Ολίγα τινά περί εκκλησιαστικής περιουσίας

Έχω δει να κυκλοφορεί το παραμύθι ότι η Εκκλησία εξαναγκάστηκε με την από 18/9/1952 σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο να δώσει στο κράτος τα 4/5 των μοναστικών αγροτικών εκτάσεων και γιαυτό πρέπει να την ανεχόμαστε ως κρατούσα και να πληρώνουμε τα έξοδά της και τα βίτσια του ανώτερου κλήρου της.

Ας αφήσουν τα παραμύθια αυτοί που τα καλλιεργούν. Η Εκκλησία μόνο χαμένη δεν βγήκε από τη συναλλαγή. Ήταν ακριβώς η συναλλαγή που μετέτρεψε την Εκκλησία από τσιφλικά – γεωκτήμονα – φεουδάρχη σε κεφαλαιοκράτη και μάλιστα της καταβλήθηκε τίμημα για εκτάσεις που δεν της ανήκαν.

Αμάν πια με την κοροϊδία!

Το αντιπαραγωγικό ελληνικό Δημόσιο (θεωρητικά όλοι εμείς) χρωστάει 300 δις. Μια και τα φάγαμε μαζί κατά τον κ. Πάγκαλο, το ποσό αυτό το χρωστάμε 11 εκ. Έλληνες. Η μόνη αλήθεια είναι ότι το χρωστάμε· ο Μαρξ είχε πει: Το μόνο που ανήκει στους εργαζόμενους μιας Χώρας είναι το χρέος της.

Οι παραγωγικές (ιδιωτικές) ελληνικές τράπεζες χρωστάνε 100 δις και γι’ αυτό χρηματοδοτούνται, εγγυοδοτούνται κλπ. μ’ αυτό το ποσό.

Οι παραγωγικές (ιδιωτικές) ελληνικές επιχειρήσεις, ένα εκατομμύριο περίπου, παίζει να χρωστάνε άλλα 100 δις. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία εκτός του ότι το συνολικό ιδιωτικό χρέος είναι περίπου στα 300 δις. Επίτηδες δεν δίνουν στοιχεία για να περνάει η προπαγάνδα του Πάγκαλου ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.

Από τους σχετικούς πίνακες αν συγκρίνουμε παρόμοιες οικονομίες με τη Ελλάδα διαπιστώνουμε ότι η συμμετοχή επιχειρήσεων – νοικοκυριών στο ιδιωτικό χρέος είναι περίπου 60/40, δηλ. το χρέος των επιχειρήσεων, αφαιρουμένου των τραπεζών είναι περίπου 120 δις.

Δηλαδή:

11 εκ. έλληνες χρωστάμε 300 δις

2 εκ. νοικοκυριά χρωστάνε 80 δις

1 εκ. επιχειρήσεις χρωστάνε 120 δις

15 τράπεζες χρωστάνε 100 δις

Και η λύση σ’ αυτά είναι η ιδιωτικοποίηση, γιατί είναι προφανές ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι απολύτως πετυχημένος, φαίνεται άλλωστε απ’ τα χρέη του.

Να και η νέα μας σημαία:

.

.

.

.

.

Να τους χαιρόμαστε τους δοσιλόγους μας.

Ευχαριστώ ρε παιδιά!

Ευχαριστώ όλους όσους* στήριξαν τη Λαϊκή Συσπείρωση στις περιφερειακές & δημοτικές εκλογές, ευχαριστώ ιδιαίτερα κι όσους με σταύρωσαν. Νομίζω πως το μήνυμα ήταν ηχηρό όχι όμως και συντριπτικό (μη τα θέλουμε όλα τέλεια!). Συντριπτικό θα ήταν αν εξαναγκάζαμε την Κυβέρνηση σε παραίτηση. Έχουμε καιρό.
Να είστε βέβαιοι ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της Λαϊκής Συσπείρωσης θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την υπεράσπιση του εισοδήματος και της ποιότητας ζωής των εργαζομένων· όλο το ψηφοδέλτιο θα συμμετέχουμε ενεργά στη δημιουργία μιας νέας πλειοψηφίας στο λαό, με τη δημιουργία συσπειρώσεων «από τα κάτω» στη γειτονιά, τους χώρους δουλειάς, τις κοινωνικές εκδηλώσεις, ώστε να ανατραπεί η πολιτική του Μνημονίου και του ΔΝΤ που μας έχουν οδηγήσει στην απροκάλυπτη υποδούλωση.

---

* Τελευταία διάφοροι νεοφώτιστοι εξυπνάκηδες διορθώνουν συνομιλητές τους που δεν αλλάζουν πτώση στο αναφορικό, επισημαίνοντας πως δήθεν πρόκειται για λάθος. Δεν είναι λάθος, πρόκειται για γραμματικό φαινόμενο που ονομάζεται «έλξη αναφορικού» και είναι σωστό. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι πολύ σωστό: Χωρίς ν’ αλλάξει κεραία από το νόημα, κάλλιστα θα μπορούσα να πω «Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν» αλλά όχι «Ευχαριστώ όσοι με ψήφισαν» επηρεαζόμενος από το τάχα μου σωστό «Ευχαριστώ όλους όσοι με ψήφισαν». Έχει άραγε το «όλους» κάτι μαγικό που αλλάζει την πτώση του αναφορικού;

Συνέντευξή μου στη «Γνώμη»

Yποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αλεξανδρούπολης με την Λαϊκή Συσπείρωση και με υποψήφιο δήμαρχο τον Σάββα Δευτεραίο θα είναι ο δικηγόρος κ. Ανδρέας Αντύπας, ο οποίος με συνέντευξή του στη «Γνώμη» εξηγεί τι τον έκανε να διεκδικήσει την ψήφο των συνδημοτών του, αναφέρεται στο διακύβευμα των εκλογών, ενώ κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα έργα τα οποία πρέπει να μπούνε ως προτεραιότητα και να εξυπηρετήσουν τις λαϊκές ανάγκες.

Η συνέντευξη

Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας. Τι ήταν τελικά αυτό το οποίο σας έκανε να είστε και πάλι υποψήφιος;
Είμαι έντονα πολιτικοποιημένος, συνεργάζομαι στο πολιτικό πεδίο δράσης με το ΚΚΕ χωρίς να είμαι μέλος του, συμμετέχω σε όλες τις πολιτικές δραστηριότητες του τόπου, προσπαθώ με τις μικρές μου δυνάμεις να δημιουργήσω προϋποθέσεις κινητοποίησης των εργαζομένων στην κατεύθυνση της κοινωνικοποίησης της οικονομίας και εξάλειψης της φτώχιας και της ανεργίας. Τι πιο λογικό από το να καταφέρω να προσαρμόσω το χρόνο μου ώστε να συμβάλλω στην προσπάθεια της παράταξης σε μια εποχή που η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους έχει λάβει πρωτοφανή ένταση, πολύ περισσότερο που το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης στο Δήμο Αλεξανδρούπολης, όπου είμαι και υποψήφιος, έχει λάβει ένα ιδιαίτερα μεγάλο εύρος.