Κυριακάτικο κήρυγμα

Να γιατί δεν υπάρχει ο θεός της Βίβλου.

Ο βιβλικός θεός είναι αδύνατον να υπάρξει διότι πρόκειται για αντιφατική προσωπικότητα – οντότητα ή για την ακρίβεια οντότητα με αντιφατικές ιδιότητες που την υποβιβάζουν από θεό σε μια ύπαρξη απλώς πιο δυνατή από τον άνθρωπο, σε μια σχέση με τον άνθρωπο αντίστοιχη, π.χ. με τη σχέση ανθρώπου – προβάτου: Για το πρόβατο ο άνθρωπος είναι παντοδύναμος αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος το ξέρει πως δεν είναι. Μπορούμε να φανταστούμε τι πλάκα παθαίνει το πρόβατο όταν ο τσομπάνης ανάβει τα φώτα στο μαντρί και διαλύεται το σκότος (μιλάμε πάντα για τα μαντριά που νομιμοποίησαν ο Τρέλλης κι ο Πολύμερος και μπορούν να πάρουν ρεύμα, τα υπόλοιπα θα παραμείνουν στο σκότος το εξώτερον -το ιδεολογικόν εννοείται-).

1. Ο θεός της Βίβλου προβάλλεται ως δίκαιος και πανάγαθος (φιλεύσπλαχνος κατά το Ισλάμ) ταυτόχρονα.

Δεν μπορεί να έχει και τις δύο ιδιότητες. Εφόσον είναι δίκαιος οφείλει να τιμωρήσει αυτόν που παραβαίνει το νόμο του. Αν όμως τον τιμωρήσει δεν είναι πανάγαθος. Αντιθέτως, αν είναι πανάγαθος δεν πρέπει να τιμωρήσει αυτόν που παραβαίνει το νόμο του, οφείλει να τον συγχωρήσει.

2. Ο θεός, όμως, ως θεός παντοδύναμος (Γεν. 17.1, 35.11· Β΄Κορ. 6.18· Αποκ. 16.7) , δεν οφείλει να είναι ή να πράξει οτιδήποτε, δεν είναι δυνατό να έχει ανθρώπινες ιδιότητες διότι σ’ αυτή την περίπτωση υποβιβάζεται σε άνθρωπο. Δεν οφείλει να είναι δίκαιος, δεν οφείλει να είναι φιλεύσπλαχνος, εφόσον είναι θεός είναι και πράττει ό,τι θέλει, δεν περιορίζεται από κανόνες, μπορεί, κατά τα ανθρώπινα μέτρα, να είναι και άδικος, μπορεί να είναι και δίκαιος, μπορεί να είναι και κακεντρεχής, μπορεί… μπορεί… μπορεί… Εφόσον είναι παντοδύναμος δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν οφείλει να στείλει τον πιστό οπαδό του στον παράδεισο επειδή τήρησε το θεϊκό νόμο στη Γη. Αν όμως δώσει στον πιστό ένα νόμο για να τον τηρήσει και δεν τον τηρεί ο ίδιος (δηλ. δεν στέλνει στον παράδεισο τον πιστό επειδή είναι παντοδύναμος και δε δεσμεύεται), τότε έρχεται σε αντίφαση με την υποτιθέμενη μεγαλειώδη ουσία του και την απόλυτη ελευθερία του να μη τηρήσει τη δέσμευσή του. Αντιθέτως, αν υποχρεώνεται να τηρήσει τη δέσμευσή του δεν είναι θεός. Αν δεν υποχρεώνεται να την τηρήσει, δεν έχει νόημα ο νόμος που έδωσε, επομένως δεν υπάρχει ως θεός με τις ιδιότητες που του αποδίδονται στη Βίβλο.

3. Ο θεός εφόσον είναι πανάγαθος, δεν μπορεί να πράξει το «κακό», επομένως δεν είναι παντοδύναμος (πατέρας παντοκράτορας) ούτε και ελεύθερος. Βεβαια αυτή η θέση είναι αντιφατική στην ουσία της διότι κατωτέρω αποδεικνύεται ότι ο θεός της βίβλου όχι μόνο ασκούσε την ελευθερία του να κάνει το κακό, αλλά το κακό ήταν η κύρια δραστηριότητά του, αναιρώντας έτσι την ιδιότητά του ως παναγάθου.

4. Ο θεός προβάλλεται ως αγάπη: ο θεός αγάπη εστί (Ιω. 4.8.,16) ).

α. Κι αυτή η ιδιότητα επίσης έρχεται σε αντίφαση με τις πράξεις του, ως πράξεις μίσους και αναλγησίας. Ο θεός της Παλιάς Διαθήκης έχει υποπέσει σε σωρεία δολοφονιών όχι μόνο των αντιπάλων του αλλά και ανθρώπων που υπέπεσαν σε γελοία ή και καθόλου παραπτώματα, σαν τα 42 παιδάκια που κορόιδεψαν τον προφήτη Ελισαίο για τη φαλάκρα του και τα σκότωσε με τις αρκούδες (Βασ.Δ΄2.23). Ως σπουδαιότερη εγκληματική πράξη του θεού μπορεί να θεωρηθεί ο κατακλυσμός, κατά τον οποίο αφάνισε όλη την ανθρωπότητα εκτός από 8 άτομα, το σόι του Νώε. Μπορούμε βέβαια να δούμε κι άλλες μαζικές δολοφονίες που διέπραξε, όπως ο αφανισμός σε Σόδομα και Γόμορρα, οι 10 πληγές του Φαραώ και ο πνιγμός του στρατού του μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα, οι δολοφονίες των ειδωλολατρών Εβραίων κατά την περιπλάνηση στο Σινά, η νίκη των Ισραηλιτών εναντίον των ντόπιων λαών της Παλαιστίνης και ο σφετερισμός της γης τους (τι μου θυμίζει;) κλπ. Όλες αυτές οι ενέργειες δείχνουν πως ο θεός μόνο αγάπη δεν είναι.

β. Παρόμοιο μένος, αν και σε μικρότερο βαθμό, βλέπουμε και στην Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς ομιλεί για τη γέενα του πυρός στην οποία θα ριχτούν όσοι δεν συντάσσονται με το θεό. Η γέενα του πυρός αποτελούσε και το θεολογικό έρεισμα για το κάψιμο των αιρετικών σε Ανατολή και Δύση. Ο Ιησούς στέλνει ένα κοπάδι χοίρους να πνιγεί στη λίμνη και καταστρέφει οικονομικά τον ιδιοκτήτη του, επειδή οι Εβραίοι δεν έτρωγαν χοιρινό, ασχέτως που ο χοιροτρόφος δεν ήταν Εβραίος αλλά Γαδαρηνός. Είναι αγάπη αυτή; Στο ακροτελεύτιο του «Συμβόλου της Πίστεως» αναφέρεται ότι θα κριθούμε κατά τη Δευτέρα Παρουσία και συνάγεται ότι εφόσον δεν είχαμε τηρήσει το νόμο του θεού σ’ αυτή τη μικρή ζωή μας θα τυραννιόμαστε για πάντα στην κόλαση (αυτό το «για πάντα» αν το κρίνουμε με τα μέτρα της Φυσικής του Διαστήματος, δεν μπορεί να μικρότερο από 20 δις χρόνια, εκτιμώμενο χρονικό διάστημα της εναπομένουσας ζωής του Σύμπαντος). Αυτή η συμπεριφορά όμως δεν δείχνει αγάπη αλλά μένος και εμπάθεια για όσους δεν πίστεψαν στο θεό και δεν τήρησαν τις εντολές του. Αν ο θεός αγαπούσε πραγματικά τα δημιουργήματά του δεν θα τα τιμωρούσε αιώνια. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα άδικη και ασύμμετρη τιμωρία που αναιρεί πλήρως την ιδιότητα του «παναγάθου», αν σκεφτεί κανείς ότι το κλάσμα των ετών της ανθρώπινης ζωής που διαπράχτηκαν οι αμαρτίες προς την υπολειπόμενη ζωή του σύμπαντος, χρονικό διάστημα στο οποίο τουλάχιστον θα διαρκέσει η κόλαση, πρακτικά ανέρχεται σε μηδέν, δημιουργώντας έτσι την εξίσωση μηδέν = άπειρο.

γ. Επίσης, η έλλειψη αγάπης εκ μέρους του θεού προκύπτει αβίαστα από την ύπαρξη ασθενειών. Η σκοταδιστική αντίληψη της ερμηνείας της φύσης θεωρούσε ότι η αιτία του θανάτου ήταν η ύπαρξη αμαρτίας (Ρωμ. 6.23) και η επέλευση ασθενειών ως δείγμα της δυσαρέσκειας του «παναγάθου» θεού (Αριθ. 11.20).  Πολύ αργότερα η επιστήμη απέδειξε ότι οι ασθένειες οφείλονται σε ιούς, μικρόβια, μύκητες και βακτήρια. Αν ο θεός αγαπούσε πραγματικά τα δημιουργήματά του δεν θα δημιουργούσε τους νοσογόνους μικροοργανισμούς  για να τα σκοτώνει. Η ύπαρξη ακριβώς αυτών των αόρατων μικροοργανισμών αποτελούν και την απόδειξη ότι ο θεός δεν είναι αγάπη, επομένως μια απόδειξη (από τις απειράριθμες) ότι τα ιερά κείμενα των βιβλικών θρησκειών είναι γεμάτα ψέματα.

δ. Αν ο θεός αγαπούσε πραγματικά τα δημιουργήματά του δεν θα τα ωθούσε στην αδικία, τον πόλεμο και την αλληλοεξόντωση. Οι θεολόγοι προβάλλουν ως δικαιολογία ότι η αλληλοεξόντωση μεταξύ των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας βούλησης που τους έδωσε ο θεός. Το επιχείρημα αυτό είναι αλυσιτελές για δύο τουλάχιστον λόγους:

• Αν η ελευθερία βούλησης οδηγεί σε τόση δυστυχία γιατί ο θεός, που ως παντογνώστης (Σουσ. 42.2· Πράξ. 15.8) βεβαίως την έχει προβλέψει, επέτρεψε να δυστυχήσουν τόσα δισεκατομμύρια δημιουργήματά του (χωρίς να συνυπολογίζονται τα ζώα που φαγώθηκαν από άλλα) και μάλιστα από ενέργειες της ελεύθερης βούλησης τρίτων; Γιατί δηλαδή η ελεύθερη βούληση του αρχηγού να κηρύξει έναν πόλεμο θα πρέπει να παραβιάζει την ελεύθερη βούληση αυτών που θα πεθάνουν εξαιτίας του πολέμου και δεν επιθυμούν την κήρυξή του; Επομένως ποιο είναι το ζητούμενο για τις βιβλικές θρησκείες; Ελευθερία βούλησης με δυστυχία ή έλλειψη ελευθερίας βούλησης με ευτυχία;

• Στο παραπάνω ερώτημα απαντά ο ίδιος ο θεός με την ύπαρξη του παραδείσου, καταρρίπτοντας το επιχείρημα περί ελεύθερης βούλησης: Στον παράδεισο θα πάνε οι «καλοί», κι όσοι πάνε εκεί δεν θα έχουν το δικαίωμα να γίνουν κακοί, γιατί τότε θα πάψει να είναι παράδεισος, δεν θα έχουν την ελευθερία βούλησης να πράξουν το κακό, έστω να κάνουν σεξ βρε αδερφέ (Μαρκ.12.25)! Το σεξ, βέβαια, κατά το χριστιανισμό αλλά και την Παλιά Διαθήκη (δηλ. ιουδαϊσμό και ισλάμ, ναι και ισλάμ παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα περί πολυγαμίας κλπ.) είναι κακό, αλλά τι σόι παράδεισος θα είναι αυτός χωρίς σεξ; Αφού τελικά ο θεός δημιουργεί έναν ιδανικό κόσμο, τον παράδεισο, στον οποίο ελλείπει η ελευθερία της βούλησης, γιατί δεν τον έκανε από την αρχή για να τελειώνουμε με την ταλαιπωρία, τις δολοφονίες, τις γενοκτονίες, τις αρρώστιες, τους πολέμους, τη φτώχια, το θάνατο; Ή μάλλον, κατά τη μυθολογία της Παλιάς Διαθήκης τον έκανε αλλά ο άνθρωπος εξέπεσε. Εξέπεσε, όμως, διότι είχε ελευθερία βούλησης, επομένως δεν επρόκειτο για τον ίδιο παράδεισο με αυτόν της Τελικής Κρίσης. Γιατί, όμως, τιμώρησε τόσο σκληρά τον Αδάμ και όλο το ανθρώπινο γένος για μια απλή παιδιακίσια ανυπακοή και δεν τον συγχώρησε ως θεός της αγάπης; Δεν ξέρει ότι όταν απαγορεύεται κάτι σ’ ένα παιδάκι, αυτό θέλει ντε και καλά να το κάνει; Και δεν γνώριζε ως παντογνώστης ότι τελικά θα το έκανε; Αφού ο τελικός σκοπός των βιβλικών θρησκειών είναι να παύσει ο αναστημένος άνθρωπος να έχει ελευθερία βούλησης πηγαίνοντας στον παράδεισο, καθώς δεν θα ‘ναι ελεύθερος να πράττει το κακό, γιατί υπάρχει αυτό το μεσοδιάστημα με τον κόσμο ως «κοιλάδα κλαυθμώνος»; γιατί δεν έφτιαξε από την αρχή έναν παράδεισο χωρίς ελευθερία βούλησης; Ήθελε να παίξει με τα δημιουργήματά του; Κι αν στον παράδεισο μετά την «κρίση» υπάρχει ελευθερία βούλησης, όπως υπήρχε και στον «αδαμικό», τότε δεν υπάρχει και πάλι ο κίνδυνος να εκπέσουν ορισμένοι «άγιοι», δηλαδή να δημιουργηθεί ένα νέος κόσμος πτώσης; Συνεπώς τι νόημα έχει για κάποιον να πάει στον παράδεισο εφόσον, λόγω της ελεύθερης βούλησής του, κινδυνεύει να ξαναπέσει στην «κοιλάδα κλαυθμώνος» ή να μετατραπεί σε άγγελο Σατάν;

Επομένως η αγάπη είναι μια έννοια που έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τον βιβλικό θεό.

5. Κατά την βιβλική αντίληψη, επομένως, είναι μεν δυνατό να υπάρχει Θεός – Δημιουργός του Σύμπαντος, αυτός όμως δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα και τις θετικές, κατά την ανθρώπινη οπτική γωνία, ιδιότητες που του αποδίδει η ίδια η Βίβλος, καθώς η ίδια του αποδίδει και έντονα αρνητικές. Εφόσον, λοιπόν, υπάρχει ο βιβλικός θεός αυτός είναι εγωιστής, εμπαθής, μνησίκακος, εκδικητικός, απάνθρωπος, δολοφόνος, γενοκτόνος, ναρκισσιστής, ανέραστος, άτεχνος, μισογύνης, ομοφοβικός, κακόδικος, άδικος, αγνώμων, σαδιστής, μεροληπτικός και άλλες αρνητικές ιδιότητες ων ουκ έστιν αριθμός. Μπορεί, όμως, να έχει όλες τις παραπάνω ιδιότητες επειδή είναι ελεύθερος να είναι ό,τι θέλει και λογαριασμό δεν δίνει στους ανθρώπους για το πώς θ’ ασκήσει την ελευθερία του. Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, αποκτά ανθρώπινα χαρακτηριστικά και για την ακρίβεια τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα, υποβιβάζεται δηλαδή σε θέση κατώτερη κι από το ίδιο το δημιούργημά του, επομένως και πάλι δεν μπορεί να υπάρξει ως θεός.

Αλήθεια, ένας τέτοιος θεός με τόσο μικροπρεπή ένστικτα πώς έχει το θράσος να αποζητεί και τη λατρεία αυτών τους οποίους έριξε στη δυστυχία και τον πόνο και τελικά συμπεριφέρεται ως ηθικά κατώτερος απ’ αυτούς; Έχει! Γιατί ακριβώς έχει την ίδια αξίωση κι ο βασιλιάς, όπως έχει την ίδια αξίωση ο πολιτικός αρχηγός της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Ο θεός με τα κατώτερα ένστικτα δεν είναι παρά η φιλοσοφική αντανάκλαση της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Όπως αβίαστα προκύπτει, ο θεός της Βίβλου, μάλλον τις ιδιότητες του βιβλικού σατανά φέρει και ίσως να έχουν δίκιο οι σατανιστές που ισχυρίζονται ότι λατρεύουν το «σωστό» θεό. Το θέμα είναι αν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών ξέρουν ποιο θεό λατρεύουν.

Γι’ αυτό ο θεός ως δημιουργός του Σύμπαντος, μπορεί να υπάρξει μόνο ως κακεντρεχής και σαδιστής αν τον κρίνουμε όχι μόνο με βάση την περιγραφή της Βίβλου αλλά και με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας. Υπάρχει ως τέτοιος; Η απάντηση, που έχει βέβαια δοθεί, θα ξαναδοθεί σε άλλο κυριακάτικο κήρυγμα.

(άλλη μια απόδειξη ότι θεός υπάρχει αφού ο διάβολος μ’ έβαλε να γράψω όλα τα παραπάνω κυριακάτικα)