Το Ρεσάλτο σας κι ο Καραμπελιάς σας!

Ή πώς οι σοσιαλιστές μετατρέπονται σε εθνικοσοσιαλιστές

Οι ναζί και γενικά ο φασισμός μιμήθηκαν λιγάκι τους σοσιαλιστές (μέχρι και σ’ αυτό δεν μπορούσε να ‘ναι πρωτότυπος) και υποσχέθηκε κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Έτσι ακριβώς; Περίπου! Κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αλλά μόνο των εβραίων, των τσιγγάνων και των ξένων. Μισός σοσιαλισμός, θα πουν. Τι να κάνουμε; Άλλωστε η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Η θεραπεία των τοξικομανών από το ΕΣΥ

Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην επικαιρότητα το θέμα της θεραπείας των τοξικομανών μέσω του ΕΣΥ. Ορισμένοι εκφράζουν την άποψη ότι οι τοξικομανείς δεν είναι ασθενείς και ορισμενοι ακόμη πιο ακραίοι θεωρούν ότι φταίνει αυτοί οι ίδιοι που ακολούθησαν το δρόμο των ναρκωτικών. Είναι λάθος, μέγα λάθος, η θέση “καλά να πάθουν”.

Πρέπει να κατανοήσουμε το εξής: Η πρέζα είναι εμπόρευμα και ως τέτοιο έχει πελάτες και τάργκετ γκρουπ. Όπως κάποιος αγοράζει κόκα-κόλα έτσι και το θύμα της πρέζας αγοράζει το αντίστοιχο εμπόρευμα. Ο αγοραστής της κόκα-κόλα (που και ο γράφων την αγοράσει περιστασιακά) μπορεί να υποκύπτει σε μια πλαστή διατροφική ανάγκη, ο αγοραστής της πρέζας όμως υποκύπτει σε μια πραγματική ανάγκη που είναι τα διάφορα ψυχολογικά του κενά (ας συγχωρήσουν οι ειδικοί τους αδόκιμους όρους). Η διαφορά είναι ότι η πρέζα στην καλύτερη περίπτωση καταστέλλει και στη χειρότερη σκοτώνει ενώ η κατανάλωση των νόμιμων εμπορευμάτων, έστω και επί πλαστών αναγκών, απλώς πλουτίζει τους εμπόρους τους. Η εξομοίωση και η γενίκευση είναι φασισμός.

Sic transit gloria mundi

Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου.

Όχι, δεν είμαι λατινοκουλτουριάρης ούτε λατινομαθής ούτε λατινόφρων. Μ’ αρέσει ο Αστερίξ και το ρητό αυτό ανέσυρα από το «Ο Αστερίξ κι η Χαλαλίμα»* . Το ‘χα ακούσει και παλιά αλλά διαπίστωσα ότι ο Αστερίξ υπήρξε πιο παιδευτικός από το μακαρίτη δάσκαλό μας των λατινικών.

Το θέμα μας, όμως δεν είναι ο Αστερίξ. Θυμάμαι, λοιπόν, με τι έπαρση ανέλαβε ο Χριστόδουλος την ηγεσία της ελλαδικής εκκλησίας. Ποιος άραγε γνωρίζει ότι αμέσως μετά την εκλογή του, κάνοντας τη διαδρομή από τη Μητρόπολη στα γραφεία της Αρχιεπισκοπής απέλυσε τον Χατζηφώτη, εκπρόσωπο τύπου του Σεραφείμ; Καταλαβαίνετε φίλοι μου; Πέντε λεπτά μετά την εκλογή του! Αυτή κι αν είναι έπαρση. Και πόσες φορές δεν διεκδίκησε να κυβερνήσει; Αυτό ήταν η μόνιμη επιδίωξή του. Ποιος δεν θυμάται πόσο κορόιδεψε τους χριστιανούς υποτακτικούς του όταν τους έβαλε να υπογράφουν για τις ταυτότητες; Ξεπούλησε τις υπογραφές τους για να βγάλει στην εξουσία τη Δεξιά του Κυρίου, να πάρει τη φοροαπαλλαγή των εσόδων, να πάρει τα εκκλησιαστικά Πανεπιστήμια κλπ. Ποιος δε θυμάται τη σύγκρουση με το Πατριαρχείο; Γνήσιος χουντικός ο Χριστόδουλος συνέχισε την πολιτική της Χούντας και του Ιερώνυμου για την αλλαγή του εκκλησιαστικού καθεστώτος. Μύχιος σκοπός του να μετατραπεί σε Πατριάρχη. Πώς το ξέρουμε; Μα οι κολλητοί του μητροπολίτες τον μνημόνευαν σαν Πατριάρχη όταν τελούσαν εκκλησιαστικές λειτουργίες.  Το πάθος του Χριστόδουλου για εξουσία κορυφώθηκε όταν έφερε τον Πάπα στην Αθήνα, σπάζοντας έτσι τους δεσμούς του με τους «Χριστιανοταλιμπάν», οι οποίοι μέχρι τότε τον στήριξαν αποφασιστικά.

Τι Πλαστήρας – Τι Παπάγος, ε;

Ο ΞΥΛΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΙ Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ
Η μόνιμη κατηγόρια που πλανάται κατά της Αριστεράς και ιδιαίτερα κατά του ΚΚΕ είναι ότι εκφράζεται με ξύλινο λόγο. Μήπως, άραγε, την κατηγόρια αυτή την διατυπώνουν οι εργαζόμενοι της Ελλάδας; Όχι βέβαια! Διατυπώνεται από τους κονδυλοφόρους της εργοδοσίας ως το ύστατο επιχείρημά της έναντι του λόγου που αποκαλύπτει την πραγματικότητα, τη σύγκρουση των συμφερόντων και τη θέση που οφείλουν να έχουν οι εργαζόμενοι για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Αποτελεί ύστατη προσπάθεια συκοφάντησης διότι η εργοδοσία δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο αμείλικτο επιχείρημα της ίδιας της δικιάς της Eurostat ότι στην Ελλάδα το επίπεδο φτώχειας για τετραμελή οικογένεια είναι στα 2.300 Ευρώ. Λέει η εργοδοσία πως είναι ξύλινο να ζητάς 1.300 βασικό μισθό, ξύλινο να ζητάς 1.050 κατώτερη σύνταξη, ξύλινο να στηλιτεύεις τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, ξύλινο να αναφέρεσαι στην ύπαρξη του ιμπεριαλισμού του ίδιου. Ξύλινος είναι ο λόγος του Αριστερού όταν αναφέρεται στην αστική τάξη της Χώρας του αλλά όταν ο αστός πολιτικός Ε. Στυλιανίδης αναφέρεται στην αστική τάξη της Κίνας ο λόγος είναι σύγχρονος! Φαίνεται θα υπάρχει ποιοτική διαφορά μεταξύ των αστικών τάξεων.
Ο χώρος, βέβαια, που κυρίως προβάλλει τη θεωρία του ξύλινου λόγου είναι αυτός της σοσιαλδημοκρατίας, που μέσα από φαινομενικά φιλεργατικές αναφορές και φρασεολογία υπόσχεται να οδηγήσει τον εργαζόμενο σ’ ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, στο σοσιαλισμό της αγοράς, όπου ο σκλάβος θα είναι ελεύθερος να πουλιέται, αν και εφόσον βρει αγοραστή. Ο σοσιαλισμός της αγοράς, λοιπόν, δεν είναι ξύλινος γιατί έτσι συμφέρει στην εργοδοσία ενώ ο σοσιαλισμός όπου ο εργαζόμενος θα είναι αφεντικό της δουλειάς του είναι ξύλινος διότι πολύ απλά δεν τη συμφέρει, καταργεί την οντότητά της.
Ξύλινος, λοιπόν, ο λόγος του ΚΚΕ αλλά, προς Θεού, η χτεσινή ανάσυρση από το ΠΑΣΟΚ του επιχειρήματος «Τι Πλαστήρας – Τι Παπάγος», πενήντα τόσα χρόνια μετά την εμφάνισή του δεν είναι ξύλινη πρακτική, δεν είναι αναφορά στο παρελθόν, αφορά τη μελλοντική προοπτική της κοινωνίας μας! Έτσι θα πάμε μπροστά, αυτά είναι επιχειρήματα για να χτίσουμε μια καλύτερη Ελλάδα! Το «Εμπρός Πίσω», που λέει κι ο τηλεοπτικός Πόπωτας έχει πιάσει τόπο στην επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται καθαρά ποιαν Ελλάδα θέλουν οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται καθαρά πόσο θέλουν να πάνε τον «τόπο» μπροστά, όταν διαλέγουν την επιχειρηματολογία τους από το παρελθόν, μια και το παρόν τους έχει κάψει με τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, την ανασφάλιστη εργασία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων, ων ουκ έστιν αριθμός.
Έχει όμως βάση η ανάσυρση από το ΠΑΣΟΚ του «Τι Πλαστήρας – Τι Παπάγος» ως επιχείρημα κατά της Αριστεράς και του ΚΚΕ ειδικότερα; Πολλοί αναρωτιούνται για πόσο άραγε θα πληρώνει η Αριστερά αυτό το σύνθημα και μάλιστα επιχειρηματολογούν εξορκίζοντας την Αριστερά να ζητήσει συγνώμη για το «μεγάλο κακό» που έκανε στη Δημοκρατία τα μαύρα εκείνα χρόνια, λες κι ο παππούς του επίδοξου πρωθυπουργού, όντας κορυφαίος υπουργός του Πλαστήρα, είχε διακόψει τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τις εκτελέσεις και θα έπρεπε να υπερψηφιστεί. Κι όμως! Παρόλα αυτά η Αριστερά μετάνιωσε για το «Τι Πλαστήρας – Τι Παπάγος». Μετάνιωσε όχι μόνο στα λόγια, που περισσεύουν στις υποκριτικές σχέσεις των εργοδοτών, αλλά στην πράξη. Αυτή η έμπρακτη μετάνοιά της, που της τη ζητούσε η εργοδοσία χάριν μιας ποθούμενης ομαλότητας, την οδήγησε το 1964 να μη κατεβάσει συνδυασμούς στις περιφέρειες που εκτιμούσε ότι δεν θα εξέλεγε βουλευτή και να πριμοδοτήσει την αλήστου μνήμης Ένωση Κέντρου, ώστε η τελευταία να κοκορεύεται για το 53% που πέτυχε με τους ώμους της Αριστεράς. Αυτή ήταν συγνώμη, μια συγνώμη τεράστια, μια συγνώμη έμπρακτη, μια συγνώμη τρομερή. Κι αυτή την έμπρακτη συγνώμη τι την έκανε ο Γέρο-Παπανδρέου που βαυκαλίζονται να τον ονομάζουν και «Γέρο της Δημοκρατίας»; Όχι μόνο φάνηκε ανίκανος να τη διαχειριστεί αλλά την πέταξε στα σκουπίδια, χάνοντας δεκάδες εκμαυλισμένους βουλευτές του κόμματός του και οδηγώντας μας, παρέα με τη Δεξιά, στη Δικτατορία. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα: Τρία χρόνια μετά την έμπρακτη συγνώμη της Αριστεράς προς την εργοδοσία της Ελλάδας ήρθε η Χούντα.
Ας μη μιλάνε, λοιπόν, οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ για τα λάθη της Αριστεράς. Λάθη έγιναν όταν η Αριστερά συμπορεύτηκε με την εργοδοσία και όχι όταν άντλησε τη δύναμή της από τους εργαζόμενους. Είναι εσωτερικό θέμα του ΠΑΣΟΚ αν δεν μπορεί να εκσυγχρονίσει τον πολιτικό του λόγο, δική του αδυναμία που δείχνει και την παράλυση στην οποία έχει περιπέσει, που οφείλεται στις αντιφάσεις του σοσιαλδημοκρατικού του προγράμματος, δεν δικαιούται όμως την αδυναμία του δικού του πραγματικού ξύλινου, ανούσιου και παρελθοντικού λόγου να τη μεταφέρει ως αδυναμία του αντιπάλου του. Το άσπρο μαύρο δηλαδή.
Ε, ρε ξύλο που τους χρειάζεται! Ή μάλλον Μαύρο!

Σημείωση: Το άρθρο αυτό γράφτηκε λίγο πριν τις εκλογές την 13-9-07 με αφορμή τις κορώνες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ περί Πλαστήρα και Παπάγου όταν πια έβλεπε ότι χάνει.

Οι ζωές των άλλων: Αλήθειες & ψέματα

Μια κινηματογραφική κριτική από μη ειδικό με κόκκινο αλατοπίπερο

Αυτές τις μέρες είδα (επιτέλους) τις «Ζωές των άλλων», ένα εξαιρετικά αντικομουνιστικό φιλμ, που επιχειρήθηκε να γίνει σύμβολο σε όλο το πολιτικό αντισοβιετικό φάσμα της Χώρας, από την ακροδεξιά μέχρι την ακροαριστερά, ιδιαίτερα δε εκτιμήθηκε από την αντισοβιετική Αριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία παρά από τη Δεξιά. Δεν πήγα να το δω στις αίθουσες επίτηδες. Δεν ήθελα να καταγραφώ στα εισιτήρια, δηλαδή να αποτελέσω μέρος της εισπρακτικής του επιτυχίας. Αντίθετα το πήρα από το βίντεο κλάμπ για να το δω και να το σπάσω με το dvd-ripper, ως συνειδητός οπαδός της κατάργησης της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Η θεματολογία εξαιρετικής σύλληψης: Ένας χαφιές ο οποίος τελικά ανακαλύπτει τις ευαίσθητες χορδές του, γνωρίζει την πραγματική ζωή και τελικά σώζει τους παρακολουθούμενους. Οι ερμηνείες επίσης εξαιρετικές, όπως και η σκηνοθεσία, η οποία επιτυγχάνει τους στόχους της, δηλαδή τον πολιτικό της στόχο, να συκοφαντήσει το καθεστώς της Αν. Γερμανίας αλλά και τον αισθητικό της στόχο, δηλαδή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και να τον κάνει να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές.
Ο ιδιαίτερα ταλαντούχος νεαρός σκηνοθέτης Florian Henckel von Donnersmarck, όπως φαίνεται και από το επώνυμό του, προέρχεται από τη γερμανική αριστοκρατία και δεν είναι διόλου παράξενο που φτιάχνει μια ταινία εναντίον του κράτους που στέρησε από την τάξη του τα προνόμιά της, τις απέραντες εκτάσεις της και τους πύργους της.

Αντι-Μανιφέστο της σύγχρονης Αριστεράς

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ «ΕΙΝΑΙ» ΚΑΙ ΕΝΑ «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ»
Μια απάντηση στο «αριστερό μανιφέστο» της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας
Στελέχη της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας πρόσφατα κυκλοφόρησαν ένα κείμενο σχετικά με τον ορισμό της σύγχρονης Αριστεράς που παρουσιάστηκε στον «Πολίτη της Θράκης» φαντάζονται δε μια Αριστερά λάστιχο, προσαρμοσμένη στις δικές τους απόψεις. Κι αν οι απόψεις τους αφορούσαν τους εργαζόμενους, τότε χαλάλι τους, θα ήταν δυνατό να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης, αφορούν όμως την αύξηση των κερδών των εργοδοτών σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της Αριστεράς, που πάντοτε οφείλει να διευκρινίζει το στίγμα της:
1. Η Σύγχρονη Αριστερά αποτελείται από εργαζόμενους και γι’ αυτό είναι η πολιτική φωνή των μισθωτών, περιλαμβανομένων και των ανέργων, των μικρών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, όλων αυτών δηλαδή που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.