Μονομερής διαγραφή, δίκαιη και νόμιμη

Να γιατί το δημόσιο χρέος πρέπει να διαγραφεί πλήρως και αυτό είναι απολύτως νόμιμο και ηθικό:

Η ιστορία του ελληνικού χρέους συνοπτικά μοιάζει με την προσπάθεια ενός κολίγα που απέσπασε ένα κομμάτι γης από τον τσιφλικά του και προσπαθεί να χτίσει το σπίτι του. Ενώ προσπαθεί,  έρχεται  ένας άλλος τσιφλικάς, πλούσιος τσιφλικάς και ανταγωνιστής του παλιού ιδιοκτήτη και βάζει φωτιά στο σπίτι πριν αυτός καλά – καλά σηκώσει τους τοίχους του, προκειμένου να εξαναγκάσει τον κολίγα να δανειστεί απ’ αυτόν, για να το ξαναχτίσει, με σχέδια όμως του νέου τσιφλικά. 

Υπάρχουν πέντε μεγάλοι σταθμοί στη δημιουργία του ελληνικού δημοσίου χρέους:

1. Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας: Προκειμένου οι Βρετανοί να ελέγξουν την επαναστατική διαδικασία και ν’ αποκτήσουν σταθερή βάση ελέγχου στη Μεσόγειο, συγκρότησαν με το Μαυροκορδάτο το Αγγλικό Κόμμα, με αποκλειστικό σκοπό να γίνει Πρωθυπουργός (έγινε) και με τη σειρά του να ζητήσει δάνεια από τις τράπεζες του Λονδίνου για τη χρηματοδότηση του Αγώνα. Ως εγγύηση υποθηκεύτηκαν όλες οι (μελλοντικές) Δημόσιες Γαίες. Τα δάνεια αυτά κατά τα 3/4 εξαντλήθηκαν σε προμήθειες μεσαζόντων και παρακρατήσεις μελλοντικών τόκων και έτσι έχουμε την πρώτη ληστρική επέμβαση της Μ. Βρετανίας στην Ελλάδα. Κατόπιν οι Άγγλοι προκάλεσαν εμφύλιο πόλεμο στον οποίο αναλώθηκε το υπολοιπο ποσό των δανείων της Ανεξαρτησίας. Κι έτσι η Χώρα κέρδισε την πολιτική της ανεξαρτησία, χάνοντας την οικονομική της. Η δολιότητα της Μ. Βρετανίας έγκειται ακριβώς ότι επεδίωκε τη δημιουργία μιας Χώρας – Προτεκτοράτου και γι’ αυτό πυροδότησε τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο.

1.2. Μεταξύ του 1830 και 1897 η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να λάβει δάνεια προκειμένου ν’ αποπληρώσει τις δόσεις των δανείων της Ανεξαρτησίας, Τα δάνεια αυτά δεν είναι ουσιαστικά αυτοτελή διότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία χρησιμοποιήθηκαν για τις οφειλόμενες δόσεις. Ένα μικρό τμήμα τους χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των σιδηροδρόμων των οποίων εκχωρήθηκαν οι εισπράξεις στους δανειστές  και γι’ αυτό δεν μπορούν να θεωρηθούν και αυτά αυτοτελή.

2. Τα δάνεια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου: Το 1893 ο Τρικούπης αναφώνησε το περίφημο «δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν», μια πτώχευση προερχόμενη από την αδυναμία πληρωμής των δόσεων των δανείων που ελήφθησαν για να πληρωθούν οι δόσεις των δανείων της Ανεξαρτησίας. Παρόλα αυτά και τούτο δεν ήταν αρκετό στους δανειστές. Γι’ αυτό οι μεγάλοι βρετανικοί, γαλλικοί και γερμανικοί τραπεζικοί οίκοι σε αγαστή συνεργασία με το Παλάτι και τον τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρό εξώθησαν την Ελλάδα στον πόλεμο του 1897 με σκοπό να χάσει τον πόλεμο. Το Παλάτι επένδυσε οικονομικά στον πόλεμο αυτό, μόνο που τό ‘κανε από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: Αγόρασε ομόλογα του Οθωμανικού Δημοσίου προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος πριν καν αρχίσει με τεράστιο επιτόκιο της τάξης του 15%. Γιατί ο Σουλτάνος συναίνεσε στο επιτόκιο αυτό; Έλα μου ντε; Κάτι θά ‘ξερε ο άνθρωπος! Για να κερδίσει επομένως το Παλάτι και οι δανειστές, η Ελλάδα έπρεπε να χάσει αυτό τον πόλεμο. Και πράγματι τον έχασε. Έτσι προσδιορίστηκε ως αποζημίωση στην Οθ. Αυτοκρατρία το ποσό των 4 εκ. τουρκικών χρυσών λιρών.
Για να διασφαλιστεί η πληρωμή του καθώς και αποπληρωμή των δανείων της πτώχευσης του 1893 ήρθε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, ο οποίος διακανόνισε την πληρωμή των οφειλών μέσω της ληστρικής δημιουργίας μονοπωλίων των οποίων τα έσοδα ήταν απευθείας έσοδα των δανειστών: Φυσικά το Παλάτι κι ο Συγγρός, καθώς και δανειστές κέρδισαν λόγω της ήττας στην οποία οδήγησαν τη Χώρα τεράστια ποσά από τα ομόλογα του Σουλτάνου. Απ’ την άλλη, οι δανειστές του δημοσίου χρέους, ξένοι και ντόπιοι, αφού σχεδίασαν να σύρουν την Ελλάδα σ’ έναν πόλεμο προκειμένου να τον χάσει, έβαλαν μ’ αυτή την ευκαιρία χέρι στο φυσικό της πλούτο και διασφάλισαν την πληρωμή των δανείων της Ανεξαρτησίας και της τρικουπικής περιόδου, χορηγώντας δάνειο αστρονομικού ύψους 170 εκ. χρυσών φράγκων και ουσιαστικώς εξοφλώντας όλα τα προηγούμενα δάνεια.

3. Τα δάνεια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Με το δέλεαρ της προσάρτησης εδαφών η Αντάντ επέβαλε την έξοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και προκάλεσε τον Εθνικό Διχασμό με τα δύο κράτη, του ένα του Βασιλιά και τ’ άλλο του Βενιζέλου. Η έξοδος δεν επιβλήθηκε οικειοθελώς αλλά με την πολιτική των κανιοφόρων και το ναυτικό αποκλεισμό και βομβαρδισμό της Αθήνας από τους Αγγλογάλλους.
Ενώ η Ελλάδα ήταν απαραίτητη σύμμαχος για την Αντάντ, τόσο απαραίτητη που η τελευταία προκάλεσε διαμελισμό του κράτους, αντί να χρηματοδοτηθεί δωρεάν για την έξοδό της στον πόλεμο, καθώς εξυπηρετούσε συμφέροντα της Αντάντ, εξαναγκάστηκε να λάβει και πάλι δάνεια για να χρηματοδοτήσει την πολεμική προσπάθεια. Προφανώς και έπρεπε να σκοτωθούμε για τα συμφέροντά τους και έπρεπε να τους πληρώσουμε που σκοτωθήκαμε.
Στη συνέχεια επιβλήθηκε από την Αντάντ στην Ελλάδα ο ρόλος Χωροφύλακα στην περιοχή της Σμύρνης, ως μέσο πίεσης στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να διασφαλιστεί από τους Αγγλογάλλους η εκμετάλλευση των πετρελαίων της Μ. Ανατολής, χώρος που μέχρι τότε ήταν τμήμα της Αυτοκρατορίας. Εξαναγκάστηκε, λοιπόν, η Ελλάδα από τους Αγγλογάλλους να προελάσει στη Μ. Ασία, να κηρύξει πόλεμο στην υπό σύσταση Τουρκική Δημοκρατία και τελικά να υποστεί τη Μικρασιατική Καταστροφή όταν οι Αγγλογάλλοι διασφάλισαν τη Μ. Ανατολή από τη νέα τουρκική ηγεσία και άφησαν στην τύχη της την ελληνική ληστρική εκστρατεία της Μ. Ασίας, της Μεγάλης Ιδέας και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ξεριζώνοντας μια για πάντα έναν πολιτιστικό χώρο 3000 ετών.
Για τη χρηματοδότηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας επιβλήθηκε νέος δανεισμός στην Ελλάδα και στη συνέχεια για την αποκατάσταση των προσφύγων νεώτερος. Το 1932, αδυνατώντας να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, η Κυβέρνηση Βενιζέλου κήρυξε την 4η πτώχευση του ελληνικού κράτους.

3.1. Αξίζει να σημειωθεί ότι με τη Συνθήκη της Λωζάνης για τις περιοχές που απέσπασαν από την Οθ. Αυτοκρατορία η Ελλάδα και οι άλλες βαλκανικές χώρες συνεπεία των βαλκανικών και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τους καταλογίστηκε το αντίστοιχο οθωμανικό δημόσιο χρέος, ενώ αντίθετα για τη Μέση Ανατολή που απέσπασαν Μ. Βρετανία και Γαλλία δεν έγινε αντίστοιχος καταλογισμός. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε να πληρώνει και τα κερατιάτικα του Σουλτάνου στους δανειστές αυτού.

4. Δόγμα Τρούμαν – Σχέδιο Μάρσαλ: Οι Βρετανοί για δεύτερη φορά οδήγησαν την Ελλάδα σε εμφύλιο πόλεμο το 1946 και αφού ηττήθηκαν, παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Αμερικάνους το 1947. Κατά την πολιτική αντίληψη των ΗΠΑ ο ελληνικός εμφύλιος δεν ήταν απλά ένας τοπικός πόλεμος αλλά ένας πόλεμος από την έκβαση του οποίου θα εξαρτιόταν η ύπαρξη του λεγόμενου Ελεύθερου Κόσμου δηλ. του Κόσμου της «ελεύθερης» οικονομίας, του κόσμου της κυριαρχίας των ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό κράτος που μαχόταν ενάντια στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, προκειμένου όχι μόνο να διασωθεί η Ελλάδα από την «αρπάγη του κομμουνισμού» αλλά ολόκληρος ο Δυτικός Κόσμος.
Φυσικά και σ’ αυτή την περίπτωση θα ανέμενε κάποιος, αφού η Ελλάδα αγωνιζόταν και έχυνε αίμα για την ύπαρξη όλου του Δυτικού Κόσμου, να μην επιβαρυνθεί οικονομικά από τον πόλεμο αυτό ή έστω ο καθένας που διασώζεται να επιβαρυνθεί ανάλογα με το μέγεθός του. Κι όμως, η Ελλάδα επιβαρύνθηκε πλήρως το κόστος του εμφυλίου πολέμου, με δυο λόγια «και σας σώσαμε και σας πληρώσαμε που σας σώσαμε»!

4.1. Όλο το χρονικό διάστημα από την πτώχευση του 1932 έως το 1964 η Ελλάδα δεν κατέβαλε καμία δόση για τα προπολεμικά της δάνεια. Οι δανειστές επεδίωκαν την καταβολή. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία διαμήνυσαν ότι θα παραιτούνταν από τη διεκδίκηση των προπολεμικών τους δανείων, αν το ίδιο έκανε και η Μ. Βρετανία, η οποία όμως αρνήθηκε κι έτσι συνεχίστηκε η διαπραγμάτευση αλλά χωρίς πληρωμή δόσεων. Μια διαπραγμάτευση που φυσικά θα μπορούσε να καταλήξει και στην άρνηση πληρωμής του προπολεμικού χρέους. Όμως, τον Οκτώβρη του 1964 με κυβέρνηση Ένωσης Κέντρου, πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και Υπουργό Οικονομικών Κων/νο Μητσοτάκη, επήλθε όχι συμβιβασμός ούτε διευθέτηση αλλά πλήρης αναγνώριση του προπολεμικού χρέους και των εν τω μεταξύ διαρρευσάντων τόκων. Γι’ αυτό δεν πρέπει να είναι απορίας άξιος ο δεσμός των δύο αυτών οικογενειών με τους δανειστές της Χώρας, η αντιπροσώπευσή τους στο εσωτερικό και τελικά η υποδούλωση της Χώρας με τα Μνημόνια από τους απογόνους των οικογενειών αυτών, το Γιωργάκη ως προεξάρχοντα και τη Ντόρα ως εξαπτέρυγο που μέχρι και την πολιτική της καριέρα διακινδύνεψε για να υπερψηφίσει μόνη αυτή από τη Νέα Δημοκρατία, το 1ο Μνημόνιο χωρίς να της αρκεί απλά να τιμήσει την υπογραφή της Ελλάδας, όπως πονηρώς έπραξε ο Σαμαράς, που μας τίμησε αρκούντως.

5. Μνημόνια 2010-2012: Η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να μπει στο Ευρώ, ώστε με τη δημιουργία της ΟΝΕ να υπάρξει ένας προνομιακός χώρος εντός της ΕΕ στον οποίο θα είχαν τεράστια κέρδη οι βιομηχανικές της χώρες, με τη διεύρυνση των αγορών και την καταστροφή της εγχώριας οικονομικής βάσης. Αυτό επιτεύχθηκε με τις λοβιτούρες του Σημίτη και την απόκρυψη του πραγματικού χρέους μέσω των εικονικών ανταλλαγών του (swap). Έτσι η Ελλάδα έχασε και τυπικά ένα σημαντικό τμήμα της εθνικής της ανεξαρτησίας, χάνοντας το δικαίωμα στην έκδοση του εθνικού κρατικού νομίσματος. Στο εξής η Ελλάδα θα εξαναγκαζόταν να δανείζεται ούτως ή άλλως, αφού το Ευρώ εξέρχεται από την ΕΚΤ μόνο με τη μορφή δανείου.
Το κόλπο ήταν το εξής: Όλες οι χώρες δανείζονται για να εκτελέσουν τον προϋπολογισμό τους. Απαγορεύεται όμως να δανειστούν απευθείας από την ΕΚΤ αλλά μπορούν μόνο από τις λεγόμενες αγορές, δηλαδή τις Κοινοπραξίες χρηματιστικών και τραπεζικών ομίλων, οι οποίοι δανείζονταν από την ΕΚΤ με σταθερό επιτόκιο. Εκ του καταστατικού της η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να δανείζει σ’ αυτές τις Κοινοπραξίες μ’ ένα γελοίο επιτόκιο της τάξης του 0,05% έως 0,5% και αυτές με τη σειρά τους δανείζουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Το επιτόκιο διαμορφωνόταν ανάλογα με την αξιοπιστία κάθε οικονομίας. Όμως στην ΕΕ υπήρχαν ήδη χώρες με βαριά βιομηχανία και επομένως πιο αξιόπιστη οικονομία και ξεκινούσαν από καλύτερη θέση, οι λεγόμενες Χώρες του Βορρά. Αυτές λοιπόν χρηματοδοτούσαν τις κρατικές ανάγκες τους μέσω του χαμηλού επιτοκίου και έβγαζαν (συνεχίζουν να βγάζουν) τη ζημιά τους την προερχόμενη από τη φύση του Ευρώ ως δανείου – χρεωστικού ομολόγου από τον δανεισμό που προσέφεραν στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Π.χ.: Η Ντόιτσε Μπανκ δανείζεται από την ΕΚΤ με 0,05%. Το Γερμανικό Δημόσιο δανείζεται στη συνέχεια από Ντόιτσε Μπανκ (δηλαδή από τον εαυτό του αλλά ας παραβλέψουμε αυτό το γεγονός) με 0,1%. Κέρδος της Ντόιτσε Μπανκ 100% κατ’ έτος από την αιτία αυτή. Το Γερμανικό Δημόσιο και η Ντόιτσε Μπανκ φτιάχνουν μια Κοινοπραξία και δανείζουν στην Ελλάδα με ποσοσό 2,5%. Κέρδος για τη μεν Ντόιτσε Μπανκ 5.000% (πέντε χιλιάδες τοις εκατό και όχι 5 τοις εκατό) για το δε Γερμανικό Δημόσιο 2.500%. Εννοείται πως για τον υπολογισμό του κέρδους δεν λαμβάνεται υπόψη το δανειζόμενο κεφάλαιο από την ΕΚΤ αφού δεν αποτελεί ίδιο πόρο. Όμως αν το κεφάλαιο δεν επιστραφεί από τον αρχικό οφειλέτη, δηλ. την Κοινοπραξία, τότε όχι μόνο χάνεται το ληστρικό επιτόκιο δανεισμού αλλά και το κεφάλαιο μετατρέπεται σε ίδιον της Κοινοπραξίας και είναι αυτή που πρέπει να το αποδώσει στην ΕΚΤ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η πτώχευση της Ελλάδας το 2010 έπρεπε να είναι ελεγχόμενη. Ήταν ένας πολύ καλός πελάτης και ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος. Έτσι η Ελλάδα εξαναγκάστηκε από τους δανειστές της να μπει στα Μνημόνια, να απολέσει για 2η φορά τυπικά την πολιτική Ανεξαρτησία της, μετά το 1897, να παραιτηθεί από τις διεθνείς της ασυλίες (πεμτουσία της κρατικής κυριαρχίας) και να υπαγάγει όλα τα δάνειά της στο Αγγλικό Δίκαιο με βάση το οποίο μπορεί να κατασχεθεί όχι μόνο η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, π.χ. το κτήριο του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και η δημόσια περιουσία αυτού, δηλαδή το Κοινοβούλιο, η Πρεσβεία στο Λονδίνο, τα πολεμικά αεροσκάφη και πλοία, τα νοσοκομεία, τα φάρμακα των ασθενών κλπ. Θα πεθάνει κόσμος; Ούτε που τους νοιάζει. Να ψοφήσει!

Μέχρι το 2010 ο μεγάλος όγκος του δημοσίου χρέους οφειλόταν σε ιδιώτες. Με τα Μνημόνια αποπληρώθηκαν οι ιδιώτες και το χρέος ανέλαβαν τα κράτη της ΕΕ. Ελεύθερη Οικονομία κατά τ’ άλλα! Το κράτος διασώζει τον ιδιώτη. Όχι όμως όποιον όποιον. Σωστά; Για τη ληστεία του PSI θα τα γράψω σε άλλο άρθρο. Και σα να μην έφτανε αυτό, ισοπεδώθηκαν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, με απώλειες ζωών εδώ και παραπάνω από έναν αιώνα.

Είναι λοιπόν, καταφανής η δολιότητα των δανειστών σε όλη την οικονομική ιστορία της Ελλάδας να προκαλέσουν την καταστροφή της για να την εξαναγκάσουν σε δανεισμό και γι’ αυτό δημιούργησαν μια μεταπραττική – παρασιτική αστική τάξη που ο μοναδικός της ρόλος ήταν να πρακτορεύει τα συμφέροντα των δανειστών και των Μεγάλων Δυνάμεων στην Ελλάδα, παρόλο που κι αυτή κάποια στιγμή ονειρεύτηκε να γίνει ιμπεριαλιστική για να διατρανώσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη της· μα πάει όνειρο ήταν και μας έμεινε αμανάτι το τροτσκιστικό ερώτημα αν υπάρχει ιμπεριαλιστική πυραμίδα κι αν η Ελλάδα αποτελεί μέρος της. Κι αυτή φυσικά η πολιτική δεν περιορίστηκε μόνο στην Ελλάδα. Η Χώρα μας απλά φέρει τον πιο παλιό εξωτερικό δανεισμό και συνεπώς πρώτα σ’ αυτή δημιουργήθηκε το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι δίκαιο πολιτικά να μη πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Όχι επειδή είμαστε μπαταχτσήδες αλλά επειδή δεν το οφείλουμε. Επειδή μας επέβαλαν την καταστροφή, προκειμένου να εξαναγκαστούμε σε δανεισμό, ώστε με τον τρόπο αυτό να απομυζούν τον πλούτο μας.

Εκτός από δίκαιη, όμως, η διαγραφή του χρέους είναι και νόμιμη. Το χρέος έχει πληρωθεί διπλά και τρίδιπλα. Αυτό συμβαίνει διότι το επιτόκιο δανεισμού της Χώρας ήταν πολύ υψηλό σε σχέση με τις βιομηχανικές χώρες. Όμως ένα επιτόκιο που είναι υψηλό είναι τέτοιο επειδή λαμβάνει υπόψη του τον κίνδυνο πτώχευσης του οφειλέτη. Εφόσον λοιπόν καταβάλλεται τέτοιο επιτόκιο, είναι απολύτως θεμιτό για τον οφειλέτη να αρνηθεί να καταβάλει τα οφειλόμενα διότι απλά ο δανειστής περιέλαβε στο επιτόκιο και τον κίνδυνο πτώχευσης. Εφόσον όμως ο οφειλέτης πληρώνει στο διηνεκές στο δανειστή το υψηλό επιτόκιο, όπως στην ελληνική περίπτωση, χωρίς να επέρχεται πραγματικού τύπου πτώχευση, δηλαδή αμετάκλητη άρνηση πληρωμής και μη αναγνώριση του χρέους, τότε δημιουργείται ανισοτελής σχέση με κείνον που δανείστηκε με χαμηλό επιτόκιο επειδή δεν υπήρχε προοπτική πτώχευσής του.
Απ’ την άλλη, ποια είναι η λογική εκείνη με βάση τη οποία ένας επενδυτής, είτε μπακάλης είτε εφοπλιστής, να θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να χάνει την επένδυσή του στα πλαίσια της άσκησης επιχειρηματικότητας ενώ ένας άλλος επενδυτής που δεν αποφασίζει να γίνει μπακάλης ή εφοπλιστής αλλά ομολογιούχος δημοσίου χρέους, δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την επένδυσή του; Καμιά λογική δεν το λέει αυτό, εκτός από τη λογική των κανονιοφόρων. Ούτε η ίδια η λογικής της «αγοράς» το λέει, γι’ αυτό καθορίζει και το ύψος του επιτοκίου ανάλογα με τον κίνδυνο πτώχευσης.
Στην πραγματικότητα το υψηλό επιτόκιο αποτελεί ταυτόχρονα ασφάλιστρο του δανείου. Γι’ αυτό και είναι απολύτως νόμιμο και θεμιτό όταν το επιτόκιο είναι υψηλό, όπως αυτά που δανείστηκε σε όλη την ιστορική διαδρομή της η Ελλάδα, και λαμβάνει υπόψη του τον κίνδυνο πτώχευσης, να επέλθει επιτέλους ο κίνδυνος και για το δανειστή και όχι μονομερώς ο οφειλέτης να επωμίζεται το ληστρικό επιτόκιο κινδύνου. Όπως ακριβώς, δηλαδή συμβαίνει με τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά δάνεια: Μόνο που τα δάνεια του ελληνικού κράτους έχουν επιτόκιο καταναλωτικού με εξασφάλιση στεγαστικού. Δεν είναι δίκαιο. Σωστά;