώρας να νομοθετεί και να δεσμεύει την Ελλάδα (άρθ. 28 Συντάγματος).

-Ο Πρόεδρος της Κομισιόν μέχρι πριν λίγα χρόνια διοριζόταν απευθείας από το Συμβούλιο (αρχηγών). Σήμερα είναι σχεδόν το ίδιο χάλια ο διορισμός του: Οι υποψήφιοι προτείνονται από το Συμβούλιο και εγκρίνονται από το Ευρωκοινοβούλιο. Δηλαδή ενώ στις επιμέρους χώρες όποιος γουστάρει βάζει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός, στο υπερκράτος της ΕΕ μπορεί κάποιος να είναι υποψφήδιος μόνο αν τον προτείνουν οι αρχηγοί κρατών.

-Το ευρωκοινοβούλιο, το πιο αντιπροσωπευτικό όργανο της ΕΕ δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Δε νομοθετεί, δεν εκλέγει κυβέρνηση, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης. Η μοναδική ουσιασικά αρμοδιόητά του είναι να κάνει ερωτήσεις ελέγχου προς την Επιτροπή, δηλαδή κάτι σαν τον δικό μας κοινοβουλευτικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα διακοσμητικό όργανο που συστήθηκε μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαών ότι υπάρχει δημοκρατία στην ΕΟΚ/ΕΕ. Είναι δηλαδή σαν τους τιτουλάριους μητροπολίτες, μόνο για τα πανηγύρια.

Με δυο λόγια η «δημοκρατία» της ΕΕ είναι πολύ πιο πίσω ακόμη απ’ το Διαφωτισμό και τη διάκριση των εξουσιών. Αν αυτό ονομάζεται πρόοδος και όχι πισωγύρισμα, τότε υπάρχει πραγματικό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας. Και το κακό δεν είναι μόνο αυτό. Το κακό είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο εκπαιδεύονται οι λαοί να θεωρούν τη δικτατορία ως δημοκρατία. Δικτατορία της Αστικής Τάξης, πού ‘λεγε κι ο κατακαημένος ο Μαρξ.