ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 24, παράγραφος 2, εδάφιο β΄: Η σύνταξη εθνικού κτηματολογίου συνιστά υποχρέωση του κράτους.

Να ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα. Αν και γελάει μόνο ο πλούσιος ενώ κλαίει ο φτωχός, κι ο τροχός δεν αναμένεται να γυρίσει σύντομα. Για άλλη μια φορά στη ζωή μας μάς παρουσιάζεται η τουλάχιστον διπλή διαλεκτική όψη των πραγμάτων. Τίποτε δεν είναι στατικό τίποτε δεν είναι μονοσήμαντο. Δυστυχώς, για να γελάσουμε πρέπει να ‘μαστε απ’ τη μεριά των κερδισμένων.

Πέρασε ήδη μια βδομάδα που ξεκίνησε η υποβολή δηλώσεων για τη δημιουργία κατά τόπους Εθνικού Κτηματολογίου και οι μοναδικές διαμαρτυρίες που βλέπουμε ή τουλάχιστον αυτές που προβάλλουν τα ΜΜΕ για να μη θιγούν τα αφεντικά τους, είναι ο συνωστισμός, η ταλαιπωρία, η ανοργανωσιά κι η ζέστη. Κανείς, άραγε, δεν σκέφτηκε να διακηρύξει το αυτονόητο, ότι η σύνταξη εθνικού κτηματολογίου αποτελεί υποχρέωση του κράτους;

ΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ

Η υποχρέωση αυτή έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο: «Ανεξάρτητα, αν στις υποχρεώσεις αυτές αντιστοιχούν ή όχι αξιώσεις των ενδιαφερομένων, οι υποχρεώσεις αυτές δεν έχουν πάντως κατευθυντήριο ή προγραμματικό μόνο χαρακτήρα· οι διατάξεις του Συντάγματος δεν είναι ποτέ απλές πολιτικές ευχές. Οι υποχρεώσεις που επιβάλλουν στο κράτος δεν είναι απλώς ηθικές ή πολιτικές αλλά νομικές»,[1] που σημαίνει ότι το κράτος έχει αναλάβει την πρωτογενή υποχρέωση να εκπληρώσει ορισμένη παροχή στους πολίτες του.

Είναι λοιπόν σαφές ότι η πρωτογενής ανάληψη συγκεκριμένης νομικής υποχρέωσης από το κράτος προς τους πολίτες του οριοθετεί τα πλαίσια της ευθύνης του, επιβάλλει στον κράτος να διαφυλάξει τα προστατευόμενα αγαθά με θετικές δράσεις, δηλαδή με την εκπόνηση σχεδίου και τη χρηματοδότησή του.

Τέτοιες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει το κράτος είναι η προστασία της μητρότητας, της οικογένειας, του γάμου της παιδικής ηλικίας, της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, η προστασία του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος, της πολιτιστικής κληρονομιάς, του ορυκτού πλούτου, των αρχαιολογικών χώρων, των οικονομικών υποδομών, της παιδείας. Οι συνταγματικές αυτές υποχρεώσεις υλοποιούνται ταυτόχρονα μέσω της θέσπισης του κατάλληλου νομοθετικού περιβάλλοντος και της χρηματοδότησης των υποδομών. Το κράτος, υλοποιώντας την υποχρέωσή του, χρηματοδοτεί την παιδεία και την υγεία, δημιουργώντας σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, μονάδες υγείας, και μισθοδοτώντας το έμψυχο δυναμικό τους, χρηματοδοτεί τα δημόσια έργα αναλαμβάνοντας το κόστος τους, χρηματοδοτεί τη δημιουργία και διατήρηση αρχαιολογικών χώρων κλπ. και όλα αυτά χωρίς απολύτως καμία άμεση οικονομική συνδρομή του φορολογούμενου που θα χρησιμοποιήσει στο μέλλον τις κρατικές υπηρεσίες και υποδομές που προκύπτουν από τις ανωτέρω συνταγματικές υποχρεώσεις. Έτσι ο πολίτης σε καμία περίπτωση δεν υποχρεούται να προκαταβάλλει οποιοδήποτε ποσό για τη δημιουργία, π.χ., ενός νοσοκομείου που ίσως χρησιμοποιήσει στο μέλλον, πολύ περισσότερο αν αυτή η υποδομή αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του κράτους.

Ταυτόσημη υποχρέωση αναλήφθηκε από το κράτος με το άρθρο 24, παράγραφος 2, εδάφιο β΄ του Συντάγματος για τη σύνταξη εθνικού κτηματολογίου. Η διάταξη αυτή επάγει την υποχρέωση στο κράτος να χρηματοδοτήσει πλήρως τη δημιουργία εθνικού κτηματολογίου, όπως ακριβώς χρηματοδοτεί τις λοιπές κρατικές υποδομές που αναφέρθηκαν πιο πάνω λόγω συνταγματικής επιβολής.

Παρά την υποχρέωσή του να συντάξει εθνικό κτηματολόγιο μέσω ιδίων πόρων και χωρίς την άμεση χρηματοδότηση των πολιτών, το κράτος θέσπισε με Νόμο πάγιο τέλος κτηματογράφησης 35 Ευρώ ανά κύριο δικαίωμα και 20 Ευρώ ανά δικαίωμα επί εκάστου βοηθητικού χώρου, το οποίο πρέπει να καταβληθεί με την αρχική δήλωση στην εταιρεία «Εθνικό Κτηματολόγιο Α.Ε.», και αναλογικό 1‰ επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου μετά την καταχώριση των δικαιούχων.

Με τη θέσπιση αυτής της διάταξης το κράτος παραβαίνει, καταλύει και αποποιείται τη συνταγματική του υποχρέωση για σύσταση κτηματολογίου και τη μετακυλύει στους ιδιοκτήτες των ακινήτων, αν και το ίδιο την έχει αποδεχτεί, χρηματοδοτώντας αρχικά τη σύσταση του Κτηματολογίου, μέχρι που τέλειωσαν τα λεφτά[2], μάλιστα ανερυθρίαστα προβάλλει αυτή τη δικαιολογία χαρατσώματος!

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

1. Η ανώνυμη εταιρεία «Εθνικό Κτηματολόγιο Α.Ε.» από τη φύση της είναι εμπορική εταιρεία και λειτουργεί με βάση τον Εμπορικό Νόμο, έχει δε ως κύριο σκοπό τον σκοπό κάθε εμπορικής εταιρείας, το κέρδος. Η εμπορική φύση της «Εθνικό Κτηματολόγιο Α.Ε.» δεν συμβαδίζει με την υποχρέωση του κράτους για σύσταση εθνικού κτηματολογίου, δράση η οποία πρέπει να έχει τη λογική της κοινωνικής εξυπηρέτησης και όχι της κερδοφόρας επιχείρησης. Έτσι λόγω του μονοπωλιακού χαρακτήρα της, η Α.Ε. έχει την ευχέρεια να αξιώσει αυθαίρετα την καταβολή οποιοδήποτε ύψος τελών κτηματογράφησης, ώστε να καθίσταται κερδοφόρα ακόμη και στην περίπτωση ανορθολογικής οργάνωσής της ή αυθαίρετου προσδιορισμού της κερδώας βιωσιμότητας, αυθαιρεσία η οποία είναι σύμφυτη στις επιχειρήσεις μονοπωλιακού τύπου. Αυτό ακριβώς πέτυχε με την επιβολή των εφάπαξ και αναλογικών τελών, παρόλο που η σύσταση κτηματολογίου πρέπει να ‘ναι έξω από τη λογική του κέρδους.

2. Η καταβολή των εφάπαξ και αναλογικών τελών ορίζονται τελείως αυθαίρετα. Δεν πραγματοποιήθηκε κανενός είδους μελέτη από την οποία προκύπτει ότι το κόστος κτηματογράφησης ανέρχεται σε ποσοστό 1‰ της αξίας εκάστου ακινήτου. Αντιθέτως, η επιβολή αναλογικού τέλους επί της αντικειμενικής αξίας αποτελεί καθαρά φορολογικό – εισπρακτικό, το οποίο ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τον προσδιορισμό του δήθεν ανταποδοτικού τέλους με βάση την αντικειμενική αξία. Οι τεχνικές εργασίες κτηματογράφησης που πρέπει να διενεργηθούν είναι οι ίδιες για ένα παλαιάς και ένα καινούργιας κατασκευής κτίσμα ίδιου εμβαδού, τα οποία όμως έχουν διαφορετική αντικειμενική αξία λόγω παλαιότητας· ομοίως δε και για δύο ακίνητα ίδιου εμβαδού και ίδιας παλαιότητας που βρίσκονται σε περιοχές με διαφορετική τιμή ζώνης.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ

Όπως φαίνεται από τα ανωτέρω το κράτος έχει παραβιάσει κατά συρροή τη νομική υποχρέωσή του να συστήσει με δαπάνες του εθνικό κτηματολόγιο το οποίο έχει μετατρέψει σε «Εθνικό Χρηματολόγιο» αφαιμάσσοντας τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και επιπλέον:

i. Επιβάλλει τέλος στο πρόσωπο και όχι στο ακίνητο, ενώ η ουσία του κτηματολογίου είναι η κτηματογράφηση με βάση το ακίνητο και όχι το πρόσωπο. Αν και η τοπογραφική αποτύπωση θα συντελεστεί άπαξ, επιβάλλεται ισόποσο ανταποδοτικό τέλος σε όλους τους συνδικαιούχους, παρόλο που η εγγραφή του ονόματος και του ποσοστού εκάστου συνδικαιούχου απαιτεί μόνο απλή δακτυλογράφηση δέκα έως είκοσι αλφαριθμητικών χαρακτήρων! Πάνω από ένα Ευρώ ανά χαρακτήρα! Έχουμε μπρος τα μάτια μας μια ξεκάθαρη κοινωνική ληστεία, εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης και της υποχρεωτικότητας της διαδικασίας που επιβάλλεται από το νόμο.

ii. Οι φτωχότεροι θα πληρώσουν περισσότερα σε απόλυτες και σε σχετικές τιμές. Τα πρόσωπα που έχουν στην αποκλειστική τους ιδιοκτησία ακίνητο θα πληρώσουν μόνο άπαξ το πάγιο τέλος κτηματογράφησης. Συνήθως τέτοια πρόσωπα είναι αυτά που απέκτησαν την ιδιοκτησία τους επειδή ακριβώς είχαν την οικονομική άνεση να το κάνουν, επομένως δαπανούν και μικρότερο μέρος του εισοδήματός τους για την κτηματογράφηση. Αντίθετα οι φτωχότεροι δικαιούχοι δαπανούν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους για την κτηματογράφηση, η δε σχετική δαπάνη προσαυξάνεται υπέρμετρα, επιβαρύνοντας το ακίνητο, σε περίπτωση ύπαρξης συνδικαιούχων. Οι φτωχότεροι δικαιούχοι κατά κανόνα κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες:

a. είτε πρόκειται για λαϊκά στρώματα της πόλης, εργαζόμενους που είναι αναγκασμένοι να αγοράζουν από κοινού, ως σύζυγοι, ένα ακίνητο για να μπορέσουν να λάβουν υψηλότερο (συνήθως) στεγαστικό δάνειο και να έχουν τραπεζική πίστη ότι θα το αποπληρώσουν

b. είτε πρόκειται για μικρούς αγρότες και κληρονόμους αγροτικών ή αστικών ακινήτων επί των οποίων η διανομή είναι οικονομικά ασύμφορη και γι’ αυτό δεν προχωρούν σ’ αυτή.

Δυστυχώς κανείς επιστημονικός σύλλογος από τους εμπλεκόμενους δεν όρθωσε το ανάστημά του (δικηγόροι, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι) σ’ αυτή την κατάφωρη και μαζικότατη, καταφανέσταση και προκλητικότατη παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, ώστε να υπερασπίσει το εισόδημά τους. Αντιθέτως, οι επιστημονικοί σύλλογοι μάλλον σαν ευκαιρία αύξησης του επαγγελματικού τζίρου των μελών τους αντιμετώπισαν την αφαίμαξη αυτή του λαϊκού εισοδήματος, παρέχοντας είτε νομικές είτε τεχνικές είτε οικονομικής φύσης συμβουλές.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

Η σύσταση κτηματολογίου δεν ωφελεί τον απλό πολίτη. Για την ακρίβεια δεν τον ωφελεί περισσότερο απ’ ότι τον ωφελούν σήμερα τα Υποθηκοφυλακεία. Η τηλεοπτική διαφήμιση του Κτηματολογίου με τους δυο αγρότες να ερίζουν για την κυριότητα ενός ακινήτου, που το απέκτησαν «με τα λόγια» είναι απολύτως παραπλανητική, αφού μια τέτοια διαφορά θα λυθεί έτσι κι αλλιώς από τα Δικαστήρια και όχι το Κτηματολόγιο που δεν είναι αρμόδιο (αυτό μας έλλειπε!) να εκδικάσει τις ιδιωτικές αμφισβητήσεις. Είναι λοιπόν προφανής η μαζική μετακίνηση εισοδήματος που προωθούν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα εις βάρος των οικονομικά αδυνάτων, επιχειρώντας βίαιη συσσώρευση κεφαλαίου για τρίτη φορά στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία, ύστερα από την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων και τη ληστεία του χρηματιστηρίου.

Η σύσταση του Κτηματολογίου ωφελεί κατά κύριο λόγο τους δανειστές και την κτηματαγορά. Οι δανειστές ωφελούνται διότι θα αποκτήσουν τη δυνατότητα να ελέγχουν σε πανελλήνια βάση την περιουσιακή κατάσταση του οφειλέτη τους και να ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους. Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ευφυΐα για να γίνει αντιληπτό ποιοι είναι οι δανειστές στο ελληνικό οικονομικό σύστημα και ποιοι έχουν συμφέρον να γνωρίζουν επακριβώς την περιουσιακή κατάσταση των οφειλετών τους. Φυσικά πρόκειται για τις Τράπεζες που κρατούν στα χέρια τους πάνω από το 90% του συνολικού δανεισμού. Οι ασχολούμενοι με την κτηματαγορά είναι η άλλη κατηγορία επιχειρηματιών που ωφελούνται από τη σύσταση κτηματολογίου, και θα μπορούν να γνωρίζουν τους ιδιοκτήτες ενός ακινήτου και να διαπραγματευτούν μαζί τους.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ

Την προάσπιση, λοιπόν, των συμφερόντων πρωτίστως των Τραπεζών και δευτερευόντως των επιχειρηματιών της κτηματαγοράς έρχεται να την πληρώσει όχι ο ωφελούμενος, δηλαδή ο δανειστής αλλά ο βλαπτόμενος, δηλαδή ο οφειλέτης! Πρόκειται για ξεκάθαρα αποικιοκρατική και κατοχική πρακτική, σύμφωνα με την οποία ο κατεχόμενος λαός πλήρωνε τις δαπάνες συντήρησης του κατοχικού ή αποικιακού στρατού, μάλιστα στην Ελλάδα ζήσαμε αυτή την πικρή εμπειρία. Και, αλίμονο, στην Κατοχή βλέπαμε και γνωρίζαμε τον εχθρό· σε περίπτωση που αμφιβάλλαμε αρκούσε να βλέπαμε το εναντίον μας στραμμένο όπλο του· σήμερα έχει κρυφτεί μέσα στα πολυτελή του μέγαρα και απρόσωπος καθώς είναι απομυζά το βιος του εργαζόμενου, χωρίς ποτέ να εμφανίζεται ο ίδιος αλλά πάντα μέσα από τους υπαλλήλους του, ομοιοπαθείς εργαζόμενους κι αυτούς.

Η απλούστερη λύση σ’ αυτή την κατάσταση θα ήταν μαζική αντίδραση των εργαζομένων με το δυναμικό κλείσιμο των γραφείων παραλαβής των δηλώσεων μέχρι να επιτευχθεί η μετατροπή του «Χρηματολογίου» σε Κτηματολόγιο. Μια τέτοια ενέργεια, όμως, απαιτεί λαϊκή μαζικότητα, που στις μέρες μας είναι αδύνατο να επιτευχθεί· αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός των, κατά την κοινή αντίληψη, ρομαντικών αιθεροβαμόνων. Γι’ αυτό η μόνη οδός που απομένει για την επίλυση του προβλήματος είναι αυτή της αστικής νομιμότητας με την εκμετάλλευση των κενών του Συστήματος. Μα η Δικαιοσύνη, θα πει κάποιος, λαμβάνει υπέρ των κρατούντων όλες τις κρίσιμες αποφάσεις. Πράγματι. Η Δικαιοσύνη δεν είναι απαραιτήτως συνειδητά εξαρτημένη από τις κυβερνητικές επιλογές, αρκεί που είναι νομικά εξαρτημένη. Η ελευθερία τής κατά συνείδηση κρίσης του δικαστή περιορίζεται από τους ίδιους τους αντιλαϊκούς νόμους. Όμως εσχάτως έχουμε φτάσει σε απροκάλυπτες αυταρχικές πρακτικές, σε παραβιάσεις στοιχειωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η παρακολούθηση μέσω καμερών και η προτιθέμενη ελαστική ερμηνεία του άρθρου 16 του Συντάγματος, που αφού απορρίφθηκε από τη Βουλή η αναθεώρησή του, επανέρχεται νομοθετικά η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, παραβιάσεις που έρχονται σε αντίθεση με αυτή την ίδια τη νομιμότητα που θέσπισε η τάξη των εργοδοτών που κυβερνά, καταστάσεις που δίνουν την δυνατότητα στον πραγματικά έντιμο Δικαστή να εκμεταλλευτεί το κενό, όχι για να κάνει επανάσταση, αλλά για να τηρήσει απλώς την ίδια την αστική νομιμότητα που τάχθηκε να υπηρετεί και την οποία παραβιάζουν αυτοί οι ίδιοι που τη θέσπισαν επειδή τώρα πια δεν τους βολεύει, δείχνοντας ποια ακριβώς είναι η πίστη τους στη δημοκρατία και τη νομιμότητα.

---

[1] Π. Δαγτόγλου, Ατομικά Δικαιώματα &278, σελ. 160).

[2] http://www.ktimatologio.gr/ThesmikoPl_Page.aspx